Reisverhaal «Samaipata: vooravonden vol ontdekkingen»
TROPENTRIP
|
Bolivië
|
4 Reacties
24 Augustus 2014
-
Laatste Aanpassing 25 Augustus 2014
Na onze korte citytrip in Santa Cruz hunkerden we al opnieuw om wat te vertoeven in de rust van de natuur. Op 3 uur rijden van de rumoerige stad vonden we een dorpje dat helemaal aan onze wensen voldeed.
Met zicht op de groene valei van Samaipata kampeerden we in onze gloednieuwe tent. Groenten uit de tuin, aangevuld met wat aankopen van de markt, voorzagen ons van voldoende energie om optimaal van de omgeving te kunnen genieten. Terwijl we ons dag na dag lieten verwonderen over het verhaal en de vele troeven van Finca La Vispera gleden de dagen voorbij.
Jaja. 't is hier goed!
ERGENS IN HET GROEN
In ons beste Spaans konden we een taxichauffeur in Santa Cruz duidelijk maken dat we naar Samaipata wilden met een 'micro' (soort minibusje). Aangezien we pas zouden vertrekken wanneer het busje vol zat (tenzij wij voor 5 wilden betalen?), grepen we de kans om ons Spaans wat bij te schaven. Het woordenlijstje achterin onze Rough Guide was een begin. Maar we merkten dat er nog heel wat werk aan de winkel was om een deftige conversatie op poten te zetten met de lokale bevolking.
Ten zuiden van het Amboró nationaal park slingerden we door de bochten op weg naar onze bestemming. De chauffeur wilde duidelijk zijn naam als expressdienst waar maken. Behalve om te tanken werd er zelden geremd. Gelukkig zat Ruben op de eerste rij om het overzicht (en z'n evenwicht) te bewaren. Leen was er echter niet zo gerust in. Voor haar konden we er niet snel genoeg zijn.
Met een dreigende regenbui, maar temidden van een prachtige natuur, kwamen we aan in Samaipata. Met elk zo'n 20 kg op onze rug begonnen we aan de stevige klim naar La Vispera, het landgoed waar we de komende dagen zouden kamperen.
LEVEN IN LA VISPERA
Na ons bezoek aan Santa Cruz en ons verblijf bij Roxana en Rodrigo hadden we nog niet echt het gevoel geïntroduceerd te zijn in het Boliviaanse leven. Anders dan destijds in Tanzania bleven we nog wat op onze honger zitten. Met ons verblijf in La Vispera hoopten we hier echter verandering in te krijgen. Pieter en Marga ruilden al in 1983 hun thuisland Nederland in voor een leven in Bolivië. Als natuurliefhebbers en pianostemmer verkenden ze alle uithoeken van het land. Met dezelfde moedertaal en westerse achtergrond leken zij ons ideaal om wat over het land te vertellen. La Vispera, dat zoveel betekent als 'de vooravond van een grote gebeurtenis', bleek voor ons bijzonder inspirerend. Uit de gesprekken over reizen namen we vooral één sterke gedachte mee: "De grootste uitdaging bestaat erin te kijken zonder direct te oordelen.".
Op de 'finca' (landgoed) voelden we ons echt bijzonder goed thuis. Voor het eerst hadden we echt een goeie tent en warme slaapzakken. Dit gecombineerd met een centraal huisje voor kampeerders dat douches, toiletten en een keukentje herbergde was dit voor ons de ideale accommodatie. Om elke dag voldoende vitamines binnen te hebben, konden we naar hartelus oogsten en plukken uit de tuin.
Het domein was echter zo groot dat we er elke dag nieuwe hoekjes ontdekten. Helemaal bovenaan had men bijvoorbeeld een troon gebouwd, waarop je een prachtig uitzicht had over de omgeving. Toen we op de koffie gevraagd werden in de woning van Pieter en Marga werden we zowaar nog enthousiaster. Ze hadden hier zowaar een passief huis gebouwd, helemaal volgens de regels van de gulden snede. De interieurarchitect haar enthousiasme kon niet op. Ook hun verhalen over ervaringen bij het reizen door Bolivië vonden we zo boeiend dat we er een tijdje bleven plakken.
AANTREKKELIJK DORPJE
Aan de hoeveelheid touroperators in het centrum te zien, waren we duidelijk niet de enige die Samaipata een ideale plek vonden om even te vertoeven. De nabijheid van Inca ruïnes, enkele watervallen en het Amboró national park, gecombineerd met het aangename klimaat, laat heel wat reizigers halt houden onderweg van Santa Cruz naar Sucré of Cochabamba. Met bevolking die meer dan 30 nationaliteiten omvat kregen we nog niet echt een authentiek beeld van Bolivië. Maar door het gezellige centraal plein (la Plaza) en de kleurrijke markt (el mercado) voelden we ons toch al redelijk ondergedompeld in het Boliviaanse leven.
Als echte wannebe-locals trokken we dan ook naar de markt om er in ons beste Spaans inkopen te gaan doen. De getallen krijgen we stilaan wel onder de knie. Nu nog de namen van de producten. De ervaring op zich om naar de markt te gaan in Bolivië vonden we al de moeite waard.
Aangezien echte aangeduide wandelingen hier niet te vinden waren en we geen nood hadden aan het gezelschap van een gids of andere toeristen, trokken we er zelf maar op uit. Met wat tips van Marife (de receptioniste van La Vispera) maakten we tocht door de heuvels, op zoek naar het Valey View uitkijkpunt. Na 7 km wandelen vonden we op 2000m hoogte een bergtop die ons ideaal leek als picknick- en uitkijkpunt. Een avontuurlijke tocht terug, uiteraard niet via dezelfde weg, bracht ons zelfs nog langs de plaatselijke zoo. We waren best wel trots op onze tocht van 13 km, zonder één andere toerist tegen te komen.
BLIJVEN WE HIER?
Ook al was Samaipata omgeven van de boeiende uitstappen, toch namen we de eerste dagen in La Vispera genoegen met wat lezen, koken, babbelen en ontdekken. Ruben probeerde ervoor te zorgen dat we weer wat minder kilo's moesten meesleuren, dus werden de laatste papieren boeken uitgelezen. Ook al staan er 75 boeken op de e-reader, dat zal toch een pak minder wegen.
Na een bezoekje aan de markt en een plukronde in de moestuin kon Leen zich volop uitleven om lekkere en gezonde receptjes voor te schotelen. Ze genoot er zichtbaar van om nog eens aan de slag te kunnen in de keuken. Groenten en kruiden werden verwerkt tot heerlijke slaatjes. En ook de vele beschikbare fruitsoorten hier waren ideaal om een lekker verse fruitsla van de te maken. Ja, de liefde van de man gaat door de maag. 't Was dus grote liefde afgelopen week. ;)
We voelden ons in La Vispera zo thuis dat we hier eigenlijk nog wel wat langer wilden blijven. De mogelijkheid om hier als vrijwilliger aan de slag te gaan leek ons wel interessant. We zouden in de tuin kunnen werken, helpen in de Café Jardin of de infrastructuur helpen onderhouden. Met een gratis camping in ruil overwogen we wel om dit te doen. Enige obstakel was het echter het vrijwilligerswerk in Peru wat we al bevestigd hadden. Als we hier langer wilden blijven, zouden we daar pas later arriveren. Enkele vruchteloze pogingen om de mensen van Urpi Sonqocha in Peru te contacteren brachten voorlopig nog niks op. Nog even afwachten dus om te weten hoe lang we nog in dit paradijs kunnen vertoeven.