Reisverhaal «Samaipata: weinig rust in highlands »

TROPENTRIP | Bolivië | 0 Reacties 31 Augustus 2014 - Laatste Aanpassing 01 September 2014

Na een heus online detectievespel op zoek naar contactgegevens van ons project in Peru, kregen we zondagavond op de valreep een bericht van Ellen. Later starten in Urpi Sonqocha vormde geen enkel probleem. Dus konden we aan de slag in La Vispera!

Ook al betekent Samaipata in het Quechua "rest in the highlands", toch was het voor ons de voorbije week allesbehalve rustig. Onze dagen waren zo goed gevuld dat er bijna geen tijd overschoot om de toerist uit te hangen. ;-) Werken, Spaans leren, proeven van de lokale specialiteiten en genieten van de omgeving maakten er een bezige en geslaagde week van. Blij dat we hier nog wat gebleven zijn.

VAN ZAAIEN TOT OOGSTEN

De moestuin op La Vispera is zo groot dat ze uit 8 zones van elk 6 percelen bestaat. Werk genoeg dus om elke voormiddag twee paar handen toe te steken in de vele dagelijkse karweitjes. Beetje bij beetje leerden we de Spaanse terminologie van het tuinieren kennen. Na enkele dagen werd bijvoorbeeld duidelijk dat 'sacar' niet onkruid, maar wel 'uit' betekent.

Onder leiding van ploegbaas Mario gingen we met onze groene en creatieve vingers aan de slag om ons steentje bij te dragen. Terwijl Leen samen de Argentijnse vrijwilliger Esteban paaltjes schilderde om de verschillende zones aan te duiden, verkende Ruben samen de werkstudenten alle hoeken van de moestuin. Onderwijs in Bolivië kan op elk moment van de dag, ook 's avonds. Daarom komen veel studenten overdag een centje bijverdienen in de tuin. Met handen en voeten, maar vooral met de glimlach, werden de taken gecommuniceerd. Bij het verwijderen van onkruid vroeg Ruben toch dikwijls eens voor de zekerheid of het 'bien' was wat hij zou uittrekken. Kruiden en onkruiden uit elkaar halen bleek een hele uitdaging.

Dat er in de tuin nogal wat groeit, werd ons op woensdag bijzonder duidelijk. Op de wekelijkse oogstdag was het namelijk alle hens aan dek om voor de middag zoveel mogelijk zakjes en potjes met groenten en kruiden te vullen. Dezelfde dag nog werd alles naar Santa Cruz gevoerd om die stadsmussen ook wat vitamientjes te bezorgen.

Naast het oogsten leerden we ook de andere aspecten van de moestuin kennen. Kleine stekjes werden verplant naar een nieuw perceel om hen groeikansen te geven. En heel wat braakliggende percelen konden een stevige spitbuurt gebruiken. Een halve dag wroeten in de aarde was toch telkens genoeg hoor.

Om de plantjes van voldoende voedingstoffen te voorzien eindigden we onze eerste werkweek met een 'strontjobke'. Aangezien de twee paarden op het domein vrij konden rondlopen (behalve in de tuin natuurlijk), lag de meststof overal voor het rapen. Om ervoor te zorgen dat ze samen met rest van de compost de percelen konden bemesten, moest de paardenstront dus verzameld worden in zakken. Wat waren wij blij dat het 12 uur was, want we waren het al strontebeu. ;-)

EEN MONDJE SPAANS

Om jezelf in Zuid-Amerika wat verstaanbaar te maken, is een basiskennis Spaans onontbeerlijk. Dus gingen we op aanraden van onze Nederlandse vrienden op de les bij Mario (alweer Mario!). Men had ons gewaarschuwd voor z'n voorkomen, maar toch was het even schrikken toen we de kleine, langharige op cocabladeren sjiekende man voor ons kregen. Als verantwoordelijke van het 'centro cultural' had hij nog voldoende tijd over om ons wat Spaans bij te brengen. Op aanvraag was hij zelfs ook gids, zoals de meesten hier.

Met een nieuw schriftje en vol goeie moed begonnen we aan onze eerste Spaans werkwoorden en conversaties. Eigenlijk viel het best wel mee. Volgens Leen is Spaans gewoon tropisch Frans. En aangezien dit onze tweede landstaal is, moet dit wel lukken.

Dag na dag plukten we de vruchten van onze lessen. Op het werk kon al eens een babbeltje (met de nadruk op tje) gemaakt worden. Maar ook op de markt of in de winkel ging het al iets vlotter om te bestellen wat we wilden. Zelfs groeten en bedanken in het Spaans vinden we stilaan vanzelfsprekend.

GENIETEN EN ONTDEKKEN

Ook al waren onze dagen zo gevuld met werken en leren, toch maakten we ook nog wat tijd om Samaipata en haar inwoners beter te leren kennen. Op de markt en in de mini-supermarkt werden we al herkend en enthousiast begroet. Leuk was dat we nu ook al meer konden zeggen dan "Dos, por favor." of "Cuanta?"

Op onze dagelijkse wandelingen van de 'finca' naar het dorp leerden we Samaipata beter en beter kennen. In de valei rond het centrum staan vooral veel vakantiehuisjes, waarvan er veel leegstaan. In het centrum verwonderden we ons over de hoeveelheid winkeltjes. In sommige straten zijn er om de twee huizen kleine shops. In de één loop je al gemakkelijker binnen dan in de andere, wegens een half gesloten deur. Ook handig vonden we de 'hoy-blaadjes' die lieten weten of er die dag brood, melk of ijs beschikbaar was. Een winkeltje hebben is in Bolivië blijkbaar vooral een statussymbool, of je nu veel verkoopt of niet.

Deze en andere weetjes leerden we via onze buren en nieuwe vrienden Werner en Suzanne. Dit Zwitsers koppel kocht enkele jaren geleden één van de huizen op de 'finca' en heeft zich er nu definitief gevestigd. Nadat we bij wijze van kennismaking samen uit gingen eten in het restaurant van El Pueblito, wilden wij hen ook wel wat verwennen. In hun moderne en gerieflijke keuken mochten we ons eens laten gaan om verse spaghetti (boordevol lokale groenten en kruiden) en chocolademousse op het menu te zetten. Ze boften zo met onze kookkunsten dat het schaamrood ons op de wangen kwam. De avond aan de keukentafel afsluiten met het spel 'Big Five' vonden we allemaal heel gezellig. Ja, we vonden het erg jammer toen ze ons vertelden dat ze voor een maand naar Zwitserland trokken om familie te bezoeken. Tja, dat is het lot van reizigers die ergens lang blijven hangen zeker? We hoeven ons niet te verplaatsen om mensen te ontmoeten, maar moeten wel dikwijls afscheid nemen. Ook het bezoekje van een ander reizend koppel vonden we bijzonder gezellig. Ook zij waren voor een jaar op reis, zij het enkel door Zuid-Amerika. Uiteraard werden heel wat verhalen en ervaringen uitgewisseld aan het kampvuur.

Wat we echter nog het mooiste vinden aan ons verblijf hier, is de omgeving. De natuur is zo groen en nodigt echt uit om erin rond te trekken. Op zaterdag trokken we dan ook opnieuw onze wandelschoenen aan om de streek te verkennen. We moesten immers niet werken! Plan was om via een alternatieve route de Inca ruïnes van El Fuerte te bezoeken. Hoe meer iedereen ons zei dat dit zonder gids niet zou lukken, des te vastberadener we waren het te proberen. Met een rugzak vol proviand, heel wat liters water, de stokken van maatje & papsie en een zelf overgetekend plan waren we helemaal voorbereid om deze 'muy difícil' wandeling tot een goed einde te brengen. De tocht werd zelfs geregistreerd via een gps-app op de iPhone!

Toch moesten we na de middag toegeven dat we niet meer in El Fuerte zouden geraken. We hadden de top van Agua Dulce bereikt. Maar op het patattenveld aan de voet van deze berg werd ons duidelijk dat de tocht naar onze bestemming nog te ver en te moeilijk zou zijn. Toch waren we bijzonder trots op onze prestatie. Toen we na 25 km wandelen terug in La Vispera aankwamen, konden we terugblikken op een prachtige wandeling vol zalige panorama's.

Ja, we blijven nog even. Want er valt hier nog zoveel te ontdekken!