Reisverhaal «Sucre: citytrip met de stroom mee»
TROPENTRIP
|
Bolivië
|
0 Reacties
10 September 2014
-
Laatste Aanpassing 11 September 2014
Na ons verblijf in de groene valei van Samaipata kon het contrast met het drukke stadsleven van Sucre haast niet groter zijn. Straten vol feestgedruis, claxonnerende auto's en voetpaden die te smal waren voor de grote stroom mensen, vormden onze eerste indrukken van het leven in de stad.
Maar moesten we wel mee met die stroom om Bolivië te zien? Is dit waarvoor we dit land kwamen bereizen?
Gelukkig ontdekten we dat Sucre naast de vele touroperators wel heel wat andere troeven te bieden had.
RUMOERIGE STAD
Vol verwachtingen kropen we na enige wachttijd op de semi-cama bus in Samaipata. In de bus waar de zetels half plat konden, lukte het ons ook om half te slapen. Tien uur later kwamen we dan ook half wakker uit de bus gestrompeld, klaar om de witte stad te verkennen.
Met ons plannetje op de iPhone vonden we verbazend snel de weg naar ons hostel. Het was wel weer even schrikken van de hoeveelheid taxi's en andere voertuigen die ons zonder verpinken voorbij vlamden.
Op aanraden van heel wat vrienden en medereizigers settelden we ons in Hostal Pachamama, ook al was dit in geen enkele reisgids te vinden.
Dat dit hostel geliefd is bij reizigers die lang onderweg zijn, merkten we al op onze eerste dag. Het witte busje op het binnenplein bleek namelijk van Michèle en Sebastien, ons Zwitsere vrienden die ons eerder in Samaipata brood leerden bakken boven het kampvuur.
Samen een kop koffie gaan drinken in het Condor Café veranderde onze modus van half wakker naar levendig en enthousiast. Zo enthousiast zelfs dat we beslisten om samen een kleine stadswandeling te maken om Sucre wat beter te leren kennen. Een tocht over een rivier met oevers vol afval en een klim van 327 trappen bracht ons op één van de heuvels rond de stad. Echt mooi vonden dit uitzicht precies toch niet. En het was hard zoeken om hierin de witte stad te herkennen, zoals Sucre genoemd wordt. We waren wat teveel verwend met alle onze groene uitzichten in Samaipata zeker?
De drukke stad liet zich ook gelden toen we van ons avondmaal op terugweg naar ons hostel waren. Ter gelegenheid van de Fiesta de la Virgen de Guadeloupe liepen de straten vol dansende en musicerende mensen. Dit feestgedruis deed ons sterk aan carnaval denken, maar dan zonder kostuums. Blijkbaar was dit nog maar de generale repetitie, ook al duurde dit bijna tot middernacht.
Op zondag hervatten de parades gewoon kort na de middag. Wegens een autoloze zondag was ons plan om de indianenmarkt in Tarabuco te bezoeken wat in het water gevallen. Maar we maakten van de nood een deugd. Terwijl we op de achtergrond de parades opnieuw door de straten hoorden trekken, hielden we een FaceTime- en Skypemarathon vanuit onze kamer. Het was net of we een zondagje thuis waren.
DE TOERISTENSTROOM VOLGEN
De confrontatie met de overvloed aan touroperators, bars van expats en Engels sprekende toeristen bezorgde ons een eerder ongemakkelijk gevoel. We wilden graag Bolivië verder verkennen. Maar moest dit echt via verplichte toeristenparcours? Het is leuk om onderweg even ervaringen te delen met medereizigers. Maar we reizen vooral om de landen en hun inwoners te leren kennen.
Worstelend met dit gevoel liepen we een dagje zoekend en twijfelend door de stad. Wat willen we nog zien in dit land? En hoe geraken we daar als backpackers? Gesprekken met medereizigers met campers zijn ook niet echt bevorderend op zo'n moment.
Sowieso willen we ons laten betoveren door Salar de Uyuni. En de reistip van Werner en Suzanne om per trein verder naar het zuiden te reizen wilden we ook niet in de wind slaan.
Tegen de stroom in kozen we dan maar om de trein te boeken naar Potosi, ook al bestaat die verbinding volgens de touroperators niet meer. Bijzonder fier en opgelucht waren we toen we het El Tejar station in een buitenwijk van de stad gevonden hadden. Toen we bovendien vernamen dat het mogelijk was om woensdagmorgen een ticketje te kopen en de trein te nemen was onze dag helemaal geslaagd. Ons Spaans begint dan toch al wat z'n vruchten af te werpen, aangezien we dit uitgelegd en geregeld kregen. Als twee fiere pauwen zochten we ons een weg terug om vanaf La Recoleta het panorama van de stad te overschouwen en te klinken met een smoothie.
EEN STAD VOL TROEVEN
Eens we opnieuw wisten welke richting onze reis uitging, wilden we ons graag nog wat laten verwennen door de vele troeven die de witte stad te bieden had. Naast een hectisch leven met straten vol uitlaatgassen viel er volgens onze Rough Guide namelijk nog heel wat te ontdekken in Sucre.
Op wandelafstand van ons hostel vonden we alle inkopen die nodig waren om onszelf van ontbijt, lunch en de nodige snacks te voorzien. Inkopen doen in de Mercado Central werd dag na dag leuker en gemakkelijker. De dametjes die ons in dagelijks brood voorzagen begonnen ons stilaan te herkennen. Ze stelden het ook bijzonder op prijs dat we in ons beste Spaans aan elk van de kraampjes een andere soort broodjes kochten.
Aan lekker en goedkoop eten was er alvast geen gebrek in Sucre. Onze Zwitserse vrienden troonden ons maar al te graag mee naar de restaurantjes die ze in de stad ontdekt hadden. Zowel in het Condor Café als in restaurant El Germen konden we proeven van dagmenu's aan prijzen waar zelfs studentenrestaurants bij zouden verbleken. De quinoasoep en andere Boliviaanse gerechten lieten we ons bijzonder smaken.
Om de geschiedenis en cultuuur van Bolivië wat beter te leren kennen, doopten we onze laatste dag om tot een ware citytrip. We proefden van de salteñas in El Patio tussen de studenten en andere locals. In het Musef lieten we ons graag verwonderen door de pracht en praal waarmee ze hier carnaval vieren. Onvoorstelbaar hoe gedetailleerd en kleurrijk men hier maskers maakt. Al vinden we dat onze carnavalmuziek toch nog altijd iets meer ambiance heeft. Een vers geperste sinaasappelsap onderweg naar de Casa de Libertad gaf ons de nodige vitamientjes om de rest van de stad te verkennen. Oh, wat zijn ze hier fier op hun onafhankelijkheid na al die jaren Spaanse overheersing.
Ook in Sucre wist het gezellige Plaza 25 de Mayo ons wel te bekoren om even op adem te komen. Ongelooflijk toch hoe in de stad rust en drukte één harmonisch geheel kunnen vormen. Tja, leven in de stad is steeds een dubbeltje op z'n kant hé.