Reisverhaal «Cuenca: samen Ecuador ontdekken»

TROPENTRIP | Ecuador | 0 Reacties 11 November 2014 - Laatste Aanpassing 03 Maart 2015

In wat de mooiste koloniale stad van Ecuador wordt genoemd wachtten we vol ongeduld op het nakende bezoek van maatje en Pieter.

Door hun aanwezigheid lieten we ons opnieuw verwonderen door het dagelijkse leven in de Andes. Samen gingen we op zoek naar de mooiste plekjes in en rond Cuenca.
In tegenstelling tot ons vorige bezoek in Zuid-Afrika was het deze keer het doel van ons gezelschap om helemaal zoals ons te reizen. Wat een uitdaging om je moeder en (schoon)broer als backpackers rond te leiden in een continent waar ze nooit eerder zijn geweest.
Uiteraard namen we ook wat tijd om bij te praten, want 10 maanden is toch een hele tijd.

NAAR DE REGEN
Vlotter dan verwacht zaten we voor we het wisten in een minibusje van Guayaquil op weg naar Cuenca. De E40 waarover we richting de bergen snelden bleek al even comfortabel als z'n naamgenoot in België. Het was toch al even geleden dat we nog over een vlakke snelweg met twee rijstroken per rijrichting hadden gereden. Benieuwd of dit de standaard zou worden in Ecuador, of gewoon een uitloper van de rijke stad?
Niet enkel de kwaliteit van de wegen, maar vooral het decor eromheen trokken onze aandacht. Het vlakke land vol bananenbomen maakte traag maar zeker plaats voor groene heuvels waarrond mistige wolken zorgden voor een mysterieus sfeertje. Eens we door het Cajas National Parc reden, werden we helemaal dolenthousiast! Wat een prachtige natuur, zo groen en zo ongerept (op de asfaltweg na natuurlijk). Wat waren we blij dat we hier over enkele dagen zouden terugkeren.
Het leek ons bijna onmogelijk, maar toch leek de groene natuur opeens plaats gemaakt te hebben voor een ferme stedelijke nederzetting die Cuenca bleek te zijn.
Aangezien we slechts met de helft van het gezelschap arriveerden in het hostel waar we vanaf de volgende dagen met vier zouden verblijven, kregen we aanvankelijk een tweepersoonskamer toegewezen. Maar toen bleek dat het nemen van een douche ervoor zorgde dat de helft van de kamer onder water stond, konden we ons toch vroeger dan verwacht in de vierpersoonskamer installeren.
Om helemaal voorbereid te zijn op ons bezoek trokken we toch al eens op prospectie door het centrum van Cuenca. Na de nodige bushaltes, gezellige plaza's en restaurantjes gelokaliseerd te hebben, leerden we ook dat we ons maar beter altijd konden voorbereiden op wisselende weersomstandigheden. Achter elke bergtop schuilt hier namelijk een regenwolk die je behoorlijk doorweekt doet afdruipen.

STADSWANDELING MET GROTE OGEN
Als echte locals namen we geen taxi, maar gewoon de bus om Maatje en Pieter op te halen aan het lokale luchthaventje. Backpackers style, weet je nog? Na de nodige knuffels en warme begroetingen verkozen onze nieuwe reisgezellen echter om te voet naar het hostel te wandelen. Na de vele uren vliegen wilden ze namelijk graag even de beentjes strekken. Op de korte wandeling kregen zowel Pieter als Maatje onmiddellijk wat eerste indrukken over het leven in Ecuador. En dat terwijl ze nog overliepen van de indrukken die ze de vorige nacht bij hun layover in Quito hadden opgedaan. Het hevige verkeer (zonder roetfilters) en de vele verkopers op straat maakten hen onmiddellijk duidelijk dat ze in een ander werelddeel waren aangekomen.
We namen onze rol als backpacker-reisgids serieus en hadden dus een stadswandeling voorbereid als kennismaking met het leven in Ecuador. Onderweg van Parque Calderón (De centrale plaza is hier zo groen dat ze het een park noemen.) via Plaza de las Flores (Speciaal voor Nicole Blomme bezochten we bloemenmarkt.) naar Mercado 10 de Agosto proefden we naast de sfeer vooral ook van vele lokale specialiteiten bij de straatverkopers. Met het oog op onze wandeling van de volgende dag en het onderdompelen van maatje en Pieter in de Zuid-Amerikaanse sfeer trokken we voor de inkopen voor ons lunchpakket van de volgende dag naar de centrale Mercado. Vooral de manier waarop vlees aan de man gebracht werd, deed ons reisgezelschap toch even de wenkbrauwen fronsen. We hielden het dus maar bij brood en groenten.
Een vers geperst fruitsapje of lokaal biertje kon als aperitief niet ontbreken voor we ons waagden aan het aanbod aan almuerza's op de markt.
Via de oevers van de Rio Tomebamba zochten we ons een weg naar het archeologische park Pumapungo. Uiteraard moesten we even halt houden aan Parque de la Madre nu Maatje in ons gezelschap was. De grootste verrassing voor de net aangekomen Belgen was het doel van ons wandeling naar Pumapungo. Daar had de West-Vlaming Jan zich namelijk gevestigd als verkoper van Belgische Wafels. (Een leuke tip die we vonden via de blog van Joris & Hanne). Even werd West-Vlaams de voertaal en al snel werd de gemeenschappelijke afkomst en wat we missen van het thuisfront het gespreksonderwerp. Eens we de nodige energie bijeen gegeten hadden, konden we het park verkennen. Naast een verzameling tropische vogels bleken er nog zoveel Inka-ruïnes te liggen dat we volgens Jan gerust 2 uur in het park zouden kunnen rondlopen. De dagelijkse stortregen besliste echter anders over onze plannen. Van de ene minuut op de andere viel het water met bakken uit de lucht, wat ons na even schuilen toch deed afdruipen naar Hostal Villa San Marcos. In een mum van tijd was de onze kamer omgetoverd tot een droogplaats voor doorweekte reizigers. Ons bezoek aan de Mirador de Turi viel nu wel in het water, maar ondertussen konden de vers aangekomen tropentrippers een turbotukje doen.
Enkele druppels later waagden we ons uiteindelijk opnieuw de stad in om te eten bij Raymipampa. Verscholen achter de prachtig verlichte zuilengalerij van de Catedral Nueva vonden we het restaurant dat we avond voordien getest en goedgekeurd hadden. Met de plaatselijke aperitieven, enkele 'comidas tipicas' en een spelletje Big Five besloten we ons eerste dag samen, waarvan iedereen het unaniem eens was dat we het een geslaagde start konden noemen.

WANDELEN OP HOOGTE
Met het idee om tijdig met de bus naar het Cajas National Parc te kunnen vertrekken, waren we al vroeg uit de veren. De snelheid waarmee we opstonden en in het busstation geraakten stond echter in schril contrast met de wachttijd om uiteindelijk te kunnen vertrekken. Een spraakverwarring zorgde ervoor dat we onze eerste bus misten en dus anderhalf uur moesten wachten op de volgende. En dit tot grote frustratie van Ruben. Toch raar hoe snel je weer opgejaagd bent door het bezoek van twee Westerlingen (ook al vonden zij dat niet zo erg). Van de nood werd een deugd gemaakt door alvast de bustickets voor de volgende dag te kopen.
Na een slingerende rit van 2500 naar 3900 meter arriveerden we kort voor de middag dan toch op onze bestemming. De magen en de hoofden hadden nog wat rust nodig vooraleer we konden eten, dus werd direct gestart met de wandeling. Het feit dat we enkel ons paspoortnummer en niet de verwachte $ 10 per persoon aan de ingang moesten achterlaten, maakte al veel goed.
Een prachtige wandeling langs het Toreadorameer bracht ons op een idyllische plek om te picknicken. Uit de eerder aangekochte ingrediënten werden broodjes met verse guacamole bereid. Een memorabel moment!
Verder naar een top van 4500 m wandelen was geen optie meer. Zowel de dreigende onweerswolken als de hoofdpijn als gevolg van de hoogte bleken spelbrekers. Wandelen boven de magische grens van 4000 m bleek iets te hoog gegrepen op dag 2 na aankomst in Ecuador.
Terug in het dal van Cuenca maakte de hoogteziekte bij Maatje en Pieter plaats voor wat reisziekte door de slingerende bus. Wat een backpacker lijden kan.
Terwijl Maatje de rest van haar jetlag bijsliep konden wij rustig wat bijpraten in het vegetarische restaurant Quinua. De afwisseling van elke dag kip met rijst en frieten was zeker welkom. Als afsluiter van de dag lanceerden we ook de evaluatietechniek 'high & low', want we waren reuzebenieuwd wat Pieter nu eigenlijk van zijn stukje tropentrip vond.