Reisverhaal «Vientiane: eind goed al goed»

TROPENTRIP | Laos | 0 Reacties 07 Maart 2014 - Laatste Aanpassing 10 Maart 2014

Onze redding in een zee van ellende bleek dus in de hoofdstad van Laos te liggen. Na een helse busrit kwam de hulp stilaan in zicht. Met een vermoeide kop trokken we de stad in op zoek naar de tandarts.

Niet elk reisverslag gaat over een bestemming. Ook over het reizen zelf valt heel wat te schrijven.

TANDPIJN ONDERWEG

Dat Leen dit ongemak kon missen als kiespijn, was meer dan een boutade. Een goeie gezondheid staat bovenaan ons lijstje met prioriteiten onderweg. We overwogen dus ook om naar Bangkok te vliegen om daar de gepaste medische hulp te vinden. Na wat mailverkeer met de Belgische ambassade in Laos bleek dit overbodig. De ereconsul van België is hier hoofd van het medisch centrum van de Franse ambassade en bood ons de nodige hulp aan. Enkele uren na onze aankomst lag Leen al in de tandartsstoel. Een Franse tandarts met kennis van zaken wist de oorzaak van het probleem goed aan te pakken. De vriendelijke man stelde Leen bijzonder op haar gemak. Was het niet door z'n humor, dan wel de tijd die hij nam om de pijn en zenuw weg te nemen.

GESTRAND ONDERWEG

Op vakantie gaan kan iedereen. Reizen is iets wat je gaandeweg leert. 

Dit ondervonden we aan de lijve tijdens ons verblijf in Vientiane. Na twee maanden reizen hadden we eigenlijk wel onze buik vol van sommige aspecten van het reizen. Telkens op je hoede moeten zijn dat je niet in de zak gezet zal worden. Telkens opnieuw alles uit en terug in de trekzak. Telkens opnieuw op zoek naar een betaalbaar maar comfortabel bed.

Het contrast met de leuke carnavalfoto's van thuis kon niet groter zijn. Even moesten we door een dalletje. Op zoek naar wat willen onderweg, ons reisritme.

Het klinkt misschien enorm ondankbaar om te klagen terwijl we zo'n avontuur kunnen beleven. Maar ook in het dagelijks leven thuis verloopt niet alles vlekkeloos. Deze reis is nu ons dagelijks leven.

ARM LAOS

Vele hoog opgeleiden en verstandige mensen hebben het land verlaten of zijn gevlucht door het regime. En dat is echt wel te merken aan het dagelijkse leven. Als je bijvoorbeeld ergens 23000 KIP moet betalen, dan geven wij 53000 KIP omdat we niet kunnen passen. Dan krijg je hier eerst die 3000 KIP terug, waarna ze met hun rekenmachine uitrekenen hoeveel ze je nog moeten teruggeven. Zoveel mensen zijn hier analfabeet of kunnen niet rekenen.

Door het communisme is men hier ook niet echt gewoon om hard te werken. Dit komt bij ons echt als luiheid over. Maar men weet hier gewoon niet beter.

Nog zo'n voorbeeld: één letter was verkeerd geschreven in het adres waarop we een postpakket verwachten. Gevolg: de Laotiaanse post stuurt het pakket terug naar afzender omdat ze niet weten waar ze het pakket moeten afleveren.

Arm Laos! Maar je leert er mee leven.

EIND GOED AL GOED

Onze laatste dag in Vientiane leek wel het einde van een Jommekesalbum. We kozen ervoor om nog eens uit ons kot te komen en een uitstap te doen naar de Boeddha-park. Een vriendelijke tuktukchauffeur bracht ons over een discoweg (weg waarop je zo heen en weer geschud wordt alsof het lijkt dat je aan het dansen bent) tot op onze bestemming. Onderweg stopte hij af en toe. Telkens kregen we een woordje uitleg. "Even tanken", "5 minuten, ben zo terug". Dat waren we niet meer gewoon, een Laotiaan die communiceert.

Ook het park zelf, de terugrit en een bezoek aan een theesalon bevielen ons prima. Stilaan kropen we uit ons dal. De goesting om verder te reizen kwam weer boven.

De sleeping bus die ons naar Pakse zou brengen was ook al heel wat anders dat die zogezegde VIP-bus. Hierop hadden we echte (korte) bedden om te slapen. Zalig, zo kan het dus ook.