Reisverhaal «Cusco W1: in de ban van de grote stad»

TROPENTRIP | Peru | 2 Reacties 05 Oktober 2014 - Laatste Aanpassing 19 Februari 2015

De tiende maand van onze tropentrip zal volledig in het teken staan van ons laatste vrijwilligersproject. In Peru kozen we ervoor om de handen uit de mouwen te steken in het project Añañau.

Het enthousiasme en de spontaniteit van de kinderen deed ons onmiddellijk de lange reis vergeten en gaf ons goesting om er samen met hen in te vliegen.

IN SAN JERONIMO

Vanuit het centrum vertrekt de Avenida Cultura naar het oosten. Net voor de stad helemaal overgaat in landbouwgemeenschappen en bergdorpen is de wijk San Jeronimo gevestigd. Heel wat bergbewoners kwamen er zich vestigen in de hoop op een beter leven. Helaas bestaat de realiteit soms eerder uit meer zorgen en problemen dan voorheen.

Om de kinderen niet mee te sleuren in de problemen die hun ouders ondergaan, wil Añañau hen begeleiden en op weg helpen. Na schooltijd is er voor de kinderen uit de meest hulpbehoevende gezinnen huiswerkbegeleiding, spel en gezonde voeding.

Na de nodige rust kwamen ook wij op donderdag op het toneel in Añañau. Onmiddellijk werden we vol enthousiasme door de kinderen onthaald en kregen we de titel Tio en Tia (wat zoveel als nonkel en tante betekent). De andere taal vormde voor de kinderen geen barrière om samen te kunnen spelen en lachen.

Qua timing was onze eerste dag ideaal, aangezien op donderdag de wekelijkse teamvergadering gehouden werd. Samen met 2 Vlaamse beroepskrachten (Ellen en Charlotte), 2 Peruviaanse begeleidsters (Sadith en Myrian), 2 Vlaamse stagiaires (Femke en Lise), een Nederlandse vrijwilliger (Hanneke) en directrice kropen we dus rond tafel om te bespreken hoe alles aangepakt zou worden. Ruben offerde zich echter op om met enkele kinderen te spelen die nog niet opgehaald waren, zodat de vergadering al snel enkel uit kletsende vrouwen bestond. :)

Aangezien we pas halverwege de week gestart waren, was het dus al snel vrijdag. Huiswerk is dan meestal minimaal, zodat Lise en Leen samen hun eerste knutselactiviteit konden aanbieden. Het knutselen van maskertjes was meteen een schot in de roos.

IN MARCAVALLE

De illusie dat we het een maand zonder bussen zouden kunnen stellen, werd al op onze eerste dag aan diggelen geslagen. In tegenstelling tot onze vorige projecten verblijven we deze keer echter niet in hetzelfde gebouw of op wandelafstand van onze werkplek. Het gastgezin waar we voor een maand onderdak krijgen is gelegen in de wijk Marcavalle, halverwege tussen het centrum en San Jeronimo. Voor 0,70 Sol zullen we ons de komende weken dus vrijwillig een half uurtje door elkaar laten schudden. Ja, ook in het Peruviaanse verkeer lijkt de wet van de grootste en van degene met het meeste zelfvertrouwen te gelden.

Al snel werd duidelijk dat we niet de enigen waren die onderdak vonden bij onze gastvrouw Patricia. In totaal voorzag ze een 10-tal jongeren van verschillende nationaliteiten van een bed en de nodige maaltijden. Het kotmadam-gevoel was nooit ver weg.

De hoeveelheid mensen in ons gastgezin durven wel eens zorgen voor het nodige leven in huis en bezette badkamers zorgen. Gelukkig maakt de schitterende internetverbinding (eindelijk!) veel goed! Al wist de West-Vlaamse Lise ons op haar manier ook wel bijzonder hartelijk welkom te heten. Op vrijdagmorgen trakteerde ze ons zowaar op boterkoeken! Een Franse organisatie verkoopt hier 'pain au chocolat' en andere heerlijke ontbijtkoeken om te investeren in projecten met straatkinderen. Uiteraard wilden we dit graag steunen.

Het klikte direct zo met de Vlaamse studentes Lise en Femke dat we op zaterdag samen uit gingen eten. De uren vlogen voorbij vol verhalen en anekdotes over reizen, trouwen en andere feestjes ten voordele van onze tropentrip.

IN CUSCO CENTRUM

Om het centrum van de stad die als 'de navel van de wereld' gekend is te verkennen, kregen we de hulp van Charlotte. Nadat ze na haar stage haar hart verloren was in Cusco, besliste ze de job bij Urpi Sonqocha aan te nemen. Ondertussen kan ze zich stilaan een echte Peruviaanse noemen. Charlotte nam ons mee op sleeptouw langs de gezellige pleinen, steegjes en marktjes die het centrum rijk is. Voor de historische achtergrond kwam Ruben al snel op de proppen met de info die hij in de Rough Guide gelezen had. De geschiedenis van deze bruisende stad is op z'n minst opmerkelijk te noemen.

De rondleiding kwam bijzonder goed van pas. Daags nadien hadden we namelijk opnieuw een date op de Plaza de Armas. Onze Zwitserse vrienden Michèle en Sebastián waren namelijk ook in town. We waren reuzebenieuwd naar hun belevenissen van de voorbije weken en sloegen een aanbod om samen te lunchen dus zeker niet af.

De middag werd gevuld met het afwerken van typisch wereldreizigers to-do-lijstjes (Kodak laten herstellen, stofjes kopen, kaart kopen, gsm herladen ...) en heel wat gelach. In het Inca Museum viel het ons op dat we op dezelfde manier musea bezoeken: snel en vol dolle fratsen. Het kussengevecht in de koffiebar als afsluiter van de middag was het doorslaggevende argument dat we zeker nog eens moesten afspreken. Tot in Ecuador!