Reisverhaal «Cusco W2: veel leren in het Spaans»

TROPENTRIP | Peru | 2 Reacties 12 Oktober 2014 - Laatste Aanpassing 19 Februari 2015

Na twee dagen van kennismaking en introductie waren we afgelopen week helemaal klaar om erin te vliegen. Nu we stilaan vertrouwd geraakten met de werking van het project zagen we het helemaal zitten om onze helpende handen uit de mouwen te steken voor Añañau.

Het werd vooral een week van veel leren. Dag per dag leerden we de werking beter kennen. En ook onze kennis Spaans werd met de dag aanvaardbaarder. Gebogen over een tafel vol kinderen en schriften leerden we ook opnieuw de knepen van het huiswerk maken.

Maar we leerden vooral dat niet alles is wat het op het eerste zicht lijkt. Leren kijken zonder onmiddellijk te oordelen, weet je nog wel?

AÑAÑAU

Hoe men precies te werk gaat in San Jeronimo om kinderen meer groeikansen te geven werd ons vanaf de eerste werkdag van de week duidelijk. Het project Añañau zag enkele jaren geleden het levenslicht onder impuls van de Belgische Liesbet (en even later Ellen en Sadith) om ervoor te zorgen dat de kansarme kinderen in de buitenwijk van Cusco niet onderaan de maatschappelijke ladder terechtkomen, net als hun ouders.

Na schooltijd worden de kinderen vanaf 15 uur verwacht in de lokalen van Añañau. Eens ze hun handen (en soms ook hun gezicht) gewassen hebben, kunnen ze aan de slag met hun huiswerk. Met de hulp van de vaste begeleidsters Sadith & Myrian, drijvende krachten Ellen & Charlotte en een team van vrijwilligers en stagiairs uit Belgische hogescholen werken de kinderen aan hun huistaken. Thuis hebben ze zelden de kans of de plaats om hieraan te werken. Ook al bestaat hun huiswerk soms enkel uit het kopiëren van teksten of tekeningen, toch kunnen de kinderen best wel wat begeleiding gebruiken. Op school zitten ze vaak in een klasgroep van 30 tot 40 leerlingen waar individuele begeleiding dus zo goed als onmogelijk is.

Naast werken past er ook wel wat ontspanning in de structuur van het project. Het beperkte koertje houdt de jongens niet tegen om met hun zelfgemaakte bal te voetballen. Ook gezelschapsspelen zijn bijzonder in trek, al worden vooral de eigen regels gehanteerd (kan ook liggen aan het feit dat de meeste spelen door Vlamingen gedoneerd werden).
Om de kinderen op krachten te laten komen, wordt ook een voedzame maaltijd aangeboden na het werken en spelen. Gezonde voeding of voeding in het algemeen is in de meeste gezinnen niet vanzelfsprekend.
Voor de kinderen huiswaarts keren, poetsen ze ook nog hun tanden onder begeleiding. Ja, hygiene en structuur worden hier hoog in het vaandel gedragen.

ELKE DAG SPAANS

Om vlot te kunnen communiceren met de kinderen bleek het bijschaven van onze kennis Spaans niet overbodig. Ook al hielpen de kinderen ons graag uit onze woorden als we het even niet wisten, toch waren we vooral goed geholpen met de dagelijkse lessen door Sadith. Op een losse manier werd onze woordenschat en kennis van regelmatige en onregelmatige werkwoorden uitgebreid.

Opvallend hoeveel winkels en merken in België een Spaanse naam gebruiken om hun product wat extra karakter te geven. Vanaf nu is de ‘L’esquina’ voor ons gewoon ‘De hoek’. Met onze uitgebreide kennis van de Spaanse woordenschat leek een hele nieuwe wereld voor ons open te gaan. Naast het ontmaskeren van exotische namen voor de merken van Belgische ondernemers leerden we ook heel wat over het leven in Peru en de rest van Zuid-Amerika. Aan de livingtafel oefenden we niet enkel het schrijven en lezen van Spaans. Elk nieuw aangeleerd woord werd vol goeie moed in een zin verwerkt, waaruit meestal een heel gesprek over het onderwerp voortvloeide. Uitaard waren er dan opnieuw woorden die we nog niet kenden, dus werd onze woordenschatlijst nog wat uitgebreid. Je merkt het, we zijn hier nog wel even bezig.

Doordat we ons al wat kunnen behelpen in het Spaans loopt het contact met de lokale bevolking en de kinderen van het project in het bijzonder al een stuk vlotter. Het lukt ons al aardig om te polsen naar de hoeveelheid huiswerk en hen op weg te helpen met hun taken. Al bleek niet enkel de kennis van het Spaans een struikblok. We moesten toch even in ons haar krabben (nuja, haar) toen we na al die jaren opnieuw geconfronteerd werden met staartdelingen en breuken. Maar ondertussen cijferen we hier al in het Spaans alsof we nooit iets anders gedaan hebben.

Omdat de kinderen gratis van de diensten van het project gebruik kunnen maken (en er maar een beperkte capaciteit is), wordt op regelmatige basis contact gehouden met de ouders. Maandelijks worden alle ouders uitgenodigd voor een oudervergadering waar de stand van zaken besproken wordt. Ook afgelopen week werd zo’n bijeenkomst georganiseerd. Voor ons was het nogal onwennig, aangezien de snelheid waarmee Spaans gesproken werd (voorlopig) ons petje te boven ging. Aangezien men erop stond ons voor te stellen, bleven we de hele vergadering zitten. Naast enkele woorden die we begrepen, luisterden we dus vooral naar de lichaamstaal. De directrice wees de ouders op hun verantwoordelijkheid om de kinderen naar het project te sturen. De toon waarop ze dit deed kwam ons nogal belerend over. Maar ook de ouders namen hun kans om hun visie op de zaken te laten horen. Verwarrend, maar toch ook boeiend, om te zien hoe men hier in Peru vergadert.

VLAAMSE KERMIS IN PERU

Bij gebrek aan vrijetijdsbesteding in San Jeronimo probeert Añañau tweewekelijks op zondag die leemte in te vullen. De Chiro- en speelpleinmensen in ons kwamen al snel naar boven om er een fantastische zondag van te maken. Het wekelijkse teamoverleg leek al snel op een leidingskring uit de Chiro waarop de volgende zondag voorbereid werd. Postjes verdelen, materiaallijsten overlopen en die laatste ToDo’tjes proberen op te lossen.

Om de kinderen warm te maken voor de ‘Feria Flamenco’ organiseerden we vrijdag een ware voorbereidingsdag. Bij aankomst waren de kinderen even van hun melk aangezien we alle tafels door elkaar hadden gezet en iedereen in één lokaal verzameld werd. Hun vaste plaatsen uit de gekende structuur waren dus even zoek. In plaats van in de huiswerkklas kwamen ze terecht in een knutselatelier. We schilderden samen aan grote (door Leen getekende) ezel en koe. Er werden vlaggetjes en andere versiering geknutseld. En de uitnodigingen werden in een kleurrijk jasje gestoken door de kinderen zelf.

Nadat we op zondag onze magen hadden gevuld met ‘Aji de Gallina’ in de kookles, konden we er helemaal invliegen. Want zoals het hoort bij grote activiteiten, is er net voor aanvang nog heel wat klaar te zetten en voor te bereiden. De ballonnen, vlaggetjes en andere inkleding maakten van het kleine koertje op slag een feestplein. Toen door de geluidsinstallatie van de gemeente ook nog acordeonmuziek klonk, was de feeststemming helemaal compleet.

Met mondjesmaat kwamen de kinderen en hun ouders toe om te proeven van wat Vlaams Kermis sfeer. De stempelkaarten raakten in een mum van tijd vol gekleurd. Veel kinderen kwamen zelfs voor een tweede keer aanschuiven aan de activiteiten. Tussendoor kon iedereen z’n maag vullen met chocoladekoeken en warme chocomelk. En uiteraard werd er na de visput afgesloten met volksdansen. Al vormde de caviarun voor veel gezinnen toch ook één van de hoogtepunten van de middag.

De glimlach op de gezichten van de kinderen en hun ouders betekende waarschijnlijk nog veel meer dan wij konden vermoeden. De bus naar het centrum zat in elk geval vol moe maar zeer gelukkige begeleiders.