Reisverhaal «Cusco W3: groeien en ravotten op 3000 m»

TROPENTRIP | Peru | 0 Reacties 19 Oktober 2014 - Laatste Aanpassing 19 Februari 2015

Opgroeien in de schaduw van een stad die groot geworden is dankzij enkele historische nederzettingen is niet zo eenvoudig als het lijkt. De aantrekkingskracht van de stad als het beloofde land durft nogal eens tegenvallen voor wie z’n hoop gevestigd heeft op een beter leven. De kinderen die opgroeien in San Jeronimo ondervinden aan de lijve dat het leven nabij de Heilige Vallei helemaal niet zo ideaal is als het lijkt. Dat we als vrijwilligers het verschil kunnen maken in de groeikansen van deze kinderen lijkt een druppel op een hete plaat, maar zal hopelijk ook resulteren in een leven vol geluk.

MOEIZAAM LEREN

Nu we de kinderen en het project stilaan beter leerden kennen, kregen we in de gaten dat een aantal kinderen toch extra begeleiding konden gebruiken bij hun huiswerk. Zoals eerder vermeld laten de grote klasgroepen zelden toe dat kinderen met moeilijkheden extra begeleiding krijgen. Om te voorkomen dat die kinderen niet hopeloos achter geraken, is een individuele coaching tijdens het huiswerkuurtje dus meer dan welkom.

Uiteraard zijn we geen opgeleide leerkrachten, dus enig inlevingsvermogen in het leerproces van de kinderen was wel wenselijk. Dankzij de tips en werkblaadjes van Sadith konden we de kinderen al een heel eind op weg helpen. Toch bleek het niet zo eenvoudig om rekenoefeningen op een verstaanbare manier uit te leggen. En ook voor de Spaanse wiskundeterminlogie gingen we toch best eens bij Sadith te rade. Terwijl Ruben zich focuste op het uitleggen van het verschil tussen plus en min aan Nicol, probeerde Leen geduldig Randy vertrouwd te maken met de cijfers. Net zoals het voor de kinderen een uitdaging was om deze zaken te begrijpen, bleek het voor ons ook niet evident om te weten hoe we dit konden aanleren.

Ook voor de ergotherapeute in opleiding bleek het aanleren van schrijfmotoriek een uitdaging. Met de techniek van schrijfdansen probeerde Lise de kinderen op een expressieve manier kennis te laten maken met het schrijven. Op de tonen van instrumentale muziek liet Lise de kinderen een vulkaanuitbarsting schilderen. Als aanvulling op de vele huistaken waarin de kinderen leren letters en cijfers kopiëren kon deze originele activiteit wel tellen.

Wanneer we met Sadith tijdens de Spaanse les het onderwijssysteem in Peru als gespreksonderwerp aanhaalden, werd ons eens te meer het belang van het project duidelijk. Niet alleen is er zelden individuele begeleiding bij kinderen die de leerstof niet begrijpen. Wegens tijdsgebrek worden de resultaten van de huistaken ook bijna nooit gecontroleerd. Zonder de huiswerkbegeleiding van Añañau is de kans groot dat kinderen gewoon ter plaatse blijven trappelen in plaats van iets bijleren.

BLIJ DAT JE IN MIJN TEAM ZIT

Verder surfend op het euforische gevoel van de Vlaamse kermis van vorige zondag waren we vastberaden om ook deze week opnieuw een topactiviteit in elkaar te boxen. Aangezien de boog niet altijd gespannen kan staan en de gelegenheid zich voordeed, grepen we de kans om op vrijdag ook in Peru Dag van de Jeugdbeweging te vieren. Gewapend met enkele emmers, een lang touw, wat gekleurde linten en twee ballen trokken we naar het dichtstbijzijnde graspleintje voor een namiddag jeugdbewegingsspelen.

De Chiroleider in Ruben kwam al snel naar boven eens hij in het aanwezige spelmateriaal gerommeld had. Al zorgde de gepaste klederdracht (Chiroshort, Chiroboxershort en Chirozonnebril!) natuurlijk ook wel voor het Chirogevoel. De overvloed aan energie waar de kinderen al enkele dagen geen blijf mee wisten, kwam ideaal van pas om ons eens helemaal te smijten in de wondere wereld van de Vlaamse jeugdbewegingen. Nog voor we aan het grasveldje aankwamen, waren de jongens al dolenthousiast dat we eindelijk eens gingen buiten spelen. Na de nodige afspraken (ja, ook in het spel is structuur belangrijk) vlogen we er direct in. Onmiddellijk werd ons duidelijk dat we hier niet op het Vlaamse zeeniveau maar wel op 3000 m hoogte aan het ravotten waren. Niet enkel het decor waarin we speelden, maar ook het spelen zelf was ronduit adembenemend. Na elk spel even verzamelen voor de speluitleg bleek niet enkel goed voor de structuur, maar vooral goed voor de begeleiding om even op adem te komen.

Dikke Bertha, dassenroof, Napeolon en zelfs touwtrekken bleken geliefkoosde spelen voor onze Peruviaanse speelkameraden. Al verwachtten ze toch allemaal (vooral de jongens) dat er toch nog gevoetbald zou worden. We hadden immers twee ballen mee. En die twee stenen lagen daar zo uitnodigend als goal. Als finale en compromis eindigden we de spelnamiddag dan maar een reeks penalty’s.

Het jeugdbewegingsgevoel werd helemaal compleet toen we met het hele team rond de tafel schoven om samen te eten. Net als een leidingsploeg (zoals Ellen het zo mooi omschreef) konden we samen terugblikken op een geslaagde middag. De kinderen waren moe maar tevreden huiswaarts gekeerd. En ook wij hadden aan eten, gezellig samenzijn en de afwas doen genoeg als avondactiviteit. De macaroni en chocolademousse op de wijze van Jeroen Meus ging er vlot in, zowel bij de landgenoten als bij de internationale vrienden. De kookploeg van dienst (Leen & Ruben) zagen dat het smaakte en waren dus zeer tevreden! En zoals het hoort bij Dagelijkse Kost was er nog voldoende over om ook voor de man en kinderen thuis nog een restje mee te nemen.

OP STAP IN CUSCO

Na een bezige dag vol nieuwe Spaanse woordenschat en intense huiswerkbegeleiding was het een verademing om eens uit eten te gaan in de stad. Één van de voordelen aan een toeristische trekpleister als Cusco is het overaanbod aan restaurantjes. Samen met Charlotte (Charlie voor de vrienden) en haar Peruviaanse vriend Miguel lieten we ons graag eens verwennen door de gastronomie van Papachos. Ondertussen konden we ook uitgebreid de tijd nemen om verhalen uit te wisselen over rondreizen en Belgische eigenaardigheden of specialiteiten. Tussendoor vonden we zelfs wat tijd om voor ons laatste land Equador wat aanraders te noteren (de oorspronkelijke opzet van deze date). Het leuke gezelschap en de smakelijke ‘comidas’ maakten er een geslaagde avond van. Oh, wat is het leuk om op stap te gaan in je eigen stad.

Op een zonnige dag hadden we wel genoeg van de weinig comfortabele busritten, dus gingen we de uitdaging aan te voet naar San Jeronimo te wandelen. Al toen we op de eerste dag vroegen naar een alternatief voor de bussen, bleek wandelen of fietsen niet echt populair te zijn in Cusco. Jammer, want de Avenida Cultura was globaal gezien vlak en de afstand bleek volgens ons best te doen met de fiets. De groene middenberm en een stralende zon overtuigden ons afgelopen week dan toch eens om uit te proberen af de afstand van ons gastgezin naar onze werkplek wandelbaar was. Na 2 uur op een groene promenade tussen het drukke verkeer en een bezoek aan de lokale markt in San Jeronimo kwamen we moe maar tevreden aan. We hadden onze ogen uitgekeken tijdens de wandeling: van de reclame voor ‘cavia’s op zondag’ tot het laag overvliegende luchtverkeer. Gezeten op de koer kwamen we met een lunchbox terug op krachten om ons even later terug voor de kinderen te kunnen inzetten. Het was een boeiende, maar vooral heel vermoeiende tocht.

Op zondag bleken onze voeten wel weer voldoende gerecupereerd om opnieuw een stukje van Cusco’s erfgoed te ontdekken. Charlotte en Ellen namen afwisselend elk de rol als lokale gids op zich. Eens we ons vergaapt hadden aan de feestelijke drukte rond de Plaza des Armas en in de mercado van San Pedro de nodige vitamientjes hadden binnen gewerkt, waren we klaar om de klim te maken naar El Christo. Vanop de historische Incasite Sacsayhuaman overschouwt namelijk, naar analogie van z'n Braziliaanse equivalent, een gigantisch Christusbeeld de stad. Via een alternatieve weg door het groen klommen we naar boven. Zo vermeden we niet enkel de toeristenstroom en een toegangsticket, we kregen ook nog eens te zien hoe de mensen woonden op de steile heuvels.
Ellen, die boven woont, nam vol enthousiasme de rol van gids van Charlotte over. Samen met haar actieve honden toonde ze ons Incaruïnes in de schaduw van de ecalytusbomen. De historische stenen kwamen opnieuw tot leven dankzij de vele boeiende verhalen en anekdotes die Ellen erover wist te vertellen. Ja, na 4 jaar in Cusco had ze voor ons toch al de status van 'local' bereikt.
Maar ook wij hadden een verrassing in petto. Blijkbaar lag er in de Quenco Chico site een schat van Geocaching verstopt. Een nieuwe wereld ging open voor onze Limburgs-Peruviaanse vriendin en vol enthousiasme gingen we met z'n allen op zoek naar de schat. Wat waren Charlotte en Ellen blij toen zij als eerste op de schat stootten.
Het zondagsgevoel werd compleet toen we na een prachtige wandeling nog bij Ellen op de koffie uitgenodigd werden. Terwijl we genoten van koffie binnen en regen buiten, bereidde Golber (Ellens Peruviaanse vriend) voor ons een typisch gerecht uit de Amazone: 'tacacho'.
De zondag afsluiten met een goe pintje in en verhalen over reizen en Chiro in de Irish Pub bewees des te meer dat het een geslaagde dag was!