Reisverhaal «Matema: lakeside life»

TROPENTRIP | Tanzania | 0 Reacties 13 Juni 2014 - Laatste Aanpassing 18 Juni 2014

Om alle aspecten van Tanzania te kunnen bewonderen en op aanraden van onze vriend Ernest trokken we naar Matema. Aan de oever van het Lake Nyasa (of Lake Malawi) leefden we een week lang samen met de Tanzanianen in deze voormalige Duitse missiepost. Het tweede grootste meer van Tanzania voorzag ons van een mooi stukje strand, maar was voor de plaatselijk bevolking vooral nuttig voor het dagelijkse leven.

WATER WATER WATER

Niet één, maar vier bussen hadden we nodig om uiteindelijk in Matema te geraken. Halte per halte hadden we de route met Ernest besproken, zodat er ons zeker geen verrassingen te wachten zouden staan. Maar naast het feit dat Ruben bijna bestolen werd bij het overstappen even voor Mbeya (Leens alziend oog verhinderde gelukkig tijdig de misdaad.), was de gedwongen verandering van bus in Tukuyu ook niet echt gepland. Maar als bij wonder stond in Kyela de bus naar Matema op ons te wachten. Een rit die normaal 40 minuten zou duren, nam zomaar even 3 uur in beslag. De regen en een achterbank vol extra bagage (zoals een matras, een ruit, een band en zakken rijst) die constant werd in- en uitgeladen deden de tocht iets langer duren dan verwacht.

Toen we onderweg ook nog eens een bericht kregen van Blue Canoe met de boodschap dat kamperen onmogelijk was met dit weer, sloeg de onzekerheid toch even toe. Waar zouden we terecht komen? En hoe en vooral wanneer zouden we er geraken?

DUITS MISSIEDORP

Zoals de naam van deze noordoostelijke baai van het Lake Nyasa laat uitschijnen, hadden de Duitsers hier in koloniale tijden een serieuze voet aan wal. In deze Von Wissmannbaai werd in Matema in 1911 het Lutheran missiehuis opgericht. Naast een kerk en een ziekenhuis zijn een handvol huizen (voor ziekenhuispersoneel) en banda's (voor toeristen) de stille getuigen van de Duitse kolonisatie.

In één van die banda's vonden we op een donkere en regenachtige zaterdagavond onderdak. Als dat geen werk van barmhartigheid is. Of het nu uit dankbaarheid was of eerder uit nieuwsgierig, de volgende morgen zaten de tropentrippers op de banken van de plaatselijke kerk. Als nieuwkomers waren we duidelijk opgemerkt en mochten we ons zelf aan de hele parochie voorstellen, vooraan in de kerk. Boeiend om te zien, zo'n Afrikaanse viering. Vooral wanneer de vele koren in actie kwamen. Want de preek duurt hier toch lang hoor. Zeker als je er maar enkele woorden van begrijpt.

Zoals je het op zondag zou verwachten, werden we na de mis uitgenodigd om iets te drinken. Gastvrouw van dienst was de Duitse dokter Heinke (die al 15 jaar aan de slag is het Lutheran hospitaal), bij gebrek aan een cafeetje onder de kerktoren. Meteen voelden we ons bijzonder welkom in dit Duits-Tanzaniaans vissersdorpje.

TOT IN MALAWI

Aangezien we op zaterdag onze regenjassen een vuurdoop hadden gegeven in plaats van onze tent, was er van kamperen voorlopig nog niet veel in huis gekomen. Toch waren we benieuwd of onze alternatieve banda voor verbetering vatbaar was. Een wandeling van een halfuur verder vonden we uiteindelijk het Blue Canoe Safari Camp. Leuk concept, met lokale mensen, natuurlijke materialen en herbestemde containers. Maar veel te prijzig naar ons gedacht. Met een Duits-Tanzaniaanse maaltijd in onze maag liepen terug langs het meer.

Eigenlijk zouden we nog een land op onze lijst mogen zetten. Volgens Malawi (en Google Maps) vormt de kustlijn namelijk de grens tussen Tanzania en Malawi. En aangezien we niet enkel pootje gebaad hebben, maar ook een mooi stukje gezwommen hebben, kunnen we stellen dat we ook in Malawi zijn geweest. We vonden echter niemand om een stempel in ons paspoort te zetten. De Tanzanianen denken er wel anders over. De grens ligt ergens in het midden menen zij. Vandaar ook dat er volgens hen niet zoiets bestaat als een Lake Malawi. ;)

LEVEN IN MATEMA

Met het decor van een eindeloos meer en indrukwekkende bergen, beiden badend in het zonlicht, kan je niet anders dan genieten. Een weekje pole pole leven in Matema leek ons wel wat. Met een restaurantaanbod dat zich beperkt tot chips mayai en rijst met bonen en vis, schakelden we al snel over op zelfkook. Inkopen doen op de markt, hout sprokkelen, vuur maken en in je potje roeren met zicht op Lake Nyasa. Zo mooi kan het leven zijn.

's Avonds bij het kampvuur in elkaars armen niet enkel de warmte van het kampvuur, maar vooral de warme liefde voelen. Dat was voor ons een zalige tijd in Tanzania.

Net zoals iedereen hier namen we wel eens een bad in het meer. Of bij gebrek aan stromend water (komt al eens voor), kon het meer ook als afwasbak doorgaan. Onze kleren wassen deden we niet in de branding. In tegenstelling tot de lokale bevolking hebben wij het niet zo begrepen op zand in onze kleren.

Terwijl we ons in het dagelijkse leven van Matema waagden, trokken we grote ogen. Hier waren echt wel ver van de grootsteden van Tanzania. Auto's zagen we zelden. En het centrum werd gevormd door houten barakken die als winkel, eetstalletje of tv-ruimte met bar fungeerden.

Dankzij Johannes, een vrijwilliger uit Duitsland, kregen we ook te zien hoe het er in het ziekenhuis aan toe gaat. Gangen vol mensen wachtend op één van de weinige dokters. Kamers waar zoveel mogelijk bedden in geplaatst worden, zodat je amper ruimte hebt om uit je bed te komen. En rond het ziekenhuis kamperen (zwerven) de families van de patiënten. Niet de verpleging maar de familie is hier namelijk verantwoordelijk voor maaltijden, verse kledij en andere zorgen.

Wekelijks worden er zo'n 8 kinderen geboren, wat bijzonder veel is voor de regio. Jammergenoeg kan men per maand 4 kinderen niet helpen en sterven ze. Een harde realiteit die ons deed beseffen dat wij gelukkig in 'het juiste land' geboren waren.

Indrukken als deze verwerk je niet zomaar. Onderweg hebben we al zoveel onrecht gezien. En de hulpverlening die er is, is meestal maar een kleine druppel op een zeer hete plaat. Maar thuisblijven in dat juiste land, is dat dan de oplossing?