Reisverhaal «Zanzibar: verrassend creatief»

TROPENTRIP | Tanzania | 1 Reacties 26 Mei 2014 - Laatste Aanpassing 27 Mei 2014

Wie verwacht had dat we een weekje zouden kiezen voor 'zon, zee, strand en cocktails' op dit eiland, kent de tropentrippers nog niet goed. Wij zijn reizigers, geen toeristen! En als reizigers gaan we graag op zoek naar het echte leven ter plaatse. Op de artisanale markt in Dar Es Salaam (weet je nog?) leerden we Creative Solutions Resource Systems kennen. Dankzij een verblijf in hun project kregen we Unguja te zien zoals het leven is voor wie er woont en leeft. (Unguja is het eiland van de Zanzibar eilandengroep die vooral gekend is als Zanzibar.)

BI AIDA

Na heel wat overwegen, lieten we ons plan varen om eerst enkele dagen bruin te bakken op het strand in Paje. Het aanbod om een week in het project van Aida en Mbarouk te verblijven leek ons op het lijf geschreven. Dit Amerikaans-Tanzaniaans koppel gaf eerst enkele jaren les op Unguja. Toen ondervonden ze dat de lokale bevolking nood had aan meer vaardigheden om zelfstandig in het leven te kunnen staan. Nadat ze zich gevestigd hadden in Mangapwani, starten ze de eerste jaren met het organiseren van cursussen Engels, computer en zelfs bedrijfsbeheer. Uit frustratie over het afvalbeleid (geen beleid, dus overal afval!) en in een zoektocht naar inkomsten voor het project, werd recent gekozen om op een creatieve manier afval te recycleren. Samen met een aantal andere organisaties proberen ze de bevolking te sensibiliseren om afval te voorkomen of te recycleren. De enorme berg afval die toeristen en hotels hier produceren wordt zoveel als mogelijk verwerkt tot ware kunstwerkjes. Hier wilden mevrouw L-aRt en haar man wel even een handje toesteken. Terwijl Leen van oude wijnflessen gepersonaliseerde glazen maakte of stukjes tegels en kroonkurken in een mozaïek verwerkte, stak Ruben een handje toe in het onderhoud van de tuin. Beiden verlegden we onze grenzen. Na enkele dagen paradeerde Leen quasi probleemloos tussen de vele kippen en kalkoenen die er vrij rondliepen. Al was er natuurlijk nog steeds Shatara (de kat) of Vandi en Zenith (de honden) om haar te beschermen. Omdat Engels stilaan Nederlands als eerste taal begint te verdrijven, ging Ruben de uitdaging aan om een boek in het Engels te lezen.

EEN EILAND MET VELE GEZICHTEN

Aangekomen met de boot op het eiland word je zo hard aangeklampt om toch maar een taxi te nemen of iets te kopen, dat je liefst zo snel mogelijk terug zou varen. Eens je weet dat het vooral buitenlandse investeerders zijn die hier de vele dollars van de toeristen binnenrijven, begrijp je wel waarom de lokale bevolking zo gefrustreerd op zoek gaat naar klanten. Ook al is het hun eiland, de inwoners van Unguja pikken maar weinig graantjes mee van het succesvolle toerisme

Een uitstapje naar Nungwi, het meest noordelijke punt van het eiland, stelde de contrasten nog wat scherper. Vanuit de dalladalla konden we het lokale leven prima gade slaan. Via een aardeweg wandelden we vanuit de dalladalla langs de betonnen huisjes naar het strand, verscholen achter de vele resorts. Aan het strand kan je Italiaanse pizza of Amerikaanse hamburgers eten. Maar wij waren bijzonder gelukkig met de lokale specialiteit 'chipsy mayai' (omelet met frieten) in onze maag.

Het strand en de zee zijn inderdaad adembenemend mooi. Maar de vele verkopers die je wat shillings afhandig proberen te maken, doen dan weer wat afbreuk aan dit idyllische plaatje.

LEVEN OP DE SHAMBA

Behalve een bar van Serena Inn uit Stonetown is er Mangapwani geen enkel teken van het toerisme te bespeuren. Een week lang konden we hier genieten van het pure leven op den buiten (shamba is Swahili). Samen met de lokale bevolking, de dieren en de prachtige natuur voelden we ons hier helemaal thuis. Zalig vonden we het toen we na een tweede bezoek aan het buurtwinkeltje al als locals herkend werden.

Een dag in Mangapwani begon steevast met onze natuurlijke wekker. Waren het niet de kraaien of de honden, dan was het wel de wind of de zon die ons liet verstaan dat het tijd was om uit ons 200 jaar oude bed te komen. (De schrijnwerkers kunnen hier duidelijk meer dan enkel prachtige deuren vervaardigen.)

Voor het assortiment broodjes die we hier dagelijks voorgeschoteld kregen, zou je met plezier je bed voor de ontbijttafel inruilen. Mandazi, boflo, chella of chapati. We lustten het allemaal.

Eens onze maag gevuld was, konden we aan onze dagtaak beginnen. En laat dat nu net de struikelblok zijn die we telkens ondervonden bij de vrijwilligersprojecten. Tot driemaal toe werden we zeer hartelijk en enthousiast onthaald bij de projecten. Maar eens we aan de slag wilden gaan, vonden we het onduidelijk wat precies van ons verwacht werd. Wat kunnen we doen? Op die vraag een antwoord vinden, bleek meestal onze eerste taak. Dan beginnen we ons af te vragen of we te veeleisend of te actief zijn? En hoe zijn wij thuis als leiders van een project? Weten onze vrijwilligers wat er van hen verwacht wordt? Ja, zo zie je maar. Onderweg zijn stimuleert tot nadenken.

Maar geen paniek! We hebben onze draai gevonden. Na een bezoek van een groep schoolkinderen hadden we een goed beeld van wat er allemaal gebeurt bij Creative Solutions. Leen kon (eindelijk) haar creativiteit nog eens de vrije loop laten. En Ruben was op zijn beurt bijzonder onder de indruk over het ontstaan en de werking van het project. Vooral het feit dat ze het zover gekregen hebben om plastiek zakjes wettelijk verboden te maken, vonden we bijzonder straf. Gebruik, verkoop of produceren van plastiek zakjes kan je hier een boete van één miljoen TZS of één jaar gevangenis opleveren! Revolutionair!

Samen met de andere vrijwilligers hadden we echt het gevoel ons steentje te kunnen bijdragen. Dankzij de steun van onze vele sponsors konden we dit zelfs letterlijk doen ook (zie foto's).

Met een rugzak vol inspiratie konden we terug vertrekken naar het vasteland.

WEEKEND OP ZANZIBAR

Nu we op het eiland verbleven, konden we het net zo goed maar eens verkennen. Daarom beslisten we om zaterdag bij het krieken van de dag (7 uur) naar Stonetown te vertrekken met dalladalla. Aangezien de wachttijd kan variëren tussen 5 minuten en 1 uur, arriveerden we pas tegen 9.30 uur in de havenstad. Pole pole, this is Africa!

In Stonetown kregen we te zien hoe de handel in slaven van dit eiland jarenlang een bloeiend handelscentrum maakte. Wie ooit nog een locatie zoekt voor een dropping en stadsspel moet zeker eens het labyrint van nauwe straatjes van Stonetown overwegen. Gelukkig werd onder impuls van ontdekkingsreiziger dr. Livingstone de slavernij uiteindelijk verboden. Aan de mensonwaardige omstandigheden waarin deze Afrikanen (over)leefden te zien, kwam deze maatregel niets te vroeg!

Dat Unguja een eiland vol contrasten is, konden we op zondag nog eens aan de lijve ondervinden. Op aanraden van onze gastheer trokken we naar het Sea Cliff resort. Voor 35 USD ben je er een dag welkom als bezoeker. Alle faciliteiten mogen gebruikt worden en het betaalde (waarborg)bedrag mag volledig gespendeerd worden in de bar en restaurant. Het resultaat van onze stem (per volmacht) konden we dus live volgen dankzij Stievie en stabiel WiFi. 

Vanuit het zwembad naar de palmbomen en de horizon turen leek wel paradijs. Een cocktail en wat hapjes mochten niet ontbreken. Helemaal herboren waren we toen we na een sauna en stoombad konden genieten van een glas Zuid-Afrikaanse wijn en de zonsondergang. Wie dus enkel in z'n resort vertoeft krijgt wel een heel ander Zanzibar te zien.