Reisverhaal «Ho Chi Minh: nu even niet»

TROPENTRIP | Vietnam | 0 Reacties 13 Mei 2014 - Laatste Aanpassing 13 Mei 2014

Net zoals we onze trip in onze begonnen zijn, eindigen we in de chaos van een grootstad. Straten vol toeterende brommers die er een sport van maken om verkeerslichten en voetgangers straal te negeren doen ons beseffen dat we terug in een wereld van beton en uitlaatgassen terecht gekomen zijn. Gelukkig bruist een grootstad als Ho Chi Minh ook van het leven. Je hoeft er dus geen 100 meter te lopen om je ogen de kost te geven.

Niet dat het ons niet interesseerde, maar het hoefde even niet voor ons de afgelopen dagen.

REISBIJSTAND TERUGVERDIEND

Zoals in ons vorige verslag te lezen stond, waren we niet helemaal tevreden over onze gezondheidstoestand. Het was zelf zo erg dat we tegen onze eco-principes het vliegtuig namen naar onze volgende bestemming in plaats van 18 uur te sporen. We wilden zo snel mogelijk opnieuw een zacht bed om uit rusten.

Na wat uitrusten bleek dat de batterijen helemaal nog niet opgeladen waren. Met onze nakende reis naar Afrika in het vooruitzicht namen we liever geen risico's. Een mailtje naar de ambassade (we kennen de weg nu!) bracht in ons in contact met Family Medical Practice.

Dokter Jane luisterde, onderzocht ons en stelde haar diagnose. Geen Dengue, Influenza of andere tropische aandoeningen. Blijkbaar hadden we wel een bacterie opgelopen die onze zwakke punten had aangetast. Ruben z'n longen. Leen haar sinussen.

Met een factuur van meer dan 400USD (inclusief medicatie) hadden we onze reisverzekering dus wel terug verdiend.

MOOIE MUREN

Verplichte rust beperkte ons bezoek tot een blik op het leuke interieur van onze hotelkamer. Want met deze kamer konden we Azië zeker in schoonheid afsluiten. Ook al had het hotel ons ferm bij ons pietje over de prijs van onze kamer. Ook al staat er een tweepersoonsbed in een kamer, toch is hun prijs voor één persoon. Redelijk absurd, maar veel energie om erover te discussiëren hadden we niet.

Verder zagen we ook nog de muren van het ziekenhuis, het indrukwekkende postgebouw, het Hard Rock Café en uiteraard de Notre Dame kathedraal. We moesten toch ergens aankloppen om een snel opnieuw een goeie gezondheid te bekomen.

BYE BYE ASIA

Terwijl we nog maar eens bijna van de straat gereden werden, beseften we dat dit de laatste dagen in Azië zijn. Ook al vertoefden we hier nu meer dan 4 maanden. Sommige zaken wennen toch nooit. Of we willen ze gewoon niet aanvaarden.

We hebben zeker genoten van het mooie weer, de vriendelijke mensen, het lekkere eten, de bijzondere natuur en de Boeddhistische cultuur. Maar de afgrijselijke plastieken wegwerpcultuur en de chaotische levensgevaarlijke verkeerssituatie zijn zaken waar we ons niet willen bij neerleggen.

Zijn we nu nog niet over de cultuurschok heen? Hebben we hun cultuur nu nog niet begrepen? Wel, die zaken waar wij ons aan storen, zijn volgens ons geen cultuur. Ze zijn een jammerlijke kopie van onze westerse wereld. Want ook Aziaten ergeren zich hier aan, kwamen we na gesprekken te weten.