Reisverhaal «Kazembe W2: Westerse Afrikaantjes»

TROPENTRIP | Zambia | 3 Reacties 29 Juni 2014 - Laatste Aanpassing 18 Oktober 2014

Niet dat we een kater overgehouden hadden aan de Belgische WK-overwinning tegen Rusland, toch dook Ruben op maandagmorgen in de voorraad pijnstillers en andere medicatie. Een grondige check-up van de 'clinic room' drong zich namelijk op. Ondertussen vond Leen overal wel een plaatsje waar helpende handen en een portie structuur- en organisatietalent welkom waren. Tussendoor lieten we ons verwonderen over wat een mix aan Amerikaanse en Zambiaanse invloeden met de opvoeding van een kind doet.

DOKTERTJE SPELEN

"Een halve dag werk om de medicatie op vervaldatum te controleren." Met die opdracht begon Ruben aan vier dagen werk in de 'clinic room'. Ook hier was het de hoogste tijd voor een intense opruimactie. Een bed vol vervallen medicatie zorgde voor een dubbel gevoel. Aan de ene kant was het zo jammer dat al deze geneesmiddelen nooit gebruikt werden. Anderzijds is het ook goed dat ze niet nodig waren. Ook de verwerking van de vervallen medicatie zorgde voor enige frustratie. In tegenstelling tot de apotheek in België was de verbrandingstoren hier de enige optie. Daar sta je dan met je groene ideeën.

Met het oog op de nakende komst van nog Belgen was de timing van deze opruimactie ideaal. Aangezien medicatie in Zambia niet zo frequent (en betaalbaar) verkrijgbaar is als bij ons, is men hier steeds tevreden wanneer de Belgen de 'clinic room' wat kunnen bevoorraden.

Om de bijsluiters wat te helpen ontcijferen en uit te zoeken welke medicatie we nog dienden te bestellen, kwam Leens know how bijzonder goed van pas. De vrouw achter de Tropentrip EHBO-tas hielp haar man met raad en daad om de klus te klaren.

Na vier dagen opruimen, structuren en ontsmetten konden we de deur gerust achter ons dichttrekken. Hier kon weer iemand verzorgd worden.

DE GROOTSTE KEUKEN VAN KAZEMBE

In een keuken waar veel Belgische kamphuizen nog jaloers zouden op zijn, ga je als vrijwilliger met plezier aan de slag. Een berg afwas en werkbladen vol potten en rondslingerend keukengerei verraadden op maandagmorgen opnieuw de afwezigheid van de 'kitchen lady'. Samen met Mary stak Leen dan maar de handen uit de mouwen om zowel voor de kinderen als de vrijwilligers een maaltijd te bereiden. Ook de voortdurende nood aan afwassers hield de twee dames enkele dagen gegijzeld in de keuken.

De recepten waarmee Lisa ons in Dar Es Salaam wist te inspireren, vroegen erom om uitgeprobeerd te worden. Aangezien dinsdag onze vaste dag is om te koken voor de medevrijwilligers, waren we vanaf 's middags in de keuken te vinden. Om een verse pizza voor 9 personen op tafel te kunnen zetten is wel wat voorbereiding nodig. Als je dan ook nog rekening houdt met het feit dat we als Belgen graag een aperitiefje en dessertje lusten, kan je wel begrijpen dat koken zowat de hele middag in beslag nam. De bijkomende uitdaging om zonder elektriciteit te koken, maakte ons des te trotser toen we uiteindelijk konden genieten van een mojito als aperitief, een verse pizza en chocolademousse als dessert.

SPELEN MET DE TREIN

Tijdens het opruimen van de 'art room' botsten we op een schat aan materiaal. Telkens opnieuw werden we dan ook geïnspireerd om ermee aan de slag te gaan. Na een eerste poging van Leen om met de kinderen naamkaartjes en oorbellen te knutselen, besloten we dat er vooral meer ruimte nodig was. Ruimte voor de vrijwilligers om activiteiten voor te bereiden, zonder nieuwsgierige kinderen die om de haverklap over je schouder komen meekijken. Maar ook ruimte om het materiaal overzichtelijk uit te stallen zodat het uitnodigd om ermee aan de slag te gaan. Die ruimte vonden we in de 'double room'. Net naast de slaapzaal van de baby's stond nog een dubbele kamer leeg die wachtte op een herbestemming. In een mum van tijd stonden de netjes gestructureerde rekken in de nieuwe 'art room'. Niet veel later zaten we in het andere deel van de kamer in de zetels ons nieuwe spel voor te bereiden. Bij deze had onze Chiro dus ook al een materiaalkot en een leidingslokaal. ;)

Als inkleding voor het spel kozen we er deze week voor om samen met de kinderen de trein te nemen naar Tanzania. Daar hadden we immers in Mbeya een cadeautje gekregen voor hen. Maar we moesten er wel samen om.

Een landkaart en een handvol estafettespelen moesten er opnieuw een geslaagde middag van maken. Samen met de denkbeeldige bus naar de volgende bestemming rijden vonden ze super. Ook de appelsienen, water en zelfs knikkers overbrengen vonden ze geweldig. Helaas bleven we botsen op storend gedrag, waardoor we na heel wat waarschuwingen het spel vervroegd stillegden. Konden wij niet meer overweg met een groep kinderen? Of zijn respect en structuur twee onbekende begrippen hier? Wat er ook van zij, we bleven achter met een wrang gevoel. Waren we helemaal naar hier afgereisd om nu vast te stellen dat we niet in staat waren om de kinderen een leuke tijd te bezorgen?

MZUNGU IN ZAMBIA

Door onze eigen kamer, speciale maaltijden voor de vrijwilligers, warm en stromend water, tv en zelfs internet zouden haast durven vergeten dat we in Afrika zijn. Het mag gezegd: aan comfort (volgens Afrikaanse normen) ondervinden we geen gebrek. Maar soms is het net dat comfort die ons de wenkbrauwen doet fronsen. Waarom eten de kinderen elke week hetzelfde menu? Waarom is hun sanitair niet zo luxueus als het onze? Waarom zijn hun slaapkamers zo donker?

We vragen ons af hoe Amy en haar man de kinderen willen opvoeden? Als Afrikanen of Amerikanen? Één ding is duidelijk: met de kansen die de kinderen hier krijgen kunnen ze zowel in eigen land als buiten de landsgrenzen hun leven verder uitbouwen.

Soms vragen mensen ons wel eens wat het zotste is wat tot nu toe meegemaakt hebben. Een duidelijk antwoord valt daarop niet echt te formuleren. Reizen en leven als mzungu (blanke, westerling) door Afrika vormt een avontuur op zich. Wanneer we na het vermoeiende spel even onze gedachten wilden verzetten in de plaatselijke bar van Auntie Jossie werden hiermee opnieuw geconfronteerd. De uitbundigheid waarmee voor het WK gesupporterd werd was al opvallend. Maar toen een lokale leerkracht Engels erop stond om al z'n leerlingen te begroeten, werd het helemaal hilarisch. Een volle bus kwam het café binnen om ons allemaal de hand te schudden. Precies of we waren filmsterren. Toch bijzonder, mzungu zijn in Afrika.