Reisverhaal «Gili Air»

INDONESIË - Bali | Indonesië | 0 Reacties 12 September 2016 - Laatste Aanpassing 21 September 2016

Stel je voor dat je in een strip van Suske en Wiske mag meespelen: "titel mogen jullie bedenken, de winnaar krijgt mooie postkaart"

Suske en Wiske komen aan bij professor Barabas en vinden een verlaten labo met een yoga mat... De teletijdmachiene is nog actief en ze stappen nieuwsgierig in. Ze belanden op een plaats ver van hun thuis, waar er enkel zandwegjes zijn. Ze stappen rond in de zingende hitte en lijken in bamboe stad terecht gekomen, want alles is gemaakt uit bamboe. Wiske hoort geklingeling en hoefgetrappel, ze duwt Suske aan de kant. Er passeert een pony met kleine koets. De teugels zijn versierd met pompom-belletjes. Ze realiseren zich dat de wegen te smal zijn voor auto's en er enkel paarden en fietsen rijden. Suske merkt een bordje op met pijlen naar een yoga center H2o. Ze besluiten deze te volgen en trekken dieper het binnenland in. Ze passeren een villa genaamd Si Pitung, waar er verlatenheid heerst. Enkele stappen verder is het yoga center. Hier heerst een rustige hartelijke sfeer en Bintu ontvangt hen. Bintu is een yogaleraar die van Australië naar Gili Air gekomen is. Suske en Wiske wisten nu eindelijk waar ze waren. Op een eiland in Indonesië. Ze vragen of professor Barabas hier ook is? En ja, hij was al yoga aan het doen in de achterste studio. Bintu zei dat Suske en Wiske met Scharnulleke konden wachten in hun art café en smullen van lekkere bananen cake met fris cocoswater. Dat moest je geen twee keer zeggen tegen Wiske en weg was ze.

Als professor Barabas klaar is met zijn yoga les, is hij verbaasd maar opgelucht om Suske en Wiske te zien. Hij zei dat hij zin had in yoga en zijn vriend Bintu wilde bezoeken. En maar goed ook, want er was iets vreemds aan de hand op het eiland. Al het plastic was gestolen, zelfs de waslijnen.

Even later gingen ze met z'n allen wandelen langs het strand. Daar vloekte Wiske omdat haar voeten pijn deden. Bintu zei dat ze op een kerkhof liepen. Wiske sloeg even wit uit en stammelde, "Zijn er ook geesten?????" Professor Barabas en Bintu moesten er hartelijk om lachen maar werden dan serieus. Ze liepen op een kerkhof van koraal. Deze Bounty stranden waren mooi, maar de diepe wateren waren stukgemaakt door het vele dynamietvissen. De professor wilde er iets aan doen. Want koraal is de long van de zee. Suske was meer geïnteresseerd in het mysterie van de verdwenen plastic. En nieuwsgierig achter de verlaten villa Si Pitung.

Bintu vertelt, Si Pitung is een rover uit Jakarta die gevlucht is naar Gili om zich te verschuilen. Hij laat zich aan niemand zien, want hij schaamt zich voor zijn reputatie. Niemand heeft hem ooit kunnen betrappen op zijn daden dus het is nooit echt bewezen dat hij al die roofdaden wel werkelijk deed.

In de verte weerklinkt het gezang van de imaan, op het eiland zijn er voornamelijk moslims. Dat betekent dat het tijd is voor een yogales. Bintu, professor Barabas, Wiske met Scharnulleke gaan richting H2o. Terwijl de andere de yogi uithangen gaat Suske op verkenning rond het eiland.

Suske vindt sporen van afgebroken flessenhalsen. Hij volgt het spoor tot in het midden van het eiland. Daar staat een soort open hut met een veranda ervoor. Er is iemand bezig met een lasser om van de lege flesjes glazen te maken. Suske kijkt stilletjes rond en ziet allerlei grote rietenmanden met afval in. Op het moment dat hij deze wil onderzoeken, roept een stem. Suske schrikt en als hij zich omdraait staat er een man voor hem die een lasmasker op heeft. Suske zegt dat hij ziet dat er hier gerecycleerd wordt en dat is fijn. Nee, zegt de stem, hier wordt geupcycled. Van dingen die we zouden weggooien iets nieuws maken. Zoals van deze lege bierflesjes, glazen maken bijvoorbeeld. Suske vraagt waarom? De stem achter het masker zegt dat de toeristen het eiland kapot maken aan dit tempo, en ze best ne keer met de neus op de feiten kunnen gedrukt worden. Suske begrijpt het en vraagt of hij kan helpen?

De stem zegt dat hij kan helpen door naar het zuidelijke deel te gaan en daar zich aan te melden. Suske begrijpt er niets van maar zijn nieuwsgierigheid is te groot en trekt richting de zuidkant van het eiland. Daar komt hij terecht bij een voetbalwedstrijd. De spelers zijn allemaal locals en uitgerust in oranje voetbaltenue's. Het veld is een geïmproviseerd grasveld met kleine goals. Ze zien Suske staan en vragen of hij wil meespelen, Suske is vereerd en trapt al tegen de bal. De wedstrijd gaat er hard aan toe. En als de bal te ver vliegt, geen probleem er zijn nog andere ballen, de ballenzoeker haalt de verloren ballen wel terug.

De volgende dag zijn Wiske en de professor al vroeg op om samen met Bintu yoga te gaan doen op het strand. Suske komt wat later aangestrompeld met een zware koffer van professor Barabas. De professor neemt uit zijn koffer zijn snorkel, zijn duikbril en een gordel met glazen flesjes. Wiske lacht met de flesjes van de professor, dat ze snel stuk zullen zijn. Maar de professor zegt dat hij deze gemaakt heeft van boriumsilicaat en dan het gebruikelijk is voor laboratorium glas, bijna onbreekbaar! Hij voegt er nog aan toe dat Tante Sidonia het ook in de keuken gebruikt, maar dan onder de naam Pyrex. Hij vertrekt richting koraal. Hij wil eerst nog wat verder onderzoeken.

Suske vertelt Wiske wat hij gisteren gezien heeft. Wiske zegt dat ze even terug moeten naar H2O om zich om te kleden en dat ze erna terug naar die schuur gaan. Scharnuleke was in het zwembad blijven spelen en zag een gedaante met een groot masker aan de zijkant van H20 voorbij trekken met een stapel fijne bamboestokjes. Suske en Wiske proberen het spoor te volgen. Want Wiske en Scharnulleke drinken liever hun cocoswater met een strootje en willen een oplossing.

Onderweg naar de schuur vloekt Wiske, ze hoopt dat de professor een oplossing vindt voor het koralenkerkhof want dat het een pijnlijke affaire is voor de voeten om er over te lopen en een marteling als je yoga erop moet doen.

Als ze dichter komen horen ze allerlei werklawaai vanuit de schuur komen. Ze zien iemand met een lasmasker op hameren en zagen. Buiten staan er verschillende glazen gemaakt van glazenbierflesjes met erin rietjes. Wiske stapt erop af en begint te roepen. "WIE HEEFT ER AL DE RIeTJES GESTOLEN??? EN DE WASLIJNEN??? De stem met het masker bekent en zegt dat hij dit niet zomaar deed. "Als er iets niet is, moeten de mensen vindingrijk zijn. Ze willen alles gebruiken als je ze het geeft. De meeste toeristen zij hier op vakantie, en laten een puinhoop achter, maar wij moeten hier nog verder leven en aan dit tempo eindigt het hier als een plasticsoep. Ik zag dat de caféuitbaters de lege bierflesjes niet terug stuurden naar de fabriek, daarom heb ik er drinkglazen van gemaakt. De plastic rietjes, daar moet ik nog een oplossing voor vinden. Je kan wel een jong papayatakje gebruiken, maar dat is niet zo smakelijk en je vernietigd hierdoor de jonge planten. Wat de waslijnen betreft, hiervoor was ik bamboestokjes aan het zagen, voelde mij wel wat schuldig tegenover Bintu.....".

Suske en Wiske luisterde met open mond. De stem met het masker had gelijk, ze hadden er dit keer bij stilgestaan. Suske zei dat hij het niet makkelijk vond, als het warm was om altijd maar te drinken van een herbruikbare drinkfles. Want thuis kan je deze sterliseren maar onderweg wordt dit moeilijk. En zo'n plastic fles altijd maar hervullen, dat is ook niet fris, want dat plastic stinkt na twee hervulbeurten. En plaatsen vinden waar je je fles zomaar kan hervullen, is ook niet evident. De stem achter het masker zei dat het inderdaad niet evident was, maar dat rondkijken en proberen, altijd gratis is.

Tegen de avond was de waslijn van Bintu terug inorde en diende als voorbeeld voor het ganse eiland. Ondertussen was professor Barabas terug van zijn snorkeltocht. Hij zei dat hij even terug ging naar zijn laboratorium om spullen te halen.

Wiske en Scharnulleke deden nog een lesje yoga en genoten van hun lange savasana. Scharnuleke was in een diepe slaap gevallen en werd door Wiske lekker ondergedekt.

Suske was ondertussen in de hangmat gekropen om na te denken. Hij hoorde Wiske in de verte weer jammeren over de afwezigheid van een rietje voor haar coconut water. Suske ging op zoek naar de stem achter het masker en vermoede dat hij aan de overkant van H20 woonde. Hij probeerde voorzichtig te kloppen en gelijktijdig zich bekendmakend. De stem achter het masker klonk anders, het masker was af. Een jeugdige oudere man stond voor hem en stelde zich voor als Si Pitung. Suske zei dat hij een oplossing had voor het rietjes probleem, waarom geen bamboestokjes? Er was nog wat "afval" van de waslijnen waardoor ze het konden proberen. Het werkte prima, alleen was het moeilijk om te controleren of het wel proper was. Si Pitung zei dat glas beter zou zijn, maar te fragiel. Maar ook daar had Suske een oplossing voor, glas van boriumsilicaat! Bijna onbreekbaar en transparant. Hij ging met het idee naar de professor en de volgende middag hadden Wiske en Scharnulleke hun "last straw". De professor had er zelfs nog een opschrift in gegraveerd. Wiske en Scharnulleke waren er super content mee! Ze vierden met een lesje yoga om daarna cocoswater met een rietje te drinken. Daarna maakten ze er een mooi zakje voor uit stof van oude kleren.

Ondertussen had de professor niet stil gezeten. Omdat het koraal gevoelig is voor temperatuur schommelingen breken ze en sterven sneller af. De professor bouwde een stalenconstructie en gebruikt elektrolyse om massieve kalksteen te doen groeien. Dit is een gezonde en solide basis om het koraal snel te laten groeien. Alleen nog een turbine voor de lever van de elektriciteit en het kan van start.

Si Pitung en de professor waren ondertussen goeie vrienden geworden, twee wereldverbeteraars bij elkaar. Suske en Wiske beloofde al wat ze geleerd hadden met zich mee te nemen en de kennis te verspreiden. Bintu ging de rietjes verkopen en water hervulling aanbieden. Si Pitung ging de rest van Bali rondtrekken en pogen Bali plastic vrij te maken.

Scharnuleke was blij om terug naar huis te gaan want het was heet op Gili. Maar ook thuis was het puffend warm... Helaas geen cocoswater maar wel appelsap met een rietje.

The Biorock method was invented, developed, and patented by the scientist Prof. Wolf Hilbertz and by the biologist Dr. Thomas J. Goreau.

The Biorock technology uses low voltage direct currents (above 1.2 Volts) going through a steel structure. The Biorock process also called electrolysis is happening between 2 metals receiving electricity in sea water, resulting in a steel structure to grow solid limestone minerals and the other metal to slowly disintegrate. These currents are safe to humans and all marine organisms. There is no limit in principle to the size or shape of Biorock structures, they could be grown hundreds of miles long if funding allowed. The limestone is the best substrate for hard coral. The Biorock process is used to regenerate coral reefs, re-populate damage reefs from coral and fish, break the wave action, grow beaches, etc…