Reisverhaal «East Cape & Bay of Plenty»

NIEUW-ZEELAND | Nieuw Zeeland | 1 Reacties 26 Februari 2017 - Laatste Aanpassing 09 Maart 2017

In Napier hebben we in de I-site onze langverwachte tour naar "White Island" geboekt, we hebben nu enkele dagen om via de East Cape naar Whakatane te rijden. Dit is een minder toeristische route, een ongerept stukje NZ, en grotendeels bewoond door Maoris. We passeren hier vaak "logging trucks" die volgeladen met boomstammen naar de havens van Gisborne of Tauranga rijden. Het aanzicht van kaal gekapte bergwanden is triest, maar noodzakelijk voor de NZ economie. Onze stops langs deze weg:

- Shine Falls: een mooie wandeling naar een mooie waterval, de pool bij de waterval nodigt uit om te zwemmen, maar voor ons toch wat te koud water.

- Mahia Peninsula: hier rijden we wat rond en picknicken aan het strand en beklimmen een heuvel, mooi maar niets speciaal.

- Gisborne: we verkennen net voor sluitingstijd nog vluchtig een museum over Maoris en gaan even poseren bij het standbeeld van James Cook die hier op zijn eerste expeditie met de Endeavour voor het eerst NZ betrad.

- Tolaga Bay: we maken hier een zeer mooie wandeling naar Cook's Cove met prachtige zichten over de grillige kustlijn en de glooiende bergen, het helderblauwe zeewater besprenkeld met enkele rotsformaties, de superlange iconische pier in de baai, en de vele schaapjes. Dit is zowiezo het hoogtepunt van de hele East Cape route!

- Araroa: een ongerept surf strand en een hele grote heilige boom voor de Maoris, de pohutukawa boom is vooral groot door zijn omvang en niet door de hoogte, een bizarre boom.

De avond voor onze tour camperen we gratis aan Ohope Beach, eigenlijk een mini parkeerplaats aan het strand waar we gelukkig nog net het laatste plaatsje kunnen bemachtigen. Er is een grote leuke speeltuin vlakbij en turend over de Bay of Plenty zien we in de verte "White Island" schitteren. De spanning stijgt, de zenuwen ook! Gaat het mooi weer zijn? Is de zee niet te wild? Gaat Paulina braaf zijn en luisteren? Het is tenslotte eerst 1,5 uur op de boot stilzitten, dan 2 uur het eiland verkennen in groep met strenge veiligheidsregels, en dan weer 1,5 uur met de boot terug. Ze hebben ons een beetje ongerust gemaakt doordat we meerdere malen gewezen worden op het feit dat wij verantwoordelijk zijn voor Paulina en dat de veiligheidsuitrusting niet op kindermaat is. De aanbevolen leeftijd voor de tour is dan ook 8+ maar vanaf 4+ mag je mee. De tour kost ons 570 NZD, niet goedkoop maar hopelijk wel de moeite. Oh ja, wat is "White Island" nu eigenlijk? Het is een actieve vulkaan die temidden de diepblauwe zee ligt zo'n 50km voor  de kust, en waarvan enkel het topje boven water uitsteekt waardoor je eigenlijk direct van de boot in de krater van de vulkaan binnenwandelt.  

De wekker loopt af om 6u. Snel wat ontbijten, het bed deze keer niet opmaken, en dan nog 15 minuutjes rijden naar het check-in kantoor. Hier moeten we nog eens de veiligheidsvoorschriften lezen en dan krijgen we onze token voor de boot. Aan de kade liggen 2 boten, wij moeten in de kleinste maar wel iets luxueuzere dan de andere catamaran. Wij vertrekken als laatste iets na 8u, het is mooi en rustig weer. Ik denk dat we met ongeveer 50 mensen aan boord zijn, een deel binnen in de lounge ruimte en de rest buiten op het dek. We zitten binnen maar na een tijdje gaat Miguel buiten zitten voor wat meer frisse lucht. De zee is vrij rustig maar toch zit er wat deining op. Onderweg worden er dolfijnen gespot, de boot gaat trager varen en kort daarop zwemmen en springen er een hele groep dolfijnen met ons mee, een mooi spektakel. We naderen de vulkaan en Vicky komt plots nogal bleekjes buiten zitten met een papieren zakje in haar hand. Het is zover, zeeziek! De bemanning is zeer attent in het overhandigen van nieuwe zakjes en een verfrissend handdoekje, waarschijnlijk de wet der gewoonte en de vrees voor vervelend opkuiswerk. Er volgen nog enkele vrouwen terwijl sommige anderen het bij een belabberd buikgevoel houden. Paulina is ondertussen in de lounge zetel in slaap gevallen. We zijn er, eindelijk! Iedereen wil zo snel mogelijk aan land maar dat kan niet zomaar. Iedereen moet per rubber bootje aan land gebracht worden en dit blijkt geen eenvoudige opdracht te zijn met de golven die kletsen tegen de belabberde aanlegpier. Miguel staat te wankelen op zijn benen met de deining mee, en stoot met zijn dagrugzak tegen de leuning van de boot waardoor Paulina haar geliefde drinkbus uit het zijzakje in het diepblauwe water floept. Met tranen in haar ogen ziet ze haar drinkbus wegdrijven, voor altijd opgeslorpt door de zee, oeps! De kapitein vertelt ons dat de tour van gisteren afgelast werd doordat de golven te wild waren om veilig aan land te komen, en dat terwijl het gisteren ook een mooi weer dag was zoals vandaag. Het duurt dus even vooraleer iedereen op het droge staat met een gele veiligheidshelm op zijn hoofd en een gasmasker om de nek. Ondertussen passeren enkele helikopters boven ons die iets verder in de krater landen. Nog toeristen die wat meer betaald hebben om niet met de boot te moeten, of die gewoon minder tijd hebben. Het eiland wordt permanent gemonitored via enkele meetstations en camera's, maar momenteel is er slechts minimale activiteit en dus veilig voor een blitz bezoek. In groep maken we een wandeling door de krater. Het is een surrealistisch landschap, ergens op een verre planeet in de ruimte. We zien enorme rookwolken opstijgen, de vele kleuren in het landschap door de inwerking van mineralen (bijna elk element uit de tabel van Mendeliev is hier terug te vinden), en de geur van rotte eieren. De wind zit goed en blaast alle rook tegen de kraterwand, de gasmaskers moeten niet vaak op, we hebben geluk. We eindigen bij wat overblijfselen van een kamp uit de tijd dat hier aan mining werd gedaan. Onze maag is ondertussen weer tot zijn positieven gekomen maar toch staan we hier wat bedwelmd te staren, waarschijnlijk de invloed van de gassen die hier rondhangen. We kiezen ervoor om als laatsten de vulkaan te verlaten om niet onnodig lang op de waggelende boot te moeten wachten. We nemen ook alle drie een extra "R.Calm" pilletje voor de terugweg. Aan boord krijgt iedereen een lunchpakket (een boterham met een vreemde kaas/macaroni spread, een appel en wat snoepgoed). De kapitein laat weten dat de zee kalmer is geworden en voorspelt een rustige oversteek. Inderdaad, geen papieren zakjes meer. We varen eerst even opzij waar grote kolonies "gannets" zich gevestigd hebben op de groene buitenwanden van de krater.  Dan gaat de motor weer op maximum snelheid. Paulina en Vicky vallen in slaap in de lounge zetel. Miguel zit weer buiten op het achterdek turend naar de vulkaan die schittert boven het water, die steeds kleiner wordt naargelang we het vaste land naderen. Die pilletjes doen goed hun werk want bij aankomst voelen we ons alle drie zo suf dat we snel naar de camping rijden en een deugddoende siësta houden, alhoewel. 

We staan op de Top 10 camping van Ohope Beach, een waar strand-resort met speeltuin, trampolines, en buitenzwembad met 2 uitdagende glijbanen. Paulina haar siësta is snel voorbij want het zwembad kriebelt in haar tenen. Papa heeft niet veel zin maar moet mee. Allé, we amuseren ons op de glijbanen maar gelukkig niet te lang want het water is wat frisjes en als je moe bent heb je zowiezo sneller koud. Oh ja, Miguel krijgt nog steeds de "wubbe" (= onsmakelijk) van het aanzicht van een vrouw in STRING-bikini die in volle vaart en met jolijk gelach de glijbaan afdonderde waarbij het halve zwembad overspoelde.

Geen druk programma vandaag, ons doel is Katikati waar we rond 6u verwacht worden bij de familie Frank, Karen, Timo & Eva (afgekort LOTR omdat ze grote fans zijn van deze trilogie). We hebben hen gespot via de tangatanga reisblog. Maar eerst stoppen we bij de Kaiate Falls, een 3-delige waterval die zich in een smalle ravijn een weg naar beneden stort. Helemaal beneden is er een uitnodigende pool en we hebben ons zwemgerief al aan maar we houden het maar bij natte voeten, brrrrrrr, koud. Nog snel langs de winkel voor wat snacks voor bij het aperitief en om 6u rijden we de oprit op van een grote villa in een residentiële buitenwijk van Katikati. De familie LOTR uit het Gentse zitten hier enkele dagen op huizenruil, en er is plaats genoeg. Paulina blij want ze mag bij Eva op de kamer slapen in een echt bed. Het is een gezellige avond, zo gezellig dat we allen besluiten er de volgende dag, een zondag, een luilekkerdagje van te maken. We delen onze wilde verhalen, wisselen tips en bestanden uit, kokkerellen, spelen een spelletje, gebruiken een wasmachine met warm water, eten overheerlijke appelsienenen vers van de boom, maken duchtig gebruik van het supersnelle ongelimiteerde internet. Wat wil een mens nog meer? Niets! LOTR, bedankt voor de gastvrije ontvangst (hun blog zie https://www.tangatanga.com/there-and-back-again).