Reisverhaal «East to West via Lewis Pass»

NIEUW-ZEELAND | Nieuw Zeeland | 0 Reacties 03 Februari 2017 - Laatste Aanpassing 13 Februari 2017

We zijn terug in Christchurch, voor even, en gaan naar de botanical garden. Het is mooi weer. Het is druk in vergelijking met een maand geleden toen we de stad eerder als desolaat aanvoelden. Paulina neemt haar step mee en deze keer kunnen wij haar niet volgen 😆 Het park is mooi en Vicky is overwelmd door de geur van rozen en de ruimte met zeer speciale orchideeën. Buiten het park loopt een straattheater festival waar we verwonderd kijken naar een Canadees die zijn act bestond uit het katapulteren van een groene kool op zijn pinnenhelm. We verblijven weer op de Top 10 camping waar Paulina nog wist dat ze van de lieve mevrouw achter de receptie pinguin tattoos kreeg, en waar ze nog eens kon zwemmen in het shabby zwembad met glijbaan. Tijdens het koken in de camp kitchen observeert Miguel een familie aziaten, en wat die allemaal klaarmaakten voor hun diner: een frisse salade, een berg mosselen, een ovenschotel vol kippeboutjes, nog een andere ovenschotel, gegratineerde spekjespuree, pasta  in witte saus, en visburgers! Man man man...! Vicky heeft op de camping ook een andere groep aziaten in het oog die met 2 grote campers rondtouren en via walkie talkies met elkaar communiceren, van efficiëntie gesproken! Bij veel van die aziaten moet het snel gaan, geen tijd te verliezen, want zij doen dan ook heel New Zealand in 10 dagen. 

We slapen uit, dan naar Pac N Save onze eetvoorraad aanvullen, en dan naar Britz voor het smeren van onze schuifdeur en een tevergeefse poging om onze camper te wisselen met eentje die een grotere ijskast heeft (lees grotere vriezer zodat we ijsjes kunnen kopen voor Paulina 😉). Als tegemoetkoming krijgen we een 20 dollar tegoedbon van Countdown om cider te kopen. Ja, Miguel drinkt hier elke dag zijn ciderke en het smaakt hem nog steeds. Hij heeft al heel wat soorten uitgeprobeerd, en dat terwijl we nog geen enkele fles wijn gekocht hebben. We rijden naar een rustige camping, een beetje old British style, op weg naar Kaikoura. Paulina speelt hier een partijtje scrabble met een oudere engelse dame, lettertjes intrigeren haar, of zijn het gewoon de blokjes!

Eens we Kaikoura naderen worden de gevolgen van de recente aardbeving (november 2016) duidelijk zichtbaar, met name de weg is op veel plaatsen beschadigd. Je kan ook niet van Kaikoura verder naar het noorden rijden want daar is de weg voor onbepaalde tijd volledig afgesloten. Al het verkeer dat van het noordereiland via Picton naar Christchurch wil moet nu via Nelson en de Lewis Pass, waarschijnlijk zo'n extra 200 a 300 km. Kaikoura ligt aan een mooie baai tegen de bergen gedrukt. We zijn hier omdat hier voor de kust walvissen te zien zijn. Niet alleen migrerende maar ook een permanente populatie sperm whales. Je moet wel de boot op want ze zitten verder op zee. Maar we wisten al hoe laat het was! Als gevolg van de aardbeving varen er maar 2 boten per dag uit ipv 7 en dan ook nog enkel bij een rustige zee. De tours zijn dus volboekt en je kan je op een wachtlijst zetten en met wat geluk kan je dan binnen enkele dagen mee. Het alternatief is een 30 minuten vlucht in een klein vliegtuigje en dan cirkeltjes draaien boven de walvissen. De aziaten voor ons aan de balie gaan daar in mee maar wij zien dat niet zitten. Spijtig! We genieten dan maar wat van de uitzichten langs de Kaikoura Peninsula Track. Op de camping relaxen we in een outdoor hottub, zalig, en heet! We spreken hier ook een Frans gezin die de volgende dag 's morgens om 6u mee konden op de boot. Na hun trip, terug op de camping, gaat Vicky hen vragen hoe het geweest was, maar mevrouw zag er lijkbleek uit en de kinderen waren ook zeeziek geweest. En of ze walvissen gezien hebben, absoluut, en ook dolfijnen en albatrossen!

Op weg naar Hanmer Springs komen we weer heel veel wegenwerken tegen. In eerste instantie hebben ze overal de weg opgelapt waar nodig zodat ze terug berijdbaar is, en in tweede instantie starten ze de grotere werken om de weg te stabiliseren waar nodig. Nog veel werk aan de winkel lijkt het ons. In Hanmer doen we eerst nog een stevig klimmetje naar een waterval maar we verlangen al naar morgen, een dagje zalig genieten in de Hot Springs. Het is een groot aangelegd park met meerdere thermische baden in meerdere vormen tussen (valse) rotspartijen met een gemiddelde watertemperatuur tussen de 35 en 40 graden. Daarnaast is er ook nog een groot kinderspeelbad, een gewoon zwembad met lazy river, en 3 glijbanen. Alles is buiten dus als je kou krijgt kan je je steeds gaan opwarmen in de thermische baden. De glijbaan waarbij je in een tweepersoonsband naar beneden zoeft en in een draaikolk terecht komt is super fun. Met al dat srilaxen (= Paulina relaxen) was het zo 8u 's avonds, zalig!

De volgende dag rijden we weer naar de westkust en voor we de Lewis Pass bereiken begint het weer te stortregenen. Het wordt ook weer veel groener. We rijden door tot Punakaiki want rond 14u is het hoogtij en dan zouden de Pancake Rocks het spectaculairste zijn. Het miezelt nog een beetje maar verder op zee zien we verbetering. De rotsen zijn inderdaad gelaagd als pannekoeken en de zee beukt met volle kracht door de blowhole, en de schoorsteen fluit. Speciaal, mooi! Terug aan de auto is het plots stralend blauw boven ons, wow, waar zijn al die wolken zo snel naar toe. Vicky wil graag eens paardrijden en vlakbij hadden we een bordje met "horse treks" gezien. We gaan kijken en een uur later zit Vicky op Pepper en Paulina op Api voor een tochtje van zo'n 2 uur, eerst langs het regenwoud en eindigend op het strand. Miguel loopt mee (beetje schrik op een paard) als fotograaf van dienst. Het is een zalig tochtje in een schitterende omgeving onder een prachtige avondzon. Paulina heeft dit super goed gedaan zo voor de eerste keer op een groot paard.

De volgende morgen is het laag tij en gaan we eerst naar Truman Beach, een mooi strand met overhangende rotsen en waterval. Dan wandelen we zo'n 8km heen en terug langs de Pororari river, zeer mooi hoe deze rivier zich heeft genesteld in deze met overvloedig regenwoud bedekte kloof. Als afsluiter gaan we nog snel kijken naar de Punakaiki grot, maar niet zo speciaal. De streek rond Punakaiki is bekend voor zijn nikau palmen, dit is zowat het meest zuidelijke punt op aarde waar deze te vinden zijn, en deze staan te schitteren tussen al het andere overvloedige groen, rainforest ten top! We moeten weer denken aan een film waarvan we vermoeden dat bepaalde scènes hier zijn gefilmd, de "King Kong" remake met Naomi Watts en Jack Black.

Zo'n 30 km ten noorden van Westport doen we Charming Creek, een wandeling die volgens ons Frenzy boekje een MUST-DO is. Het is een vrij platte wandeling door een vallei met "rootbeer" kleurige rivier die heel de tijd een oude spoorwegbedding volgt, gebruikt in the old days voor het vervoeren van steenkool. De eerste helft is vrij saai, als we dit mogen zeggen over de natuur in NZ, maar daarna is het best leuk met enkele spoorwegtunnels en een swingbridge en een wulpse waterval. We zijn wel niet overtuigd dat dit DE WANDELING van het zuidereiland is maar misschien beginnen we al wat verzadigd te geraken van al het moois. We rijden tot Maruia Falls waar we nog eens gratis camperen, en afscheid nemen van de westkust, en hopelijk ook van de sandflies, want die beten jeuken serieus!