Reisverhaal «Trektocht Bjelasnica gebergte»

Bosnia Herzegowina | 0 Reacties 19 Juli 2009 - Laatste Aanpassing 19 Juli 2009

Een half jaar geleden rees het plan om een trektocht te doen in Bosnië-Herzegovina. Een mens denkt dan, we zullen ons eens een deftige stapkaart aanschaffen waar alle gevaarlijke zones betreffende landmijnen zijn aangeduid. Met betrekking tot Kroatië vind je deze wel heb ik in het verleden gemerkt. Met betrekking tot Bosnië-Herzegovina heb ik niet eens een gewone wandelkaart kunnen bemachtigen. Na wat leeswerk ben ik bij de organisatie Green visions terechtgekomen. Die mensen houden zich bezig met eco-toerisme. Via hen heb ik dan een 5-daagse trektocht in het Bjelasnica gebergte ten zuiden van Sarajevo geboekt met een gids. Er zijn inderdaad in heel het land nog zeer veel landmijnen maar die liggen in voor de locals bekende zones. Wij hebben in een gebied rondgetrokken waar er geen enkele mijn in de nabije omgeving te vinden valt.

We zijn met de auto van België naar Slovenië gereden om daar één nacht te overnachten op een camping aan het Bled meer. De dag nadien zijn we dan van daar naar Sarajevo gereden waar we onze tent op camping Oaza aan de rand van de stad hebben opgezet. 

Dag1: 's Anderendaags is onze gids Samer ons daar 's morgens komen ophalen om naar ons vertekpunt te gaan aan de voet van de berg Bjelasnica. Daar bevindt zich sinds de olympische winterspelen van 1984 een beperkt skigebied. Tijdens de oorlog was alle infrastuctuur vernield. Ondertussen zijn de meeste pistes terug bruikbaar en ook de hotels schieten daar weer als paddestoelen uit de grond. Kwestie van niet rond de pot te draaien zijn we dan maar ineens de Bjelasnica ( 2067 m ) opgekropen, de hoogte op zich is niet om over naar huis te schrijven maar na 2 dagen in de auto te zitten kon de verzuring in de beentjes wel gevoeld worden. Eens over de kam van deze berg was er van infrastructuur van wat dan ook niets  meer te zien. Onze tocht leidde door gras en bloemrijke valleien met zo ver als het oog kon reiken geen teken van leven. Het eind punt van deze dag was de Stanari hut in een zomerdorp van herders. Werkelijk een tafreel uit een wereld die voor ons onbekend was. Sprookjesachtig, water uit de bron, voedsel dat terplaate gefabriceerd wordt zoals schapekaas, schapemelk, schapeyoghurt enz... Mensen die leven op het ritme van de natuur.

Dag2: Vroeg opstaan om ons een monumentaal ontbijt te laten geworden heerlijk. Een rondwandeling naar een bergtop aan de overkant van de vallei en via zeer mooie panoramische trip terug naar de hut. Fantastische zichten gaande van Highlands achtig tot in verte zicht op het alpienere Prenj gebergte.

Dag 3: De laatste luswandeling die terug naar Stanari leidt. Eerst door een prachtig eikenbos over de kam naar een bergmeer, vol slangen. Het zwemmen hebben we dan maar zo gelaten. Na een verkwikkende siësta vroegen de benen om nog wat heerlijk klimwerk, Samer heeft zich eens laten gaan met zijn gebiedskennis. Na 6 uur stevig doorstappen kwamen we terug uitgeput aan in Stanari om nog een laatste keer van Azra's kookkunst te genieten.

Dag4: We verlaten deze dag Stanari om via nog maar eens een 2000er  naar het herdersdorpje Lukomir te stappen. Dit was voor ons allen een ongeloofleijke ervaring de mensen leven hier letterlijk al honderden jaren op dezelfde wijze. 6 maanden per jaar volledig afgesloten van de buitenwereld en bijna helemaal zelfbedruipend. Enkele keren per jaar maken zij een driedaagse trektocht met hun goederen naar de dichtstbijzijnde markt om hun producten te verkopen en om zaken zoals graan en andere landbouwproducten aan te schaffen. Eens per maand komt daar een dokter langs voor de rest lossen zij kleine kwaaltjes nog steeds op met de kruiden die zij in de bergen vinden. We krijgen eten en een slaapplaats aangeboden in hun 2-kamerige huisjes. Het getuigt blijkbaar van een grote gastvrijheid om de temperatuur op te stoken tot iets wat aanvoelde als 65° C. Alsof we nog niet genoeg naar zweet stonken. Sterven!!

Dag5: We verlaten onze gastheren via de Rakitnica canyon aan de rand van het dorp die tot 800m diep is. Weer is het panorama anders, het deed mij denken aan de spaanse Pyreneeën. Na 3 uur stappen komen we de canyon uit, iets verder zien we na dagen terug de top van de Bjelasnica opduiken. Aan de andere kant staat onze auto op ons te wachten. Na nog eens 3 uur serieus klimmen en afdalen komen we dan terug aan onze auto terecht. Dit was zonder meer één van de mooiste dagen. Zoveel panoramische afwisseling, fantastisch. Tijdens die 5 dagen zijn we niet één andere wandelaar tegengekomen, zelden meegemaakt in de pyreneeën of de alpen. Enkel herders kruisten af en toe ons pad.

's Avonds vallen we in Sarajevo weer van de ene in de andere verbazing. Wat een avontuur, we zullen zeker nog weer keren naar dit zo ruige land voorzien van gigantisch veel ongerepte bergstreken. Samer onze gids was ook een schot in de roos. Zijn gevoel voor humor was redelijk compatibel met dat van ons. Gelukkig maar.