Reisverhaal «Tussenstop in Mindelo»

Al zeilend den Atlantic over... | Kaapverdische eilanden | 0 Reacties 26 December 2019 - Laatste Aanpassing 19 April 2020

Na vijf dagen motoren en zeilen, hebben we ondertussen zo’n 600 Nm (1 111 Km) afgelegd. Gemiddeld varen we ongeveer 150 Nm (278 Km) per etmaal wat resulteert in 6.25 Kts per uur (11.5 Km/u). We hadden verwacht harder te kunnen zeilen met dit schip maar de wind laat ons een beetje in de steek. Maar daar beslist enkel Moeder natuur over en moeten we ons hier aan overgeven en het gewoon aanvaarden.

Daarom dat je als zeiler altijd rekening moet houden met de seizoenen, trade winds, getijen, stromingen,…Je kan dus niet zomaar je bootje instappen en naar eender welke bestemmingen zeilen daarvoor is een goede planning wel noodzakelijk.

Ik ga jullie besparen van de hele meteorologische achtergrond hiervan maar op onderstaande foto’s is het waarschijnlijk al een beetje duidelijker hoe de winden de routes bepalen.

Om bijvoorbeeld de Atlantische Oceaan over te steken van Europa naar de Caraïben is de beste periode van ongeveer november tot februari om je voordeel uit de Noord Oostelijke wind te halen. Zo heb je wereldwijd timeframes waarin je bepaalde gebieden kan bezeilen. Of toch onder zo aangenaam mogelijke omstandigheden ;-) Dankzij de klimaatopwarming begint dit natuurlijk ook allemaal anders te verlopen…Dit heeft misschien op weinige plekken zijn voordelen maar helaas brengt dit vooral nadelen met zich mee! En natuurlijk niet alleen voor het zeilen maar de ook voor de bevolking van vele eilandjes, kust gebieden,…Beteren zal het spijtig genoeg niet meer doen.

Momenteel zitten we met niet zo’n gunstige winden wat resulteert in vaak de zeilen hijsen om ze even later weer te strijken. Andere zeilen bijzetten of veranderen om toch een halve knoop harder te kunnen varen…dus stilzitten doen we niet en daarom zijn we onder andere ook aan dit reisje begonnen. Hier heb je wel wat volk voor nodig en wordt dan ook steeds met 2 wachten samen gedaan. Zo kunnen we het groot – en schoenerzeil tegelijkertijd hijsen of strijken. (dit zijn de 2 grootste zeilen)

Zo’n zeil weegt best veel en moet ook altijd mooi terug in zijn “plooi” gelegd worden zodat het bij het hijsen geen probleem kan vormen. Op onderstaande foto zijn ze de buitenkluiver, die maar liefst een oppervlakte heeft van 153 m², netjes aan het opbergen. Zoals je kan zien, is daar veel spier- , trek- en sleurkracht voor nodig.

Zo vliegt ook deze dag voorbij en is het tijd om weer lekker te gaan dineren. Naderhand kruipen we nog eventjes in onze kooi om wat te rusten / slapen omdat we om 23.30 gepord worden. Een kwartiertje later staan we paraat om onze voorgangers af te lossen. Tussen zonsondergang en – opgang moeten we steeds ons reddingsvest dragen. We zijn weer helemaal klaar om onze 4 uur durende ‘hondenwacht’ te doen.

Ik had wat schrik dat die nachtwachten een eeuwigheid zouden duren want het is echt pikkedonker op het water. De enige verlichting die het schip moet voeren zijn de navigatielichten, rood aan bakboord en groen aan stuurboord kant. Deze bevinden zich van voor op de boeg en vanboven in de mast. Op de achterkant van het schip brandt er enkel een wit heklicht. Zo heeft elk soort schip zijn verplichte verlichting. Zo kan men niet alleen het soort schip herkennen maar weet men ook langs welke zijde het op je afkomt of het je zal passeren.

Elke wacht staat iedereen een half uurtje aan het roer. Wanneer de zee kalm is en er niet zo veel wind staat, is dit vrij makkelijk. Het roer blijft dan zijn koers zeer goed houden en moet je enkel wat bijsturen als er eens een rukwind komt.

Ook ’s nachts moeten er ‘klusjes’ gedaan worden. 

Zo is er de dekronde. Hier ga je met 2 personen het hele dek van het schip rond en moet er gekeken worden of de zeilen nog juist staan en of dat alle touwwerk netjes aan de kant ligt zodat hier niemand over kan struikelen en eventueel over boord kan vallen. Voor de rest kijk je de algemene orde na. Tijdens deze ronde zag men een klein vogeltje zitten. Het zal er vredig te wezen dus hebben we het met rust gelaten. Dat sukkeltje zat ook al wel een heel eind van de kust af. Waarschijnlijk verdwaald door de klimaatopwarming ;-) Alle bevindingen worden in het logboek genoteerd en gemeld aan de aflossende wacht. Tijdens hun ronde zat het vogeltje er nog steeds en hebben ze het in een doosje gestoken, proberen voederen en Balthazar genaamd. Zo werd deze verstekeling een nieuw lid aan boord.

Een ander rondje dat gelopen moet worden, is de brand- en lekronde. Ook dit is met 2 personen en hier ga je de machinekamer en alle opslagplaatsen in en wordt er gecontroleerd of er, zoals de naam al laat blijken, nergens geen lekken of andere verdachte dingen te zien zijn. Sommige plekken kun je wat vergelijken met een kruipkelder dus een beetje gymnastiek zat er ook weer bij ;-) In het kombuis moest je er op letten dat alle potten en pannen goed opgeborgen stonden en dat alle vuren uitstonden. Na deze uitgebreide inspectie was er ook weer enige tijd verstreken.

Een vast traditie is het maken, en vooral eten, van tosti’s om 02.00. De koks waren zo lief omdat ze hadden ingestemd dat we hun kombuis mochten gebruiken om tosti’s te maken voor degenen die ’s nachts de wacht deden. Brood en kaas werd door hun al klaar gelegd, allemaal geteld zodat we zouden toekomen tot het einde. Paul werd onze vaste "tosti-man" die telkens 20 tosti’s maakte en bakte. Mmhh, dat smaakte wel. Nogmaals bedankt Paul om deze taak op je te nemen ;-)

Dus voor dat je het weet, zit je halve wacht er al op! Natuurlijk ontbrak het er niet aan om te genieten van die prachtige sterrenhemel. Geen enkele licht- of luchtpollutie…Hier heb ik spijtig genoeg geen foto’s van kunnen maken. Aangezien we steeds aan het rollen waren, is het onmogelijk om een sterrenhemel te trekken. Hiervoor zou je fototoestel op een statief stil moeten kunnen staan…Wil je zelf eens ontdekken hoe mooi deze is, zal je zelf eens een keertje de Oceaan over moeten zeilen ;-) Alles is natuurlijk ook afhankelijk welke maan je tijdens je wacht hebt. 

Zo kregen we deze prachtige liggende maan te zien. Zo krijg je ze bij ons natuurlijk nooit te zien. Boven haar schittert Mars volop die op dat moment het 3^de helderste hemellichaam is.

Meestal keken we naar de sterren die boven ons hoofd hingen maar om een of andere reden besloot ik om eens naar de sterren achter ons te kijken. En na een tijdje wat te staren, zag ik opeens een lichtflits en mijn eerste gedachte was bliksem. Maar tegelijkertijd ook weer niet want het leek er helemaal niet op. Was het een vuurpijl die iemand achter afschoot om aandacht te trekken omdat die in gevaar verkeerde? Dat kon ook niet want het kwam van boven naar beneden terwijl de vuurpijl van beneden naar boven zou gaan…en het was groen. Normaal zou je dan een rode vuurpijl moeten afschieten en een noodoproep op de radio hadden we ook niet gehoord. Ik keek verdwaasd rond me heen maar niemand zei iets dus ik was de enige die dit lichtspel had meegemaakt. Steeds niet wetende wat dit was of kon zijn. Het was een bizar moment; het ging enerzijds zo snel maar anderzijds leek het in mijn hoofd ook zo traag te gaan…Toen Bou terugkwam van zijn ronde, vroeg hij of iemand die groene lichtflits gezien had. Hij kon het ook niet goed vatten of hij het nu correct gezien had of het zich had ingebeeld. Ook ik was blij dat nog iemand dit gezien had en zo hadden we weer een topic om over na te denken en te fantaseren ;-) Tot op heden weet ik nog niet echt precies wat het was maar het was een uniek moment. Indien iemand hiervoor een logische verklaring voor heeft, mag je me dit altijd laten weten!

En op die manier zijn die wachten voorbij voordat je het zelf beseft…

De volgende dag werd er door de Kapitein via de intercom afgeroepen dat er in de namiddag een oefening zou plaats vinden. Dit kon een brand-, verlaat het schip- of MOB (man overboord) oefening zijn. Spannend…Ook hier heeft elke manoeuvre zijn geluidsein zodat je direct weet wat er aan de hand is.

Wanneer we rustig in de theetuin zitten te genieten, luidt opeens het alarm van MOB. Hierbij moet er 1 en dezelfde persoon de drenkeling continue blijven aanwijzen.

Als drenkeling wordt een bal met daaraan een jerry can gebruikt die verbonden blijft met een touw aan het schip. Anders drijft deze veel te ver van het schip af. Het is toch ongelooflijk hoe snel deze wegdrijven en dan was het nu een zeer kalme zee. Als dit zou gebeuren tijdens een storm met golven van een meter of 10 vrees ik het ergste…Daarom dat dit dus getraind moet worden!

De redder van dienst springt uiteraard niet zomaar het water in maar springt eerst in zijn dry suit. Hij bekijkt de situatie en gaat het water in om naar de drenkeling te zwemmen.

Ondertussen wordt op het dek de “schep brancard” klaar gemaakt om de drenkeling en redder terug aan wal te krijgen. Onze redder heeft de drenkeling direct te pakken dus al snel kunnen we hem terug opvissen en alle 2 veilig stellen ;-) De scheepsarts neemt ze even mee ter controle maar iedereen blijkt gezond te zijn dus kunnen we gelukkig weer met zijn allen de koers verder zetten.

We zijn nu niet meer zo ver verwijderd van Kaapverdië. Tijdens onze nachtwacht zouden we lichtjes aan de horizon moeten zien verschijnen, spannend! Iedereen is dan ook enthousiast om dit als eerste te kunnen spotten…Naarmate de wacht vordert, zien we de vuurtoren en heel kleine stipjes oplichten. We hebben nog wel een uur of 4 te zeilen eer we echt aan land kunnen. Aangezien onze wacht om 4 uur stopt, de zon zich rond 6 uur weer laat zien, hebben we een kort nachtje voor de boeg. Maar in ruil voor prachtige uitzichten ben je dat snel vergeten.

De klusjes en het dagelijkse routine gaat natuurlijk gewoon verder aan boord. De scheepsklok heeft al veel moeten verduren door het zoute zeewater. Lotte neemt dit klusje maar al te graag voor haar rekening. Ze is halfweg maar het resultaat mag er zeker wezen!

Ondertussen zijn we al klaarlichte dag en kunnen we de omringende eilandjes goed zien.

Wanneer men bij een nieuw land aankomt, moet men de gele vlag (Q – vlag) uithangen. Hiermee toon je aan dat je schip gezond is. Alsook hang je de Nationale vlag van dat land uit, dit doet men uit beleefdheid. De gele vlag mag na inscheping afgehaald worden maar de Nationale vlag laat je hangen tot je terug in territoriale wateren bent of je de wateren van een volgend land binnenvaart.

Ook nu komt er een loods aan boord om ons naar de juiste plek te navigeren en ervoor te zorgen dat alles goed verloopt.

Aan boord worden alle lijnen en trossen klaar gelegd om aan te meren.

Zelfs Jerry staat al helemaal klaar om Mindelo te gaan verkennen ;-)

Alhoewel het ons toch een dubbel gevoel geeft. Aan de ene kant we voelen ons super om enkel omringd te zijn met water, de rust, de stilte,…Maar aan de andere kant is het natuurlijk ook heel leuk en spannend om een nieuwe bestemming te bezoeken. Daar word je dan weer met je 2 voeten op de grond gezet en geconfronteerd met de drukte, de vervuilde lucht,…Eigenlijk gewoon met het dagdagelijkse leven…

Aan de kade staat er ook al iemand klaar om de tros aan te nemen en ons vast te leggen aan de bolder.

Na de benodigde paperassen worden we gelost en mogen we nog eens voet aan land zetten na 7 dagen gezeild te hebben. Met zo’n groot schip kun je niet gewoon aanleggen in de toeristische haven maar liggen we een eindje verder op. Wanneer we de haven doorwandelen, zien we dat de lokale Marine hier ook zijn werk heeft?!

We hebben zo’n klein vermoeden dat deze al enige tijd aan wal liggen…

Aan de uitgang van de haven gaan we naar de rechts en komen we in het centrum uit. We passeren vissers die hun visjes te drogen hebben gelegd.

We lopen wat kriskras door de straatjes en komen bij de markt uit. Als je nog wat nodig hebt, is het hier de moment om je aankopen te doen ;-) Vis, kledij, fruit,…noem het maar op en je zal het hier wel vinden.

We slenteren wat verder door de smalle straatjes en komen nog verrassend mooie plaatsjes tegen.

We komen terug aan de haven uit en het is hoog tijd voor een drankje. De crew had ons de drijvende brasserie aan de haven aanbevolen. Het ziet er ook heel gezellig uit en we hebben geluk dat er nog net 1 tafeltje vrij is.

We genieten hier van het uitzicht, lekker frisse drankjes en een lunch…Toch alleszins tot Jerry iets hard voelt in zijn eten. Wanneer hij het terug uit zijn mond haalt, blijkt dit een stuk glas te zijn. Hij kijkt tussen de rijst op zijn bord en vindt er nog enkele stukjes terug. We roepen de ober en die kijkt ons verslagen aan maar weet niet goed wat zeggen of doen. Hij vraagt enkel of Jerry gedaan heeft met eten en of hij het bord mee mag nemen…Wat denk je nu zelf?? Dit is goed afgelopen maar voor hetzelfde geld voelt hij dit niet en slikt hij dit door en kan dit wel nare gevolgen hebben! We hebben dan maar betaald en zijn vertrokken richting de Eendracht. Later blijkt dat Jerry niet de enige was die stukjes glas in zijn eten had gevonden…

Aan de kade op de muur is Mike een cadeautje van de Eendracht aan het maken. Hij maakt deze gewoon uit het hoofd, zo uit het niets alsof het niets voorstelt. Knap! Het resultaat mag dan ook zeker gezien worden:

In mondjes maat komt iedereen stilaan terug aan boord en is de tijd aangebroken om de zeilen terug te hijsen en onze koers verder te zetten…