Reisverhaal «De terugweg kan beginnen.»

Trekking in the Himalaya | Nepal | 1 Reacties 06 November 2018 - Laatste Aanpassing 10 April 2019

Dag 12: Muktinath - Kagbeni 11 km – 3 760 m –> 2 810 m – 3 Hr 00’

Vandaag staat er een rustig dagje op het programma dus neem ik alle tijd om te ontbijten, me klaar te maken en naar het volgende dorpje te trekken. Bij het vertrek laat ik nogmaals mijn permit afstempelen zodat ze me kunnen terug vinden moest er iets gebeuren ;-)

Al snel na het verlaten van de ‘hoofdstraat van Muktinath’ kom ik op een compleet nieuwe geasfalteerde weg terug. Deze is aangelegd door de Chinezen om een makkelijkere verbinding te hebben tussen China en India. Dit geeft me natuurlijk weer een dubbel gevoel…Een betere verbinding geldt ook voor de Nepalezen maar dat wil ook zeggen dat de meeste toeristen de bus/jeep nemen naar Jomsom en van daaruit terugvliegen of verder reizen met de bus. Dus voor het toerisme is dit ook een streep door de rekening…Zoals alles heeft dit zijn voor- en nadelen. Ik hoop alleen maar dat de Chinezen later de stukje Nepal niet gaan inpalmen aangezien ze hier aan het investeren zijn.

Het is raar om op een vlakke weg te wandelen. Onderweg kan ik het dagelijks leven van de mensen hier gadeslaan.

Waterkoker op zonne energie:

Een mooie kleurrijke sjaal uit yak wol laten maken:

In dit wat saaie en dorre landschap komen ineens nog eens witte bergtoppen tevoorschijn.

Dan doemt Kagbeni op en zie je de kronkelende weg die nog afgelegd moet worden.

In Kagbeni valt het klooster direct op waar de kinderen volop aan het spelen zijn.

Het is maar een klein en middeleeuws dorpje waar niet zo veel te beleven valt. Eerst op zoek naar een plekje om te slapen wat ik al heel snel vind. Hierna dool ik nog wat rond door de kleine steegjes. Hier kom ik Rosita en de jonge Amerikaan tegen en wijs hen de weg waar ik verblijf zodat we vanavond kunnen bijbabbelen.

Sorry voor de gedraaide foto, om een of andere reden wil hij niet in portrait blijven staan :-(

Aan de rand van het dorpje kom ik aan de rivierbedding uit. Zo breed dat die is, kan me niet inbeelden hoeveel water hier ’s winters wel niet doorstroomt.

Na zo’n 2 weken zowat dezelfde menu te eten, kan ik hier eens iets anders proberen. Overal ter wereld hebben ze een Mc Donalds maar hier hebben ze er een Yac Donalds van gemaakt :-) Ik eet hier een Happy Meal en het heeft me ook echt gelukkig gemaakt ;-) Ik ben helemaal niet zo’n fan van fastfood maar dit was meer dan fastfood: homemade broodje, verse frieten, verse groentjes, een yak burger en een verse smoothie. Al moet ik toegeven dat ik niet zo zot was van de yak burger maar dat moest ik gewoon eens geproefd hebben?!

Dag 13: Kagbeni – Marpha 20 km – 2 810 m -> 2 670m – 4Hr45’

Wanneer we willen vertrekken, zegt Rosita dat ze eerst bij Yac Donalds wil gaan ontbijten maar daar heb ik niet zo veel zin in dus besluit met de Fransman alleen verder te gaan. We volgen de rivierbedding helemaal tot we in Jomsom aankomen. Dit is best wel een vrij saai stuk…

In Jomsom stikt het van de bussen die aan- en afrijden. Van hieruit kun je er ook voor kiezen om een vluchtje terug naar Kathmandu te nemen. Hier laten we onze permit weer afstempelen en zie ik statistieken hangen van het aantal toeristen. We kunnen wel zeggen dat het toerisme een serieuze opmars heeft gedaan sinds 1995.

We vervolgen onze weg en komen aan in Marpha, de regio die bekendstaat voor de appeltjes. Dit is ook weer een Middeleeuws dorpje met smalle straatjes, gezellig. Ik vind er een leuk guesthouse met een dakterras waar ik nog volop van het zonneke kon genieten met uitzicht op de bergen, zalig.

Opnieuw kiest Rosita, zonder het te weten, hetzelfde guesthouse als ik en ontmoet ik haar weer op het terras. Het gaat niet zo goed met haar. Ze heeft geen zin meer om te eten, kan moeilijk slapen en is moe. Op haar leeftijd vind ik dat niet zo raar, wat deze dame al heeft afgewandeld…Nogmaals respect voor haar. Ze twijfelt er dan ook over om morgen de bus te nemen.

Dag 14: Marpha - Kalopani 20 km – 2 670 m -> 2 530 m – 5Hr40’

De eerste kilometers zijn terug langs de zandweg maar even later steken we een brugje over en komen we terug de natuur in :-) Dat is al veel beter! Overal zie je hier appelschijfjes drogen.

Dan komen we op een prachtig aangelegd wandelpad aan en volgen deze voor enige tijd tot we aan de hangbrug komen waar we moeten beslissen om de trail te volgen of via een dorp aan de andere kant van de rivier.

Rosita is hier voor de 4^de keer en vertelt dat de trail wat lastig kan zijn aangezien deze vaak overstroomt tijdens de winter en er sommige bordjes dan weggespoeld zouden zijn. Mij lijkt het me wel logisch dat we de trail duidelijk zullen zien en kies deze omdat deze veel mooier en meer afgelegen is dan via de gewone weg te wandelen. Na een tijdje zijn we in de rivierbedding aan het wandelen en zien we inderdaad geen enkele trail lopen.

Rosita is er rotsvast van overtuigd dat we wel een bordje zullen tegenkomen. Ondertussen klimmen we ook over rotsen, takken, wilde begroeiing…een beetje avontuur kan geen kwaad he ;-) En inderdaad zien we opeens weer de bekende wit-rode markering en zitten we weer back on track. Het lijkt alsof hier een immense storm is gepasseerd, overal liggen dikke boomstronken.

Hierna verandert het landschap weer razendsnel en moet ik het eigenlijk niet meer herhalen maar ik ben wederom volop aan het genieten.

Na weer een prachtige wandeldag komen we aan in Kalopani waar er maar 1 groot guesthouse is. Ik vraag hier voor een kamer en krijg er eentje in het nieuwe gebouw aan het andere kant van de straat. Ik lig er als enige in die hele blok wat ik wel wat spooky vind ;-) Wanneer ik ’s avonds nog wat aan het lezen ben in mijn bed hoor ik constant geritsel maar kan het niet thuisbrengen…toch niet tot dat ik de volgende ochtend opeens het geritsel weer hoor en een muis de muur zie oplopen. Ze is braaf van mijn koekjes afgebleven dus vind ik het niet zo erg ;-)