Reisverhaal «Onze laatste dagen in Kiwiland»

My First Trip... | Nieuw Zeeland | 1 Reacties 25 Maart 2016 - Laatste Aanpassing 25 Maart 2016

Ik zie me genoodzaakt mijn eerdere woorden terug te nemen. Er is wel degelijk iets dat zelfs de grootste zwerm agressieve zandvliegen kan overtreffen. Tot deze vaststelling kwamen we eergisteren toen bleek dat Brussel ook hier de voorpagina had gehaald. Hoewel deze aanslagen de vreugde tempert, hebben we ons voorgenomen om ons niet te laten intimideren en angst geen leidraad te laten zijn. Niet hier en zeker thuis niet.

Zoals eerder op deze intense reis ook al het geval was, hebben we het gevoel dat we deze laatste week ietwat nevelachtig in ons hoofd hebben doorgebracht. Net zoals een kilometerslange mistbank zo dik als erwtensoep die twee dagen lang een groot deel van de oostkust rond de Catlins heeft geteisterd. De beukende wind die hierop volgde, stuwde de Mighty vervaarlijk dicht tegen de afgrond aan en rafelde de nevels in flarden uiteen.

Ondertussen is de rook om ons hoofd verdwenen, toch voelen we ons oververzadigd. Onze ziel heeft tot enkele dagen geleden alle indrukken tot op de rand gretig opgeslorpt. De meest zeldzame geeloogpinguïns hebben we uit het water zien waggelen, zeeleeuwen en –honden met hopen zien zonnen tussen miljoenen jaren oud versteend woud, koningsalbatrossen deden ons nietig voelen toen ze over onze hoofden scheerden en ons overschaduwden met hun drie meter vleugelspanwijdte. Dit alles lijkt echter een bonus, een beetje eye-candy. Het sijpelt langs ons heen en vormt een plas van vergeten herinneringen. Zal die plas uiteindelijk opdrogen of zullen we hem in ons opzuigen? En ten koste van welke andere memoires?

Tijd is een raar gegeven. En veranderlijk ook. Enkele weken geleden deelden we beiden de mening dat we aan de ons gegeven tijd in Nieuw-Zeeland nauwelijks genoeg zouden hebben. Ondertussen zijn we op een punt beland dat we de Mighty graag in zouden ruilen voor een hotelkamer en daarna voor een echt huis. Ons thuis. Want hoewel we overal waar onze harten samen reizen thuis zijn, gaat er niks boven ons eigen knusse liefdesnestje.

Het lijkt of we mooi van mooist en übermooi niet meer kunnen onderscheiden. Komt het doordat het einde van de reis in zicht is? Alles gaat hier van hoog licht naar hoger licht en hoogste licht. Onze laatste highlight hebben we ervaren toen we in Porpoise Bay het water ingingen. Omdat de kou zich ondanks onze wetsuit na een half uurtje van ons meester maakte, besloten we ons landinwaarts te begeven waar de belofte van een hete douche naar ons lonkte. Veel hadden we niet gezien door de slechte zichtbaarheid. Die was net genoeg om mijn hand te zien als ik mijn arm voor me uitstrekte. Onlosmakend verbonden met zijn GoPro, slaakte Olivier een luide kreet toen hij mij aan het filmen was.

‘Wen! Achter je! Oh, mijn god!’

Geschrokken draaide ik me om en haalde opgelucht adem toen ik geen haai maar enkele dolfijnen recht op me af zag komen. Als twee gekken waadden we weer het water in zonder al te veel spastische bewegingen te maken om ze niet af te schrikken. Wat volgde was onbeschrijfelijk mooi: deze nobele zeezoogdieren werden niet opgejaagd door een boot, maar kozen er uit vrije wil voor om ons te benaderen en met ons te spelen. En dat deden ze! Meermaals kwamen ze onder water recht naar ons gezicht gezwommen als om ons te monsteren om dan een paar centimeter voor onze neus af te buigen. Deze zeldzame kleine Hector dolfijnen zijn iets minder speels dan hun soortgenoten de Dusky’s in die zin dat ze minder vaak boven het wateroppervlak uit springen. Maar onder water zijn ze minstens even goede acrobaten. Op het moment dat andere tweebenigen er ook lucht van hadden gekregen en eveneens in het gezelschap van deze Hectors wilden vertoeven, besloten wij dat we deze ervaring wilden eindigen op een hoogtepunt. Een laatste blik op de dieren deed ons nog even stilstaan: in de hoger wordende golven zagen we verschillende dolfijnen surfen. Niet één of twee keer, maar meermaals. Keer op keer zaten ze in de golf net voordat deze brak. Iets in ons wilde opnieuw het water in, maar we konden nauwelijks nog onze handen voelen, dus won het verstand het van het verlangen.

Deze ervaring heeft er ongetwijfeld mee toe bijgedragen dat al de rest in een waas is verlopen. Hoewel we van alles wat erna kwam hebben genoten en dat nog steeds doen met volle teugen, grijpen we in ons hoofd vaak terug naar ongrijpbare gedachten over deze prachtige feeërieke zeewezentjes.

Een herinnering om te koesteren voor we over enkele dagen weer de harde realiteit in worden geslingerd…