Reisverhaal «een moeilijk begin»

Trip 2018-2019 | Filipijnen | 0 Reacties 09 Maart 2019 - Laatste Aanpassing 09 Maart 2019

Na een voorbeeldige vlucht landen we in Cebu, dit is één van de meer dan 7000 eilanden van de Filipijnen…. Het spreekt voor zich dat we deze niet allemaal kunnen bezoeken, daarvoor zouden we 20 jaar lang elke dag een ander eiland moeten aandoen😊 . Omdat we toch graag een goed stuk van dit land willen zien hebben we besloten om hier zo’n 7 weken rond te reizen. Daarvoor hebben we een verlenging nodig op de gratis ‘30 dagen visum’ die je automatisch krijgt als je het land binnenkomt. We zouden dit graag meteen regelen als we toekomen maar daarvoor moet je een beetje geluk hebben, er moet namelijk iemand aanwezig zijn die gemachtigd is om die stempel te zetten😲 . We hebben ons in alle geval al voorbereid en hebben in Singapore al euro’s gewisseld voor Filipijnse pesos want die stempel is natuurlijk niet gratis! Voor we de immigratie passeren informeren we al waar we moeten zijn en wonder boven wonder verloopt dit vlotjes…yes we hebben onze stempel voor 59 dagen! Als we onze bagage van de band gehaald hebben gaan we eerst nog op zoek naar een simkaart van de Filipijnen en dan nemen we een taxi richting onze studio in Cebu City. Maar wat een verkeer! Het is onvoorstelbaar hoe druk het hier is, een echte chaos van taxi’s, busjes, brommers, tricycles (soort brommerkes met karretje), prachtige kleurrijke jeepneys (verlengde jeeps die als openbaar vervoer gebruikt worden), gewone auto’s ….. Het gevolg : we rijden 50 minuten over een tochtje van 15 km ! De volgende dagen zal blijken dat dit geen uitzondering is, maar de regel ! 😫

Aangekomen bij onze studio waar we 2 dagen willen uitrusten voor we beginnen rondtrekken volgt een grote teleurstelling….vlak ernaast zijn ze bezig met een groot nieuw gebouw te zetten! Er wordt gewerkt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat (22 uur) en soms zelfs de hele nacht door….het lawaai is verschrikkelijk vooral ook doordat er absoluut geen isolatie is, er is een groot gat in de muur waar ze de airco in geplaatst hebben maar dat gat is dus te groot en dat hebben ze gewoon opgevuld met piepschuim!

We lopen een dagje rond in de omgeving en in een paar malls en de andere dag vluchten we naar een waterpark waar we gebruik kunnen maken van het zwembad en jacuzzi om te relaxen. We vinden het wel heerlijk om tussen de locals rond te wandelen en hun leefomgeving te zien. Het is toch weeral anders dan bv Thailand en Maleisië waar we net vandaan komen, hier is er veel meer armoede. De ‘huisjes’ waar vele van de Filipino’s in leven zijn heel triestig : barakjes gemaakt van afval (roestige metalen platen, houtresten, kartonnen platen) en op elkaar gepakt in smalle, vuile steegjes. Maar de mensen zijn vriendelijk en lachen veel en de kindjes hebben plezier ook al moeten ze in de vuile straten spelen met ‘niets’.

Wat opvalt, zowel in de gewone supermarkt als in de malls is de vele, vele security….ongelooflijk hoeveel gewapende (!) veiligheidsmensen er overal staan, je moet ook door een metaaldetector of je rugzak tonen voor inspectie. Is de criminaliteit hier dan zo groot ? want ook vele kleine winkeltjes langs de straat verkopen hun waren van achter een tralies.

Na 3 slechte, korte nachten zijn we niet boos om hier te vertrekken, we vliegen vandaag naar eiland nr 2 : Siargao. We gebruiken onze nieuwste vriend GRAB om ons naar de luchthaven te brengen. Doordat we nu een Filipijns telefoonnummer hebben kunnen we de grabapp installeren en gebruiken voor ons vervoer hier. Waw wat een superapp is dat zeg, je geeft het adres in waar je naartoe wilt en dan wordt er een chauffeur gezocht die in de buurt is en je wil brengen. Je ziet meteen de uiteindelijke (schappelijke) prijs en je krijgt de gegevens van de chauffeur en zijn auto. Je kunt op een plannetje de chauffeur volgen tot hij bij je aankomt, je stapt in en klaar is kees. Tot zover loopt alles op rolletjes….

Als we onze bagage inchecken hebben we teveel kilo’s bij, shit zeg, doordat het een lagekostenmaatschappij is zijn ze hier nogal streng in. Gelukkig mogen we een deel uithalen en versteken naar handbagage en moeten we onze handbagage niet op de weegschaal zetten….de man aan de balie ernaast was strenger want daar moesten ze ook hun handbagage laten wegen en dan extra bijbetalen. Op naar de gate en geduldig wachten tot we mogen boarden, maar ons geduld wordt op de proef gesteld …we horen opeens een aankondiging dat ons vliegtuig nog niet aangekomen is en onze vlucht dus vertraging zal hebben…eerst een uur vertraging , daarna een nieuwe aankondiging dat onze vlucht geannuleerd is !! ’t Is ni waar hé, iedereen moet naar een speciale transferbalie om de vlucht te herboeken. We haasten ons want hoe verder in de rij je staat hoe minder kans op een nieuwe goeie vlucht. Het blijft maar duren en er gebeurt eigenlijk niets effectiefs, gelukkig besluiten een paar mensen voor ons in de rij om hun geld terug te vragen en zo schuiven we op naar de tweede plaats. Ze wil ons in standby zetten voor de vlucht voor morgenvroeg maar dat willen we niet, dan moet je naar de luchthaven komen en blijven wachten tot op het laatste om te zien of er misschien iemand niet afgekomen is en je die plaatsen kunt innemen. We willen zekerheid en dan gaat ze overstag en zet ons op de vlucht voor de namiddag, de laatste twee plaatsen zegt ze. Met nieuwe boardingpassen op zak verlaten we de luchthaven en gaan op zoek naar een slaapplaats voor de nacht. Jammergenoeg is ons pension op Siargao al betaald en verliezen we ons geld van de verloren nacht.

De volgende dag melden we ons weer, een beetje zenuwachtig , maar deze keer gaat alles goed en we landen op tijd op het groene eiland Siargao. Het eiland is gekend als surfersparadijs maar ook voor de niet surfers onder ons 😉 is het een leuke plek. We besluiten om de volgende dag meteen het eiland met de duizenden palmbomen te verkennen per scooter. Het valt echt op hoe enorm groen het eiland is ! We hebben een heerlijke dag, we rijden het hele eiland rond op ons gemak en hoe verder we van het relatief toeristische General Luna rijden hoe spontaner en vriendelijker de mensen zijn. De kindjes roepen al van ver enthousiast ‘hello’ , zwaaien en lopen zelfs naast ons om ‘high five’ te doen . Op het einde van de dag hebben we niet alleen pijn aan onze poep van het lange zitten maar ook aan onze kaken van het vele lachen… 😄. Vele mensen leven hier toch echt heel basic, dit zagen we al in Cebu, hier zijn ze enkel wat minder op elkaar gepakt. Wat ons wel verwondert is dat er zo weinig plaatsen zijn waar je iets kunt eten of drinken, het is echt heel hard zoeken om toch iets te eten te vinden. In de namiddag stoppen we aan een plaats waar veel volk en heel veel brommers staan, dus gaan we nieuwsgierig een kijkje nemen. Het zijn hanegevechten ! 🐔 Dat verklaart meteen waarom hier zoveel hanen in hokjes of aan de kant van de weg staan….de hele dag door zijn er overal concerten van kraaiende hanen die elkaar willen overtroeven! Als we een kleine toegangsprijs betalen mogen we een kijkje gaan nemen in de “arena”. Er zijn dus twee hanen die tegen elkaar moeten vechten tot één ervan dood is….er wordt hevig gewed op de winnaar, dit gaat gepaard met veel geroep en geschreeuw. De hanen dagen elkaar eerst een beetje uit en dan volgt het gevecht, ze hebben elk een vlijmscherpe haak aan hun poot om de ander te verwonden. Het gevecht zelf duurt niet lang, gelukkig want ik ben er toch geen liefhebber van maar de mensen hier hebben heel weinig vertier en het is blijkbaar legaal.

De volgende dag hangt aaneen van de tropische stortbuien en kunnen we dus weinig doen. We maken een korte wandeling naar Cloud 9, dit is waar vele surfers zitten maar we zien niet echt spectaculaire surftoestanden. Onze laatste dag gaan we naar het strand, het is echt tropisch met palmbomen tot bijna tegen het water, het strand is smal en er zijn veel rotsen maar het water is helder als kristal en superwarm. Het is als een ‘hottub’, zo warm hoeft voor ons nu ook niet. Tegen de avond begint het weer te regenen, weten we meteen hoe het komt dat alles hier zo groen is.

Om 7 uur komt het busje ons oppikken om ons en nog een koppel naar de luchthaven te brengen….om 6u20 staat hij er al ! Manman, wat een afspraken hier ….we zijn juist op en moeten nog eten. Hij vertrekt en komt een half uur later terug. We zijn vroeg op de luchthaven maar het regent alweer de hele tijd en het is erg bewolkt en grijs. We zien het somber in….en ja hoor, onze vrees wordt waarheid : eerst vertraging en dan weer afgelast !!!!

We kunnen er echt niet meer mee lachen, weer aanschuiven voor nieuwe vlucht en uren zenuwachtig afwachten, zonder eten want er is hier niks (gelukkig hebben we toch nog ontbeten). Onze reeds geboekte boottickets voor de ferry van de namiddag mogen alweer de vuilbak in, zo gaat de reis in de Filipijnen een dure bedoening worden  ☹ en nogal stressvol. We zitten nu dus in de ondertussen overvolle (piepkleine) luchthaven te wachten en te duimen want het blijft pijpestelen regenen.

Wordt vervolgd…..