Reisverhaal «Duiken in de Inland Sea»

Qatar | 0 Reacties 22 November 2009 - Laatste Aanpassing 24 November 2009

Vrijdag samen met Ian, een collega van onze Belgische zusterfirma, en diens Zuid-Afrikaanse duikbuddy Aloyn, kortweg Al, gaan duiken in de Inland Sea. Ian is een Belg, maar heeft heel zijn jeugd buiten België doorgebracht. Je ontmoet hier wel meer Belgen en ook buitenlanders, van wie de ouders zelf ook expat geweest zijn. Misschien wordt die microbe met de moedermelk doorgegeven. Zijn ouders, beiden afkomstig uit Brugge, waren kolonialen in “de Congo”, waar hij geboren is en er op Franstalige scholen gezeten heeft. In de regio waar zij vertoefden waren er, in tegenstelling tot andere delen van Congo, geen Nederlandstalige Belgische scholen. Na de rellen in Kolwezi vertrekt het gezin naar Zuid-Afrika waar Ian het grootste deel van zijn jeugd doorgebracht heeft. Hij heeft er op Engelse scholen gezeten en er ook zelfs legerdienst gedaan. Ian heeft dubbele nationaliteit, maar zijn Zuid-Afrikaans paspoort is volgens hem niks meer waard. Sinds de zwarten ginder het roer overgenomen hebben, gaat het met dat land alleen nog maar bergaf. Ian spreekt perfect Engels en Frans, verstaat Nederlands en spreekt een beetje Vlaams met een zwaar Engels accent. Ik spreek meestal Engels met hem, wat in dit geval, met Al erbij, ook het gemakkelijkste is.

Na zijn studies in Zuid-Afrika heeft Ian bij de verkiezing van Mandela tot president meteen beslist om dat land te verlaten, geen toekomst meer aldaar. Ian was één van de eerste blanken die er vertrokken zijn, achteraf zijn vele anderen tot hetzelfde inzicht gekomen. Blanke Zuid-Afrikanen komen hier in de Golf bij bosjes toe en zullen ongetwijfeld ook hun weg naar Europa vinden. Zij hebben allemaal een zeer degelijke opleiding genoten en zijn een stuk goedkoper dan Europees middle management. Geduchte concurrenten m.a.w., helemaal anders dan de goedkope Indiërs die nog een heel lange weg af te leggen hebben.

Ian is getrouwd met een Belgische die hij toevallig ook in het buitenland leren kennen heeft. Zij hebben onlangs een huis gekocht in de buurt van Chimay in Franstalig België, omdat zij beiden beter Frans dan Nederlands spreken. Zijn vrouw woont daar reeds met de kinderen. Qatar is niet echt een land om kinderen in op te voeden, heb ik al van veel expats gehoord. Er is geen kwaliteitsonderwijs en geen uitgaansleven, wat vooral vanaf de pubertijd voor problemen thuis zorgt.

Na twintig jaar voor diverse bouwfirma’s in het buitenland gewerkt te hebben, bereidt Ian stilaan zijn terugkeer (nou ja) naar België voor. Voor iemand die nooit echt in dat kille, regenachtige land gewoond heeft valt dat niet mee, vertelt hij mij. In vergelijking met de andere landen waar hij gewoond heeft, heb je in België wel veel meer sociale contacten. Er wordt altijd wel iets georganiseerd in het dorp, of met de mensen uit de buurt. Misschien toch nog niet zo slecht in Belgenland? We moeten alleen van de torenhoge staatsschuld af en van de hoge belastingen die er het gevolg van zijn. In april volgend jaar zal Ian hier definitief vertrekken en moet ik op zoek naar een andere duikbuddy. Ik heb met Al al afgesproken dat wij de traditie dan onder ons beiden verder zullen zetten, als ik dan nog zelf in Qatar ben uiteraard. Met een Chairman die geen ei weet te leggen over zijn Chinees contract lijkt het er meer en meer op dat het project stilgelegd zal worden en dat ik Qatar tijdelijk zal ruilen voor een andere bestemming. Oman en India worden als mogelijke opties gefluisterd. Alleen een snelle beslissing van de Chairman voor het einde van januari zal het tij nog kunnen doen keren.

De Inland Sea, Khor Al Udeid, is een soort binnenzee helemaal in het zuiden van Qatar op de grens met Saudi-Arabië, die nog altijd in verbinding staat met de open zee, een beetje zoals onze Oosterschelde. Ze ligt net onder de duinenwoestijn, die je helemaal door moet om er te geraken, en is dus alleen maar met een 4x4 terreinwagen te bereiken. We hadden om 7:00 u ’s morgens aan de Sea Line Beach Resort in Mesaieed afgesproken, aan het begin van de duinen. Van daaruit is het nog een eindje off road rijden. Ik was aanvankelijk van plan om met Ian mee te rijden, omdat ik zelf nog geen ervaring op zulk terrein heb. Uiteindelijk heb ik toch besloten om net als de andere twee zelf te rijden. Op die manier leer je het en ben je weer een ervaring rijker. Kostendelend rijden is hier gezien de lage brandstofprijzen, alle Kyoto-normen ten spijt, niet echt aan de orde. Ian heeft al een 40-tal duiken in de Inland Sea en weet hoe je er naartoe moet rijden. Eerst moet je de bandenspanning verlagen. De jeep zakt dan iets dieper door zijn schoeisel, waardoor het contactoppervlak vergroot en je een betere grip krijgt in het mulle zand. We waren trouwens niet de enigen die die vrijdagmorgen aan Sea Line Beach Resort hun banden stonden af te laten. Duinraces met de jeep of quad zijn de geliefkoosde vrijetijdsbesteding van de Arabieren. Ze gedragen zich daarbij als een bende uitgelaten macho’s die elke relativiteitszin kwijt geraakt zijn. Er gebeuren geregeld zware ongevallen met Arabieren die in de duinen op elkaar botsen, of nadien op weg naar huis omdat zij vol van opwinding hun adrenalinepeil nog niet terug onder de gevaardrempel gekregen hebben. De meeste Qatari verzekeringen geven daarom geen off road dekking. Op weg op eigen risico dus. Ettelijke waarschuwingsborden langs de weg van en naar Mesaieed manen de automobilist aan tot verantwoord rijgedrag.

We volgen de “highway”. Dat is een min of meer verharde woestijnpiste die praktisch tot aan de Inland Sea reikt, af en toe onderbroken door een zandduin waar je over moet. Bij laag tij is er een andere weg langs het strand, maar die is voor meer gevorderde 4x4-rijders. Het grootste deel van het traject loopt dus toch over min of meer verhard terrein, daarom zal het volstaan de banden tot 1,5 bar (kg/cm²) af te laten. Wanneer je door echt mul terrein of langs het strand gaat is 1 bar of zelfs nog lager aangeraden, maar al wat je meer aflaat moet je achteraf ook weer bijblazen vooraleer je terug op de openbare weg komt. Je zet de gear box in 4x “High”. “Low” is veel sletiger voor de boîte en bovendien is je snelheid dan gelimiteerd tot 60 km/u. Wow, gaan we aan zo een vaart door de woestijn? Op de rechte trajecten van de highway hebben we achteraf beschouwd zelfs snelheden van meer dan 80km/u gehaald. Low gebruik je alleen om jezelf eruit te trekken wanneer je vastzit. Als je over een duin moet, duw je de automaat ruim voordat je eraan komt in zijn “tweede” en je geeft volgas, het vermogen van de motor moet je erover trekken. Als je niet op de top geraakt, terug in achteruit naar beneden en met een nieuwe aanloop wat meer naar links of naar rechts van je oorspronkelijke spoor opnieuw proberen. We rijden in konvooi, iedereen raadt je trouwens af om dergelijke tocht alleen te ondernemen. Ian heeft een spade en een sleepkabel bij voor als één van ons echt vast komt te zitten. We hebben geen van beide moeten gebruiken. Ian kende perfect alle merkpunten in de woestijn en wist waar hij van richting moest veranderen of welke splitsing hij op de highway moest nemen. Hij is slechts eenmaal gestopt om Al te vragen in welke richting de kust volgens diens GPS moest liggen.

Na een klein uurtje rijden bereikten we dan de Inland Sea. Aan de overzijde van de zee-engte die de ingang van het bassin vormt, leven de Saudis. Je zou bij wijze van spreken gewoon kunnen overzwemmen naar Saudi-Arabië, waar je normaal zonder visum niet binnengeraakt, of misschien wel onderdoor duiken als je genoeg lucht meeneemt (?). Geen kat die daar aan denkt! Het omgekeerde gebeurt echter wel, Saudis die naar Qatar vluchten. Ik heb vorige week in het nieuws gehoord dat de Saudis een muur rond heel hun land willen bouwen om hun volk binnen de landsgrenzen te houden en dat twintig jaar nadat alle muren in Europa gesloopt werden. Ze zijn daar nog veel strenger en enggeestiger dan hier, niet te verwonderen dat iedereen er weg wil. Vrouwen mogen er zelfs helemaal niet met de auto rijden. Het rijverbod zou destijds uitgevaardigd zijn voor de vrouwen hun eigen veiligheid en bescherming. De regel dateert nog van de tijd dat de kameel het vervoermiddel bij uitstek was. Het komt zeer hard aan wanneer je van zo een beest valt, met de nodige breuken die in sommige gevallen zelfs levensbedreigend kunnen zijn tot gevolg. Tegenwoordig rijden de Arabieren al lang niet meer op kamelen, maar wel met Toyota Landcruisers, de geliefkoosde wagen van Mr. Towelhead, of Porche Cayennes voor de nog rijkere klasse. Zelfs voor de kamelenraces worden heden ten dage afstandsbestuurde robots ingezet die de jockeys vervangen. Teveel jockeys hebben in het verleden al hun leven gelaten bij dat barbaarse volksvermaak. Hoewel dus al lang niet meer actueel, heeft niemand tot vandaag er al aan gedacht om die voorbijgestreefde oude regel die vrouwen verbiedt te rijden, te veranderen of af te schaffen. Qatar daarentegen is een vrouwvriendelijk land, vrouwen mogen er rijden. Qatar heeft zelfs de “Qatar Foundation for the Protection of Women and Children”. Je stort een beetje geld in de kas en je hoeft je verder geen zorgen meer te maken over een knagend geweten.

Qatar is minder streng dan Saudi-Arabië, maar toch weer niet zo liberaal als Dubai of Abu Dhabi. Ik heb in Qatar de meeste geneugten des levens al wel gevonden, behalve het varkensvlees, dat lekker geurend, dik gesneden, gerookt ontbijtspek of die heerlijk sappig gebraden lat rugribben. Vlees van evenhoevigen (beesten met een even aantal tenen met een hoef op de twee binnenste, nvdr) die niet herkauwen is volgens de Koran haram (onrein) en eigenlijk ook volgens het Oude Testament, Deuteronomium 14:8 “Ook het varken; want dat verdeelt zijn klauw wel, maar het herkauwt niet; onrein zal het ulieden zijn; van hun vlees zult gij niet eten, en hun dood aas zult gij niet aanroeren.” Christenen zouden dat in feite dus ook niet mogen eten. Koeien, schapen, geiten en kamelen zijn evenhoevigen, doch herkauwen allemaal en mogen dus gerust geconsumeerd worden. Varkens en everzwijnen zijn evenhoevig, maar herkauwen niet en zijn haram. Een paard herkauwt niet maar is onevenhoevig (een oneven aantal tenen met op de middelste een hoef) en mag dus ook gegeten worden. Ik kan er nu nog inkomen dat een beest dat alle junk food die het naar binnenwerkt twee keer tussen de kiezen neemt, zuiverder vlees aflevert, maar wat die hoeven daarmee te maken hebben is voor mij een compleet raadsel. Onevenhoevigen zijn in tegenstelling tot evenhoevigen weliswaar niet vatbaar voor mond-en-klauwzeer, maar het al dan niet herkauwen verandert de weerstand van die laatsten daartegen helemaal niet. Wikipedia brengt ons in deze niet echt verder! We zullen het er maar gewoon op houden dat het zo is omdat het in de Koran staat. Ik ben trouwens ook helemaal geen Schriftgeleerde en die zeer geleerde mannen met lange rosgekleurde baarden en witte potskes op, zullen zeker wel beter weten waarover ze het hebben.

Varkensvlees is wel verkrijgbaar in Dubai en in Bahrein en wordt van daaruit vooral Saudi-Arabië binnengesmokkeld. Er is een causeway, d.i. een vaste verbinding door zee, tussen Bahrein en de Saudis. Er zijn plannen om ook tussen Qatar en Bahrein een causeway te bouwen. Eenmaal die tot stand gekomen zal zijn, zal het, zelfs ondanks douane- en grenscontrole, zeer moeilijk worden om varkensvlees blijvend uit Qatar te weren. Ik weet dat de diepvriezers op de baggerschepen van onze collega’s uit Aalst, die momenteel ook in Mesaieed werken uitvoeren, nu al rijkelijk gevuld zijn met spek dat in Dubai aangekocht werd. Ze hebben mij trouwens al uitgenodigd voor het ontbijt. Maar ja …, een bezoekje op de boot van onze concurrent, ik weet niet hoe mijn baas daarover denkt als hij het aan de weet komt?

Ik heb gehoord dat er in Qatar wel een zwarte markt voor varkensvlees bestaat. De prijs ligt ongeveer op 20 € per kilo en het vlees komt van de Amerikaanse luchtmachtbasis. Qatar heeft geen eigen leger en besteedt zijn landsverdediging uit aan de Amerikanen. Jawel, Qatar home of Al-Jazeera, dik bevriend met Uncle Sam. Het nieuwe speelgoed van buurman Mahmoud Ahmadinejad die aan de overkant van de Golf op amper een paar honderd kilometer van hier woont (Iran, nvdr.), waaronder enkele splinternieuwe kruisraketten en een nieuwe nucleaire opwerkingsfabriek, wordt hier met argwaan bekeken. Men beseft hier heel goed dat de Golfstaatjes bij een eventueel conflict naast Israël één van de eerste doelwitten zullen zijn. Godfried van Bouillon trok 900 jaar geleden ten strijde met een soepkom op zijn kop en een vers geslepen zwaard, de moderne godsdienstoorlogen worden met kernraketten beslecht. Eén van de voorwaarden van de Amerikanen om naar hier te komen was dat ze hun ‘two eggs any style with bacon” zeker niet wilden missen bij hun ontbijt. Ze krijgen daarom rantsoenbonnen die hen toelaten om op de basis varkensvlees voor eigen verbruik te kopen. Natuurlijk zitten er tussen die Amerikanen uitzonderingen die hun rantsoen niet opkrijgen, het niet lusten of niet eten (er zijn o.a. eveneens moslims onder de GI’s). Zij verzilveren hun overschot aan bonnen om het vlees nadien op de zwarte markt te verkopen. Uiteraard staan zij daar niet mee te koop in de Soukhs van Doha, wie gesnapt wordt riskeert onherroepelijke deportatie. Het eten van varkensvlees wordt hier gelijkgesteld met druggebruik en degenen die betrapt worden op het smokkelen staat hetzelfde lot te wachten als drugdealers. Je moet dus echt over connecties op de basis beschikken om eraan te geraken. Tot nog toe heb ik hier nog geen Amerikaan ontmoet waarmee ik pinten ga pakken, niet gemakkelijk trouwens in een land waar cafés of pubs uit den boze zijn. Men zegt dat de Filippino’s, die christelijk zijn en wel varkensvlees eten, bij hun terugkeer uit verlof in Manilla ook wel eens varkensvlees naar binnen durven smokkelen.

We laten de buren aan de overzijde van Khor Al Udeid en aan de overzijde van de Golf en de spekindustrie even voor wat ze zijn en tuigen ons op voor twee duikjes, de reden van onze komst. Er zijn in de Inland Sea een paar natuurlijke riffen die op een diepte van 8 à 9 m liggen, spijtig echter veel dood koraal. Het meeste karaal is vorige eeuw met de komst van El Ninho afgestorven. Vandaag verschijnen er her en der opnieuw kleine scheutjes nieuw fragiel koraal. Hopelijk wordt dat niet opnieuw vernield door onervaren toeristenduikers of duikers met gebrek aan respect voor de onderwaterfauna en –flora. We doen toch een paar interessante waarnemingen, o.a. een onderwaterschildpad, baracuda, verder nog wat kleine kreeftjes en de typische groupers en trekkervissen die je hier overal aantreft.

Na de tweede duik nog even zonnen, inpakken en dan langs de highway terug naar de Sea Line Beach. Het is ondertussen al 3u in de namiddag en al behoorlijk druk op de highway met al die Arabieren die na een dagje zandstoeien naar huis terugkeren. Hun adrenalinepeil bereikt rond dit uur haar hoogtepunt. Het is geen uitzondering dat je de helikopter van het Hamad-hospitaal in Doha ’s namiddag meermaals over de woestijn ziet vliegen om de slachtoffers van roekeloos rijgedrag te bergen. We maken dan ook dat we gauw wegkomen voordat de uitgelaten meute in te grote getale de highway onveilig komt maken. Een uurtje later staan we weer aan de Sea Line Beach Resort, ditmaal om onze banden opnieuw op te pompen. Er is een kleine garage met een compressor waar je voor 5 QAR je banden kan laten opblazen. Op dit uur is het daar echter al aanschuiven geblazen. De meesten hebben daarom hun eigen compressortje bij dat ze inpluggen op de 12V-aansluiting van de sigarenaansteker. Die dingen zijn hier in alle supermarkten voor een luttele 60 QAR te koop. Wij zouden echter geen duikers zijn indien we het niet nog beter konden. Juist ja, met het overschot van de duikfles, gratis en voor niks. De reservedruk van 50 bar die je als verantwoorde duiker op het einde van je duik overhoudt, is ruim voldoende om de 4 banden opnieuw op 2,5 à 3 bar druk te brengen. In alle duikshops hier verkopen ze daarvoor een soort zelfgefabriceerde adapter met aan het ene uiteinde een nippel die op het ventiel van je banden past en aan het andere uiteinde een verloopstuk waar de inflatorslang van je trimvest op past. Ontspanner op de fles, nippel op de inflatorslang, kraan open en blazen maar. Ik stond er echt van versteld hoe weinig lucht je maar nodig hebt om de 4 banden opnieuw op de juiste spanning te brengen, je merkt het verschil nauwelijks op je duikmanometer.

Daarna terug naar Doha, leuke dag gehad, twee duikjes en mijn eerste woestijnrit zitten er weer op.