Reisverhaal «How to become a Qatari resident (Part 2)»

Qatar | 0 Reacties 16 December 2008 - Laatste Aanpassing 26 September 2009

Ondertussen ben ik sinds eind november de fiere bezitter van een Qatari werkvisum dat vanaf nu drie maand geldig is, m.a.w. tot eind februari. Dat betekent dat ik niet langer toerist ben in dit land en hier nu ook officieel mag werken, hoera! Ik sponsor ook niet langer mezelf, onze moederfirma is mijn nieuwe sponsor. Dat houdt in dat zij voor alles en nog wat hun toestemming moeten geven. Wanneer ik bijvoorbeeld het land wil verlaten moet ik in het bezit zijn van een Exit Permit van mijn sponsor. Vanaf nu ben ik dus een soort lijfeigene, hun bezit. Vermits mijn sponsor een maatschappij in handen van Belgen is, verwacht ik niet teveel miserie uit die hoek, Inch’Allah. Ik hoor hier anders wel andere verhalen over expats die voor een Arabische sponsor werkten en van een business trip gebruik hebben moeten maken om de plaat te kunnen poetsen.
We hebben ook meteen de procedure voor aanvraag van een resident visum opgestart en zijn direct met sneltreinvaart vertrokken. Maandag 24/11 stond het visum in mijn paspoort. De volgende morgen ben ik dan samen met Jean-Michel, een collega van ons moederbedrijf die ook de procedure moet doorlopen, en met onze Public Relation Officer (P.R.O.) Mr. Maäz, een Soedanees, naar de medische commissie (v.h. Ministry of Interior, General Directorate for Border, Passports and Expatriate Affairs) geweest voor bloedafname en een Röntgenfoto van mijn thorax. Deed me terugdenken aan de uitstapjes naar het medisch centrum vroeger op school. Een P.R.O. is iemand die in opdracht van een bedrijf de openbare diensten moet gaan afschuimen op zoek naar allerlei documenten, visa, identiteitskaarten, rijbewijzen, enz. Hij moet dus perfect Arabisch kunnen spreken en schrijven. Alleen zijn Arabieren niet geschikt voor die job. Overal waar ze komen moeten ze in de rij gaan aanschuiven, worden ze uitgescheten, uit de rij gepikt, opnieuw achteraan gezet, alleen maar omdat de Arabieren aan de andere kant van de balie daar plezier in scheppen. Een Arabier zou dat nooit pikken, binnen de twee dagen heeft hij ambras. Soedanezen blijken hiervoor wel bijzonder geschikt, het ene oor in, het andere oor uit.
Toen we bij de medische commissie aankwamen stond er al een lange bontgekleurde rij. Mr. Maäz zou eens tonen dat hij de bleekscheten een Vipbehandeling kon bezorgen en stapte meteen naar een tafeltje vlak voor de inkomdeur, waaraan twee Arabieren zaten druk in de weer met allerlei documenten. Dat was natuurlijk buiten die Arabieren gerekend, prompt werden we achteraan in de rij gezet waaruit we evenveel tellen later opnieuw weer uitgepikt werden om dan toch het pand te mogen betreden. Zou Maäz dan toch enige invloed hebben kunnen laten gelden?
Binnengekomen, kwamen we opnieuw in een wachtruimte. Er stonden elf rijen met zes stoelen naast elkaar. Helemaal vooraan in de zaal waren zes glazen loketten. We namen achteraan plaats. Mr. Maäz gaf ons inschrijvingsbiljet dat hij zelf al ingevuld had, schoof 100 Ryal tussen ons paspoort en legde nog kort de procedure uit voor hij vertrok. Hij zou ons later terug komen ophalen. Eerst ga je je inschrijven, daarna bloed laten trekken en dan naar de X-ray. “But, Mr. Maäz, the pictogram shows that you first should see the doctor before they draw your blood?”. Maäz fluisterde iets binnensmonds waaruit ik eerst meende te begrijpen dat het doktersbezoek alleen verplicht was voor bont gezelschap. Later zagen we borden met “Clinical examination for food carriers”, mensen die dus professioneel met voedingswaren in contact komen, wat meestal hetzelfde betekent als bontgekleurd. Er komt hier gene ene witte naartoe om in den abattoir te werken of op te dienen in een restaurant.
Het reilen en zeilen in de zaal werd gecoördineerd door een statige Arabier. Op zijn commando mocht de eerste rij aan de loketten gaan aanschuiven en alle overige rijen één rij naar voren opschuiven. Het leek een soort stoelendans zoals ik die tot nog toe alleen op Vlaamse trouwfeesten ben tegengekomen. Af en toe pikte de Arabier iemand die toch niet over de juiste papieren scheen te beschikken uit de zaal. De sukkelaar die het waagde de vrijgekomen plaats in te nemen vooraleer hij het teken tot stoelendans had gegeven, verwijderde hij eveneens op kordate wijze. Toen we halfweg geraakt waren maakte de Arabier er ons attent op er zeker voor te zorgen dat we ons telefoonnummer op het inschrijvingsbiljet vermeld hadden. Naast mij zat een Filippino. Sprak mij in paniek aan of hij dit wel goed verstaan had, want hij scheen het nummer van de Hala-kaart (prepaid Q-tel kaart, nvdr) die hij de dag ervoor gekocht had, nog niet van buiten te kennen. Hij sprak zeer keurig Engels. Blijkbaar ene die zich goed voorbereid had voor hij de grote stap naar het beloofde land waagde. Goochelde zijn gsm uit zijn broekzak, duwde op een paar knopjes en noteerde in zeven haasten het nummer dat op het schermpje verscheen op zijn inschrijvingsbiljet. Gelukkig had Mr. Maäz zijn eigen gsm-nummer al op mijn biljet ingevuld. Als er iets mis was met mijn bloed zouden ze hem eerst bellen.
Na elf stoelendansen was het onze beurt en mochten we in de rij gaan staan voor één van de zes glazen inschrijvingsloketten. De Filippino stond voor mij en werd door de Arabier achter het loket uitgescholden omdat hij op zijn formulier iets ingevuld had dat helemaal niet op een Qatari gsm-nummer geleek. Ik neem aan dat de man achter het glas niettegenstaande zijn zwarte huidskleur wel degelijk een Arabier was, hij droeg in elk geval een smetteloze stijf gestreken witte jalaba en een witte hoofddoek. Even later was het mijn beurt. Ik overhandigde de Arabier mijn inschrijvingsbiljet en mijn paspoort met de 100 Ryal ertussen die Maäz mij gegeven had. Dat bleek wel degelijk het verschuldigde inschrijvingsgeld te zijn en geen smeergeld zoals ik aanvankelijk dacht. Ik trok nog gauw een smile tot achter mijn oren vooraleer de Arabier van achter het glas een foto trok die even later op mijn fiche op zijn computerscherm verscheen. Met de weerkaatsing op het glas niet meteen de meest flatterende foto die er van mij ooit genomen is. De Arabier achter het glas printte een blad uit met een paar barcodes erop dat hij mij samen met mijn paspoort en een betalingsbewijs overhandigde. Van hieruit moest ik het circuit volgen zoals Maäz dat uitgelegd had, eerst bloed gaan laten trekken en dan naar de Röntgen.
Bloed trekken was in de zaal ernaast. Hier moest je weer eerst jezelf gaan inschrijven aan een desk met twee Boerka’s erachter. Eerst dacht ik nog dat ze familie konden zijn van de Boerka’s op Traffic Department. Een idee dat ik daarna al snel liet varen toen ik merkte dat dit lieve Boerka’s waren. De eerste Boerka scande het formulier dat de Arabier mij gegeven had, waarop uit de printer naast de tweede Boerka een barcode-etiket rolde waarvan het nummer (u raadt het al) helemaal niet overeenkwam met het nummer op mijn formulier. Hoe houden ze dat in godsnaam allemaal uit elkaar? De tweede Boerka nam het etiket van de rol, kleefde het op een glazen tube die ze mij gaf en gebaarde mij in de volgende rij te gaan staan “To see doctor” zei ze. De rij gaf uit op een gang waar achter twee deuren, aan weerszijden van de gang, een dokter bloed zat te trekken. Het ging voor één keer dus redelijk snel vooruit. De dokter leek geen Arabier, te bleek daarvoor, kwam volgens mij wel uit een bevriend moslimland, Libanon misschien, en sprak perfect Engels. Hij probeerde mij op mijn gemak te stellen, al was dat niet echt nodig. Het was niet de eerste keer dat ik bloed liet trekken, ook al leek het er dit keer op dat ze met dat soort naald misschien al wel eens in het achterste van een kameel hadden geprikt. De dokter vulde het glazen tubeke met mijn bloed en drukte een stempel “Blood Taken” op het betalingsbewijs dat de Arabier achter het glas mij gegeven had. Hop naar de volgende etappe.
De Röntgenafdeling was weer in een andere zaal. Eerst je bovenlijf gaan ontbloten in een van de daarvoor voorziene kleedhokjes en dan opnieuw in de rij gaan staan voor de Röntgenkamer. Waarom zijn die kleedhokjes eigenlijk nodig, als je nadien toch allen samen met ontblote torso in de rij moet? Ik heb trouwens ook nooit begrepen waarom de urinoirs in de herentoiletten hier telkens achter een individueel gesloten deur staan en een schaamschot niet voldoende lijkt te zijn. Zijn ze misschien zo bang dat hun buur zou gaan lachen met hun gerief? Elke keer dat er iemand uit de Röntgenkamer kwam mocht de volgende binnen. Gelukkig stonden er maar vier voor mij. De Röntgenkamer bestond uit twee delen. Ik werd meteen naar het achterste gedeelde doorgesluisd waar een Arabier mijn fiche met de fameuze foto op zijn computerscherm toverde. “Is this you, your name Mr. William?” “Yes!” Waarop hij je naam “Mr. William” naar de Röntgenlaborant in het voorste gedeelte riep terwijl die je voorganger nog snel even buitenwerkte, ondertussen een nieuwe binnenliet en je vervolgens bij hem riep. Borstkas tegen den bak, kin op het toetstel, “Hold your breath” en klaar is Kees. Stempel “X-Ray Taken” op je betalingsbewijs, “next!”.
Het betalingsbewijs met de twee stempels erop is het bewijs dat je aan je medische verplichtingen voldaan hebt, “Medical Commission” gepasseerd! Mr. Maäz heeft het nodig om ons te kunnen inschrijven voor de Fingerprints.
Van de medische commissie eerst nog even naar een klinisch labo in de stad want ze willen je bloedgroep kennen. “Ja, maar ik heb al een bloedgroepkaart uit België. Telt die dan niet meer? Of kan de dokter met de kamelenspuit dat niet gauw doen terwijl hij kijkt of ik geen aids heb. Hij heeft per slot van rekening een hele tube van mijn bloed!” Blijkbaar niet dus! Dan toch maar naar de stad. Er zijn verschillende labo’s, maakt niet uit welk je neemt zolang het maar een Qatari is. De reden werd mij al snel duidelijk: 15 Ryals, pure commercie. Een prikje in de vinger en vijf tellen later kennen ze je bloedgroep. Mijn bloedgroep stemde overeen met wat ik al vermoedde, A-positief. Zelfde bloedgroep als dertig jaar geleden in België, ik had sedertdien gelukkig nog geen onrustbarende mutaties ondergaan! Welcome to Arab World. Alles is hier zo surrealistisch en irreëel.
’s Anderendaags, zo rap, waren de resultaten van de medische commissie al gekend. De minister heeft geoordeeld dat ik in goede gezondheid verkeer, mijn bloed en longen zijn OK. Toch wel een geruststelling om te weten dat ik n’aids heb en ook geen tbc.
De dag erop, donderdag dus, zijn we dan al direct mijn vingerafdrukken gaan laten nemen. Ze maken er daar hun werk van, eerst alle vingers samen, dan elke vinger apart en nog eens de binnenkant van je handpalmen (Big Brother is watching you in Qatar!). Men had mij verteld dat het daarna wel een tiental dagen zou duren vooraleer mijn vingerafdrukken met alle profielen van door Interpol, FBI, CIA, MI-5 en Scotland Yard gezochte criminelen vergeleken zouden zijn, maar nee hoor de volgende dag wist men al dat er geen prijs op mijn hoofd kleefde. Gelukkig hebben ze die veroordeling door de politierechter in Frankrijk (voor overdreven snelheid, hoe raad u het?) over het hoofd gezien.
Diezelfde donderdag ben ik ook nog met Maäz naar Traffic Department geweest voor de oogtest voor mijn rijbewijs. Inderdaad, in dezelfde politiekazerne waar de Boerka’s en Three Star Captain huizen. Nu ik niet langer toerist meer ben in Qatar, moet ik over een Qatari rijbewijs beschikken. Met Maäz naar een Aziaat op een gang die aan die van Three Star Captain aangrensde. Alleen de Aziaten werken daar in die boîte, de Arabieren delen er de lakens uit (remember?). Voor we binnengingen vroeg Maäz mij of ik een bril nodig had. Ik antwoordde dat ik lenzen had. “Don’t tell them!”. Hij had blijkbaar eens meegemaakt dat zijn kandidaat zijn bril vergeten was en later moest terugkeren en wou zulke toestanden absoluut vermijden. De Aziaat projecteerde enkele niet al te grote letters op een scherm die ik vanop afstand moest lezen. 6 op 6! “Do you have lenses?” vroeg de Aziaat. Verdraaid wat moet ik nu antwoorden? Na enige aarzeling van mijn kant (ik gebaarde dat ik het niet verstaan had) herhaalde de Aziaat “Do you have contact lenses?” Ik kon er toch niet om liegen? “Yes”. De Aziaat drukte een stempel op mijn formulier die Maäz naderhand vertaalde als dat ik niet mocht rijden zonder lenzen. Alsof ik dat zou proberen, ik zie geen steek zonder mijn lenzen! Ik vroeg Maäz hoe de Aziaat daar opgekomen was. “You were able to read everything. He saw your age and concluded that you must have lenses.” Naderhand heb ik van andere collega’s die veel jonger waren en ook alles zonder bril konden lezen, gehoord dat zij dezelfde vraag kregen. Met het formulier van de Aziaat, mijn paspoort, Belgisch rijbewijs en een door Maäz ingevuld aanvraagformulier naar een andere zaal naast “Fine section”, waar dit keer ook weer lieve Boerka’s zaten die in ruil voor de nodige Ryals onmiddellijk mijn Qatari rijbewijs afgeleverd hebben. Over de strafpunten die Mr. William op zijn internationaal rijbewijs vergaard had, werd niet meer gerept! Het afgeleverde rijbewijs heeft een beperkte geldigheidsduur die overeenkomt met de drie maanden van mijn werkvisum. Dat tijdelijke rijbewijs kan ik later (samen met de nodige centen) opnieuw gaan inruilen voor een permanent Qatari rijbewijs.
Heel dat programma afgewerkt in slechts 1 week tijd, puik werk van onze P.R.O. De volgende stappen, Labour Department en Immigration, zijn zuiver administratief en liggen volledig in zijn handen. Normaal gezien moet dat zeker op minder dan twee weken in orde geraken. Zelfs met een hapering onderweg moet alles, met de quick start die we nu genomen hebben, rond geraken voor Kerstmis.
Eerst moest Maäz naar “Labour department”. Daarvoor heb ik een pro forma arbeidscontract met mijn nieuwe sponsor moeten tekenen. Dat is direct de maandag erop al gebeurd. Naast mijn officieel contract naar Cypriotisch recht met de vertegenwoordiger van mijn Antwerpse werkgever in Nicosia, heb ik nu dus ook nog een officieus contract met mijn sponsor in Qatar. Vraag mij niet wat erin staat, ik zou het bij God en Allah niet weten. Het is opgesteld in het Arabisch wat voor mij hetzelfde is als Chinees. Voor hetzelfde geld heb ik mijn eigen doodvonnis met de Boerka’s van Traffic Department Fine Section (de beulen, niet de lieve) ondertekend. Doet toch wel raar, de eerste keer in mijn leven dat ik iets teken waarvan ik echt niet weet wat ik teken.
Na “Labour Department” rest er nog maar één stap, “Immigration Department”: het resident visum in mijn paspoort en de plastieken Qatari identiteitskaart op zak. Daarna worden alle poorten hier voor mij geopend, kan ik een permanent Qatari rijbewijs krijgen, een Health Card en zelfs de felbegeerde Alcohol Permit ligt dan binnen handbereik! Proost! Met het visum in mijn paspoort en de Exit Permit van mijn sponsor (heel belangrijk!) kan ik het volgende jaar Qatar ongelimiteerd in en uit.
Woensdag naar Labour en donderdag naar Immigration, alles in minder dan twee weken in kannen en kruiken, Mr. Maäz best P.R.O. in town! Althans dat was de planning, Maäz is die donderdag, nu al bijna twee weken geleden, niet tot op immigratie geraakt. En toen kwam Eid Al Adha. Spreek uit “iet”, zoals eat in het Engels, het betekent ook ongeveer hetzelfde: vreten. Dat fenomeen doet zich tweemaal per jaar voor. Eid Al Fitr dat wij kennen als het Suikerfeest vlak na de Ramadan, hier soms ook small Eid genoemd en big Eid of Eid Al Adha, het Offerfeest dat samenvalt met de Hadj, de grootste islamitische happening in het jaar, twee maanden later. Eid Al Adha werd dit jaar op maandag 8 december gevierd. Vrijdag 5 december was sowieso al een rustdag. Zaterdag werkt op veel plaatsen de administratie ook al niet. Zondag 7 maakten ze de brug. Maandag 8 het grote vreetfestijn en dinsdag tot donderdag drie dagen om te recupereren van hun indigestie. Kortom zondag 14 december, eer de administratie opnieuw draait. Van 5 tot en met 13 december lag alles dus op zijn gat.
Maäz is zondag naar immigratie geweest. Het was er te druk (of ze waren nog niet bekomen van hun indigestie?), hij is er zelfs niet in geslaagd om een nummerke te trekken (zoals bij den beenhouwer in de GB, nvdr). Gisteren en eergisteren weer twee dagen niks van hem gehoord en morgen is het weeral congé, Qatar nationale feestdag. Zal sebiet eens met zijn oren moeten gaan trekken, want zonder dat resident visum kan ik Qatar niet verlaten of we moeten heel de cirque overdoen, opnieuw naar de dokter met de kamelenspuit, vingerafdrukken, enz. En met kerstmis wil ik zeker thuis zijn waar mijn Stella staat, voor mijn lever helemaal uitdroogt!
De plastieken Qatari ID heb ik ook nodig om mij officieel op de Belgische ambassade te laten inschrijven. (De ambassade wil je pas inschrijven nadat je met de lokale overheid in orde bent, nvdr.) Of dat ook voor Kerstmis nog zal lukken is zeer de vraag. Er rest mij alleen nog zondag, maandag en dinsdag vooraleer ik dinsdagnacht vertrek. Ik sta geboekt op de nachtvlucht om woensdagmorgen 24 december op Zaventem te landen. Gezien de spoedprocedure die we gevolgd hebben, kan het zelfs gebeuren dat de plastieken ID achter blijft. Vorig jaar hebben ze eens 3 maand zonder plastiek gezeten in Qatar. Kan je nagaan! En ik die nog wel dacht dat plastiek uit olie gemaakt werd? Dat zal me er in ieder geval niet van weerhouden om op verlof te komen. Natuurlijk meld ik mij om fiscaaltechnische redenen liefst nog voor Nieuwjaar bij de ambassade aan. De fiscus bekijkt immers alleen je situatie op 1 januari. Als ik dan geen inwoner meer ben van het koninkrijk België, ben ik in 2009 niet meer belastingplichtig in België. Liever belastingbetaler in Qatar dan in België. De personenbelasting bedraagt hier namelijk 0%! De staat zorgt hier voor de burger en bedruipt zichzelf met de inkomsten uit olie en gas. Dat is nog eens wat anders hè dan de Belgische regering die het geld van haar belastingbetalers aan de Fransen cadeau doet. Ik heb nu wel een bewijs van mijn uitschrijving in Mechelen en de visa in mijn paspoort. Maar zeker is zeker zou ik zo denken, dus voor mijn vertrek toch nog langs de ambassade als het even kan.
De rest van de rompslomp, zoals definitief Qatari rijbewijs, Health Card, Alcohol Permit en nieuwe Belgische ID-kaart (uitgegeven door de ambassade) moet dan maar kunnen wachten tot na mijn terugkomst in Qatar. Je ziet het, dat administratief gedoe houdt hier maar niet op.

 

 

 

 

Fotoalbums van Qatar

Terug thuis in Qatar (13)

09 Oktober 2010 | Qatar | Laatste Aanpassing 09 Oktober 2010

  • De logeerkamer
  • De keuken
  • Het salon
  • Den bureau, thans omgetoverd tot derde slaapkamer

Naar de Inland Sea (6)

05 December 2009 | Qatar | Laatste Aanpassing 05 December 2009

  • Laatste stukje highway naar de Inland Sea.
  • Door de duinen.

Vrijdagnamiddag in Doha (9)

07 Augustus 2009 | Qatar | Laatste Aanpassing 07 Augustus 2009

  • ... naar de werkkampen.
  • ... terug op transport gezet te worden ...
  • ... in Doha City ...
  • ... op de nabijgelegen autobusparking ...

Zeebodemonderzoek (18)

07 Augustus 2009 | Qatar | Laatste Aanpassing 13 Juni 2009

  • Het luchtkanon veroorzaakt schokgolven waarvan de
  • Qatari aalscholver op bezoek op de boot
  • Het ponton voor het nemen van boorstalen wordt te

Venice is now in Qatar (7)

14 December 2008 | Qatar | Laatste Aanpassing 14 December 2008

  • Nee, geen reclame voor een operavoorstelling, wel
  • Man, man, zagen ze er hier allemaal maar zo uit  (

Op het werk (5)

13 December 2008 | Qatar | Laatste Aanpassing 16 Oktober 2008

  • Mijn Bureau
  • Mijn Bureau
  • Boorproeven op Messaied Port
  • Mr. Navjot, de Indische baas

Thuis in Qatar (15)

13 December 2008 | Qatar | Laatste Aanpassing 16 Oktober 2008

  • De Keuken
  • Mijn Badkamer
  • Mijn Slaapkamer
  • Mijn Slaapkamer

Met alle Chinezen .... (2)

13 December 2008 | Qatar | Laatste Aanpassing 13 December 2008

  • Vlnr: Uw dienaar, Kobus (ZA), Jeremy (ZA), Thato (
  • Richard wou persé naast mij staan, Emily die een b

Bezoek aan de Soukhs (10)

24 Oktober 2008 | Qatar | Laatste Aanpassing 24 Oktober 2008

Doha City (2)

16 Oktober 2008 | Qatar | Laatste Aanpassing 16 Oktober 2008

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking