Reisverhaal «Lekke band»

Qatar | 0 Reacties 11 November 2009 - Laatste Aanpassing 12 November 2009

Een dikke week geleden, niet vorige donderdag maar de donderdag ervoor, heb ik opnieuw beroep moeten doen op “car service”. Deze keer voor een lekke band. Je kon de schuldige nagel gemakkelijk zien zitten. Eén van mijn Antwerpse collega’s had dat trouwens ook al eerder dit jaar voorgehad toen hij mij tijdens mijn kerstverlof is komen vervangen.

Die dingen gebeuren blijkbaar altijd net voor het weekend. Toen ik ’s morgens weg wilde rijden naar de vergadering die op mijn agenda stond, stelde ik vast dat mijn rechterachterband al volledig plat stond. Ik kon mij natuurlijk laten ophalen door een collega en dat euvel later oplossen, maar met het weekend voor de deur wilde ik dat zo snel mogelijk gerepareerd zien. In het weekend ben je er namelijk nooit zeker van dat je verder geholpen kan worden. Je kan nooit weten of je de auto nodig gaat hebben, zij het maar om op je vrije dag de wekelijkse boodschappen te doen. Daarom, direct de vergadering die op mijn agenda stond afgebeld en zo snel mogelijk naar een garage of bandencentrale. Dat was althans de bedoeling.

De eerste stap in het probleemoplossende proces was het reservewiel opleggen. Het reservewiel zelf had ik al snel gevonden, dat hangt onderaan de jeep opgehangen, maar het gereedschap dat ik daarvoor nodig had was in geen mijlen ver te bespeuren. Dan maar ons moederbedrijf (die tevens mijn sponsor is, nvdr) opgebeld of ze hun chauffeur niet wilden sturen met een krik en een dopsleutel.

Ongeveer een uurtje later kwam de chauffeur eraan die mij flink geholpen heeft. Reservewiel uitgehaald, wagen opgekrikt en wiel verwisseld. De man vertelde mij dat hij het niet aangewezen vond om lange afstanden met dat reservewiel te rijden en dat hij mij daarom aanraadde om zo snel mogelijk de lekke band te laten herstellen en terug te laten monteren. Hoewel het reservewiel een volwaardig wiel was, dus niet zo een thuiskomertje, was het volgens hem afkomstig van een andere wagen en paste het niet echt op mijn type jeep. Ik heb mij toch maar eerst door hem laten verzekeren of het ding wel veilig genoeg was om er mee te vertrekken, maar dat scheen geen probleem te zijn. Toch wel gek dat men bij AVIS hier een reservewiel bijlevert dat niet echt bij de wagen hoort en het gereedschap op een onvindbare plaats legt. (Achteraf bleek er wel wat gereedschap ergens onder de achterbank van de jeep te liggen.) Hoewel de meeste bedrijven hier ook een ISO 9000 certificaat bezitten, blijken de kwaliteitsstandaarden toch niet helemaal dezelfde te zijn als deze die voor de Europese filialen gehanteerd worden.

Het kapotte achterwiel in de koffer en in allerijl, het was ondertussen al bijna middag, op zoek naar een bandencentrale. Ik had weleens ergens een pleintje gezien met enkele kleine garages en een groot Mobil Service Center, vergelijkbaar met onze Midas, Speedy of Auto 5. Daar zouden ze me zeker verder kunnen helpen. Bij Mobil deden ze echter geen banden, maar hebben ze mij doorverwezen naar de “bandencentrale” op de hoek. Dat etablissement had twee garageboxen die toebehoorden aan dezelfde uitbater, één ervan ingericht voor de reparatie van banden en de andere voor auto-elektriciteit. De onderdelen die op de schappen van de tweede box lagen en er aan de muur hingen, alternators, bobines, verdeelkappen, bougiekabels, aandrijfriemen en allerhande andere rommel, waren zeker niet nieuw maar hadden, te zien aan de laag stof en zand die eraan kleefde, al hun dienst bewezen in menig ander voertuig.

Of ze me verder konden helpen? “No problem, sir.” Het kapotte wiel uit de koffer, in geen tellen was dat gerepareerd, de wagen opgekrikt, reservewiel er af en origineel er terug op. Dat ging snel! Nu het reservewiel terug op zijn plaats en klaar is kees en begonnen tevens de problemen. Het reservewiel hangt aan een ketting die het met behulp van een takelmechanisme tot tegen het chassis optrekt. De Indiër die mij voorthielp had in zijn al te grote ijver om de klus snel te klaren, het liep immers al tegen de middag, de ketting te ver uitgedraaid zodat die van het kettingwiel afgelopen was. Zijn verwoedde pogingen om de ketting terug op het kettingwiel te krijgen mislukten telkens. Het mechanisme dat met vier bouten onder de jeep hing, demonteren en openen om de ketting netjes terug op haar plaats te leggen, bleek de enige oplossing. Alleen had ik de indruk dat de Indiër niet goed wist hoe eraan te beginnen. Hij is in de koffer gestart, terwijl alles volgens mij van onderuit bereikbaar was. Uiteindelijk werd mijn halve koffer gesloopt, meer dan mij echt nodig leek. Het gereedschap dat daarbij gebruikt werd, waaronder schroevendraaiers met een scheve botte kop, was van bedenkelijk allooi. Na enig geklungel met dat soort gereedschap was de kop van de meeste boutjes waarmee de kofferbak vaststond al helemaal uitgesleten waardoor ze niet meer los te krijgen waren. Er werd een andere schroevendraaier met een nog scherpe punt bijgehaald, waarmee de boutjes dan los gekapt werden. Dat verklaarde meteen ook de slechte algemene toestand van het merendeel van het gereedschap.

Ik stond erbij en ik keek er naar, had ondertussen wel door dat het grondig fout aan het lopen was, maar wou niet onmiddellijk tussenbeide komen. Zij werden betaald voor de job en dus ook geacht die volledig te klaren en resultaat af te leveren, niet altijd evident met het bont gezelschap hier. Ik heb vroeger weleens een Belgische bedrijfsleider horen zeggen dat hij al zijn personeel door Indiërs zou vervangen als die maar een paar woorden Vlaams zouden kennen. Die Indiërs werken aan een vierde van de prijs van de Belgen. Dat is ook zo, maar ze kunnen, op uitzonderingen na, ook maar een vierde. Die uitzonderingen zoals Navjot de Indische manager die de zaak bij mijn klant runt, een paar Internationale MBA’s heeft, in India een theeplantage geleid heeft, gewerkt heeft in Noorwegen, Rusland en 10 jaar in het Midden-Oosten o.a. als persoonlijke raadgever van de eerste minister van Oman, hebben hetzelfde prijskaartje als de Europese expats. De goedkope bonte massa is echter onkundig. Buiten ons normale werk wacht ons hier ook nog eens een heel grote opvoedkundige taak.

Ze leven hier dan ook nog maar in 1430. Inderdaad, op het ogenblik van dit schrijven (11/11/2009) leven we de drieëntwintigste dag van de elfde maand van het veertienhonderd dertigste jaar sedert het begin van de islamitische tijdsrekening. De maanden beginnen telkens met de nieuwe maan, duren een maancyclus en tellen 29 of 30 dagen. Eén jaar heeft 12 maanden en 354 dagen, dus enkele dagen minder dan een jaar in de Juliaanse tijdsrekening. Vandaar dat alle heilige moslimfeesten elk jaar elf dagen naar voor schuiven op onze kalender en de seizoenen stelselmatig een klein beetje naar achter op hun kalender. Dat de periodiciteit van de natuur meer met de zon dan met de maan van doen heeft, hebben ze misschien nog geeneens door.

Zo begint traditioneel de heilige maand Ramadan met de nieuwe maan van de 9^e maand van de islamitische kalender. Dat verklaart ook waarom het begin van de Ramadan niet exact op voorhand vastgelegd kan worden. In ons enggeestig westerse denken zou je verwachten dat astronomen dat exact kunnen uitrekenen, maar zo simpel is het eigenlijk niet. “Sometimes calendar wrong” heeft Mr. Zuber, één van de tea boys op het werk en zelf een Indiase moslim, mij uitgelegd. “Sometimes calendar says new moon, but there is no moon”. “But how can you then be sure about when the new moon is coming?” repliceerde ik. Het antwoord klonk heel simpel: “By looking up, sir!”. Alleen het welgeoefende oog van een zeer devote Imam die in het belang van de gemeenschap vanuit zijn ivoren minaret de hemel aftuurt naar het eerste zwakke schijnsel van de nieuwe maan, kan zulks exact bepalen en zelfs veel nauwkeurig dan de berekeningen van al die astronomen samen. Die man heeft dan ook een zeer delicate en verantwoordelijke functie. Vandaar waarschijnlijk dat zij geen alcohol mogen drinken! Stel je voor dat die zeer wijze man in een door alcohol benevelde vlaag van zinsbegoocheling de weerkaatsing van het licht van één of andere straatlantaarn op mijn blote knikker voor de opkomende nieuwe maan zou aanzien, tot welk groot onheil over de moslimgemeenschap zulks zou kunnen leiden!

Tot zover cultuur, wetenschap en techniek in het jaar 1430, in 1430 wisten wij zelf ook niet veel beter. Nog geen vierhonderd jaar geleden werd Galileo nog als een ketter bij de paus ontboden omdat hij beweerde dat de aarde om de zon draaide en niet omgekeerd.

Sommige beleidsmakers beginnen nu ook in Qatar stilaan te beseffen dat de ontwikkeling van dit land in feite tegengehouden wordt door het gebrek aan deugdelijk opgeleid personeel. Daarom gaan er in heel de Golf steeds meer en meer stemmen op om het systeem van sponsorship (lees feodaal lijfeigenschap) af te schaffen, zoals dat in Bahrein trouwens al het geval is, om de regio zo voor buitenlandse professionals aantrekkelijker te maken.

Ondertussen riep de muezzin van op een nabijgelegen minaret reeds op voor het middaggebed. De Indiër die onder mijn auto lag werd met de minuut zenuwachtiger en had ondertussen hulp gekregen van vier anderen die hem nog zenuwachtiger maakten. Toen kwam het verdict: “We’re closing sir, we will be back at 3:00pm.” Ik probeerde hen nog wat aan te porren en zei hen dat ik op die manier niet zomaar weg kon rijden. Het kettingmechanisme hing er half aan, het moertje op één van de vier bouten gewoon met de hand wat aangedraaid en de andere drie bouten er los ingestoken zonder moer erop. Als ik zo zou vertrekken zou ik zeker na 10 m al één en ander verliezen. En ze konden toch moeilijk verwachten dat ik daar buiten in de hitte drie uur zou blijven wachten. Na enig aandringen hebben ze dan toch één van de vier bouten met de moersleutel vastgedraaid en al de rest in de koffer gelegd. Ik ben dan zo terug naar huis gereden. Mijn eerste gedacht was ik fiks dat wel zelf en die factuur kom ik nooit betalen. Eenmaal thuis zag ik er tegenop, mede door gebrek aan gereedschap, en vond het ook veel te warm om zelf onder de auto te kruipen.

Om drie uur ’s namiddags ben ik dan teruggereden. Ditmaal heb ik het heft zelf in handen genomen en hen stap voor stap instructies gegeven wat ze moesten doen. Haal het takelmechanisme van onder de jeep, open het tandwielhuis, leg de ketting erop, sluit de boel terug. Monteer het mechanisme onder de wagen, eerst die boutjes, daarna die, de kofferbak terug op zijn plaats, mat erin en finished, klaar, chelaaz. Op een kwartiertje stond alles terug in elkaar en kon ik wegrijden.

Dwaas dat ze dat die middag niet meer hebben willen doen, dat het op dat kwartiertje aankwam. Hoewel velen inderdaad vijf keer per dag met hun kont omhaag gaan liggen, ga je me toch niet wijsmaken dat ze allemaal zo devoot zijn om bij het eerste gejank van de muezzin dringend naar de moskee te hollen. Of konden ze misschien geen kwartiertje wachten om de inhoud van hun gamellen op te schrokken? De kleine zelfstandigen in Vlaanderen weten wel beter hoe belangrijk customer service voor de commerce en het behoud van het cliënteel is. Uiteindelijk hebben ze dan ook nog eens de vaste prijs voor de reparatie van een tubeless én de uren dat ze onder de auto gelegen hebben aangerekend. Ik vond het op dat ogenblik niet eens de moeite meer om ook daar nog een discussie over te beginnen, die dingen komen toch op mijn onkostennota en aan gekleurd tarief was dat nu ook weer niet zo overdreven. Bovendien moet ik er eerlijkheidshalve bij vermelden dat de eindstop van de ketting verdwenen was, waardoor ze die inderdaad te ver hebben kunnen doortrekken. Indien ze bij de werkzaamheden beter hadden toegekeken, hadden ze dat misschien wel kunnen vermijden, maar het was nu toch ook weer niet helemaal alleen hun schuld. Ik heb de rekening dan maar volledig betaald, ik had al genoeg tijd verloren, maar heb als duidelijk signaal geen fooi gegeven zoals dat in deze kontreien overal de gewoonte is.

Vandaag, net een week later, sta ik weer met een lekke band. De derde keer dit jaar. Kan ook moeilijk anders, de hele stad is een bouwwerf en overal op straat, op parkeerterreinen, op het asfalt zowel als in het zand, tref je spijkers aan die in één of andere bekisting gezeten hebben. Bij het afbreken van de bekistingen gooien ze die spijkers gewoon op straat zonder er bij stil te staan dat dat menig automobilist een lekke band kan bezorgen. Je kan het mensen die zelf niet eens rijden en die zich in heel hun leven nooit een auto zullen kunnen permitteren moeilijk kwalijk nemen dat zij daarvoor geen oog hebben.

Eigenlijk is het een algemeen probleem dat zij alles zomaar op straat gooien, of om het even waar. Laatst op een vrijdag in Mesaieed, zag ik hoe de bonte massa na een dagje ontspanning op het strand gewoon allerlei afval achterlaat. Lege colaflessen worden omgekeerd in het zand geplant, alsof daaruit colabomen gaan groeien die kleine colaflesjes voortbrengen. Overal vind je restanten van barbecues, kippebotjes, sigarettenpeukjes, noem maar op. Zelfs gesneuvelde strandstoelen worden achteloos achtergelaten. ’s Anderendaags zie je dan de werknemers van Qatar Kleen in hun gele uniformen de boel weer opruimen. Toen ik daarover eens mijn beklag deed bij Mr. Zuber, antwoordde die: “This is not Europe, sir”. Zou er dan toch misschien een verborgen filosoof in de man schuilen?

Deze keer heb ik het handiger aangepakt met de lekke band. Toen ik merkte dat hij afging, ben ik snel, dus nog voor hij helemaal plat stond, naar een bandencentrale gereden voor reparatie. Ze hebben daar de auto opgekrikt, het wiel eraf gehaald, de band hersteld en alles netjes terug gemonteerd. Op die manier heb ik tenminste vermeden het reservewiel opnieuw uit te moeten halen. Een ezel stoot zich geen tweemaal aan de dezelfde steen. Je moet al een kemel zijn om dat wel te doen en daarvan lopen er hier al genoeg rond (kamelen, nvdr).