Reisverhaal «Dag 20: Kanazawa - Simatai»

Japan | Japan | 0 Reacties 05 November 2017 - Laatste Aanpassing 27 Februari 2018

Na het ontbijt nog eens goed rondkijken of we niks hebben vergeten want eenmaal de deur achter ons toe is, kunnen we niet meer binnen. Om 9.25 uur stopt de taxi, het verkeer gaat vlot want het is zondag en nog vroeg. We zijn mooi op tijd om de Shinkansen van 10.15 uur naar Nagano te nemen. In 1 uur en 6 minuten staan we daar en hebben amper 5 minuutjes om over te stappen op de Shinkansen naar Kumagaya. Maar hier is dat perfect geregeld, we komen aan op perron 13 en vetrekken op perron 14. We hoeven ons dus alleen maar om te draaien.

Het is 12.32 uur als we in Kumagaya uitstappen. Daar moeten we naar een ander station om de trein naar Mitsumine te nemen. We willen onze Suica kaart gebruiken maar de man aan de balie zegt dat die hier niet telt. Dus kopen we 2 tickets die ons 1 900 yen kosten. Terug bij de balie zegt die man opeens dat er een toeslag is van 200 yen per persoon omdat het een exprestrein is. Kon die dat dan niet meteen zeggen, moeten we nu nog eens naar het loket en onze overstaptijd is al zo kort. We zetten het op een holletje en zijn net op tijd, de deuren gaan achter ons dicht. 

http://templelodging.com/spot/03kanto/saitama009.html

Willy stuurt een smsje naar de tempel waar we zullen overnachten, om te laten weten dat we wat vroeger aankomen. Benieuwd of er ook iemand zal staan, al heb ik er zo mijn twijfels over gezien de gebrekkige communicatie van die kant. En inderdaad, er is geen wachtende auto te zien in Mitsumine. We houden ons dan maar onledig met wat rondlopen en foto’s nemen en mensen te bekijken.

Om 15.45 uur komt een bestelbusje eraan, het is inderdaad onze monnik. Die spreekt gebrekkig Engels maar misschien zijn er wel andere monniken die de taal beter onder de knie hebben. Een hoop die vlug vervliegt als hij zegt dat hij de enige is in het klooster en alles alleen doet.

De weg naar het klooster is werkelijk spectaculair, overal hoge bomen met prachtige herfstkleuren en diepe ravijnen met beekjes en watervallen. De monnik belooft om morgen op de weg terug naar het station op een paar plekjes te stoppen om foto’s te nemen.

Na een half uur stoppen we aan de tempel, we zien een oud houten gebouw dat flink heeft afgezien van de jaren en de weersomstandigheden. Er is geen verwarming, het is dan ook serieus koud. We worden naar onze kamer gebracht, er staat werkelijk niks in. Of toch, in een nis staat een kistje met een Boeddhabeeldje op. Verder alleen een stapel matrassen en dekens in een hoek. Het toilet is het hoekje om, geloof het of niet maar het is zo’n modern verwarmd toilet. Dat is hier zowat de enige luxe die je krijgt. Wassen gebeurt aan een lange metalen wasbak op de gang, gelukkig hebben we zelf zeep mee.

Er is momenteel een Spaanse dame aanwezig die redelijk goed Engels spreekt, met haar zitten we te praten bij een pot groene thee. Bij een enorme gaskachel, maar je moet toch al dicht gaan zitten om de warmte te voelen.

We krijgen onze eerste opdracht: Sutra kalligrafie. We krijgen een blad met tekst in oude Japanse karakters, een doorzichtig blad en een speciale stift. We moeten de tekens overnemen op het doorzichtige blad. Dat lukt wel aardig, we mogen dat zelfs meenemen naar huis als aandenken.

Daarna is het Sutra Chanting. De monnik heeft zich uitgedost in een speciaal gewaad en wij moeten gaan zitten op een laag bankje voor een altaar. De monnik zingt gebeden terwijl hij zich begeleid op allerhande trommels die heel luid klinken. Gelukkig moeten wij niet meezingen, dat mogen we waarschijnlijk zelfs niet.

Terug bij de gaskachel weet de Spaanse vrouw te vertellen dat de monnik vroeger een geslaagd zakenman was maar een burn out kreeg en uit de ratrace wilde stappen. Dit klooster uit 1757 is eigendom van zijn familie, dus nam hij de beslissing om zich hier terug te trekken en monnik te worden. Sinds een paar jaar is hij bezig om de boel op te kalefateren maar er is nog veel werk aan, noem het gerust een 50- jaren plan.

Het avondeten wordt opgediend, dat is vegetarisch en bereid door de monnik. Al heb ik hier wel al een oudere vrouw zien rondlopen, ik denk wel dat de monnik er niet zo alleen voor staat als hij laat uitschijnen en hulp krijgt. Het eten is heel lekker en alles is van eigen kweek. We krijgen er zelfs een glaasje sake bij.

We hebben nog doosjes chocolade over en besluiten er één aan de monnik en één aan de Spaanse vrouw te geven als kadootje. Mooi verpakt natuurlijk want dat stellen Japanners zeer op prijs. De monnik is er heel blij mee en zegt dat hij het pakje eerst zal offeren aan Boeddha om het morgen te openen. Dus legt hij het pakje bij het Boeddabeeld aan het altaar en zegt de bijhorende gebeden..

Er is hier ook een kleine onsen en de monnik heeft die klaar gezet. De onsen is wel buiten dus dat betekent ook in de koude je uitkleden en wassen. Eigenlijk heb ik daar eerst niet veel zin in maar ik laat me overhalen door Willy. En het is heel heel koud om je kleren uit te doen. Het water voelt eerst te warm maar als ik me langzaam laat zakken gaat het wel. Het is effenaf onwezenlijk zalig in het warme water, te midden het bos en onder een mooi sterrenhemel. Na een twintigtal minuutjes riskeren we ons er weer uit en het aankleden gaat rap. Maar we zijn goed opgewarmd.

We zijn alleen in de gemeenschappelijke ruimte en genieten van een blikje bier bij de kachel. We vragen ons af: waar zijn we nu eigenlijk terecht gekomen? Maar origineel is het wel. Er is hier niks en reeds om 22.00 uur gaan we slapen. Op een hoop matrassen, met kleren aan en minstens 3 dekens op ons.