Reisverhaal «Dag 4: Tokyo»

Japan | Japan | 0 Reacties 20 Oktober 2017 - Laatste Aanpassing 24 Februari 2018

Weer hetzelfde scenario als gisterennacht: wakker om 3.00 uur, 2 uren wakker liggen en doodmoe opstaan om 6.30 uur. Door de ramen van de ontbijtzaal zien we het meteen: het regent weer.

Eerst gaan we naar het station van Kanda om in de buurt het vertaalde rijbewijs af te halen. Dan gaat het richting Ryogoku-district, aan de oostoever van de Sumida rivier. Ooit was dit een belangrijke amusements-en handelswijk, nu is het een rustige buurt met beroemde inwoners: sumoworstelaars. Er zijn hier veel “beya” (sumo scholen) waar uit de kluiten gewassen jonge mannen hun leven doorbrengen. Wie weet hebben we een beetje geluk. Ondertussen is het wel gestopt met regenen.

Maar eerst naar het Sumo Museum. Het museum is gratis en heel interessant, we zien mooi outfits en foto’s van sumo mannen.

Het sumo district is eigenlijk niet zo opvallend als ik had gedacht, er staan gewone huizen net als in andere buurten. Volgens het kaartje zou hier in een zijstraatje van de Hokusai-dori een school zijn, 2 zelfs: Hakkaku- beya en Nishikido-beya. Maar geen teken van leven, tot Willy plots aan de deur trekt. Een grote man doet teken dat het gesloten is en we niet binnen kunnen. Da’s weer pech natuurlijk, gelukkig blijven we wat rondhangen en plots komt een jonge man buiten. Naakt op een grote handdoek na. Willy stapt op hem af en vraagt om een foto te nemen. Dat moet hij geen 2 keer vragen, die gast komt direct naast mij staan.

We stappen door richting Asakusa-district, naar de Tokyo Skytree, met zijn 634 meter het hoogste gebouw van de stad. De Skytree is een uitzendtoren, maar je vindt er ook een groot winkelcentrum, een aquarium, een planetarium en restaurants. Via roltrappen kun je tot aan de ingang geraken, je kunt zelfs via een lift naar een van de 3 platforms gaan voor een panoramisch zicht over Tokyo. Wat wij niet doen wegens 1: te duur (30 000 yen tot helemaal boven) en 2: geen uitzicht door de mist.

Het gaat verder naar de Super Dry Hall, een leuk gebouw uit 1989 van de Franse architect Philippe Starck voor de Asasi brouwerij. Dit moderne gebouw met een vreemde goudkleurige krul bovenaan. Het is weer onze “geluksdag”, het staat is de steigers. Er is dus niks te zien.

Het is intussen middag en de magen beginnen zich te laten horen. We stappen “Le Lapin d’Or” binnen. Ondanks de naam spreken ze hier geen Frans, zelfs geen Engels. En andere menu’s dan Japanse zijn er ook niet. Gelukkig komt een dame van het tafeltje achter Willy ons helpen, met het weinige Engels dat ze machtig is kunnen we bestellen. Dit keer geen soepje maar kip met pasta en groentjes. Nu ja, kip is wel veel gezegd, we krijgen hoop en al elk 2 mini kippenboutjes. Ondanks de naam kun je hier ook geen konijn krijgen. Iets wat we al hebben opgemerkt: in Japan wordt weinig vlees gegeten.

We gaan terug naar Asakusa-district door de Kaminarimon Gate (de Donderpoort) en belanden in Nakamise-dori, een Shopping Street. Het gaat er hier druk en kleurrijk aan toe, met al die goudkleurige versiering lijkt het wel een vroege Kerstmis. Er lopen veel dames in traditionele klederdracht rond, een kleurige kimono dus. De winkeltjes zijn echt op toerisme afgesteld, overal zien we slippers, waaiers, koekjes, tassen en andere typische Japanse artikelen. Niet alleen de toeristen kopen die, ook de plaatselijke bevolking geeft met gulle hand geld uit.

De straat eindigt bij de Senso-ji tempel, een heiligdom dat ook wel Asakusa Kannon wordt genoemd. De Hozo-mon (hoofdpoort) geeft toegang tot het complex waar naast het hoofdgebouw ook nog 4 kleine tempels en een pagode met 5 verdiepingen.

We keren terug op onze stappen en halverwege de winkelstraat slaan we af naar rechts, de Kappabashi-dori. Dit is het Inaricho-district. Ook hier is weer allerhande prullaria te koop aangeboden.

Met de metro sporen we naar Tokyo Station, om het Tokyo International Forum te bezoeken.

Dit gebouw in de vorm van een schip is een van de opvallendste van Tokyo. Het werd in 1996 ontworpen door de Zuid-Amerikaanse architect Rafael Vinõly, en wordt wereldwijd beschouwd als een bouwkundig meesterwerk. Binnen krijg je meteen een waw-effect, een 60 meter hoog gewelfd glazen atrium met glazen loopbruggen. Langs deze loopbruggen loop je helemaal tot boven.

We stappen terug richting station, het begint weer lichtjes te regenen. Toch even binnenwippen bij Kitte, een groot shopping center. Mooi, maar na het Tokyo International Forum valt dit in het niet.

Morgen gaat het richting Kyoto.