Reisverhaal «Dag 9: Himeji-jo»

Japan | Japan | 0 Reacties 25 Oktober 2017 - Laatste Aanpassing 26 Februari 2018

Na het ontbijt gespen we onze rugzak aan en nemen de Shinkansen, deze keer tot in Himeji.

In het station van Himeji kunnen we onze bagage kwijt in een locker, dat kost wel 700 yen maar dat is stukken beter dan met die rugzak te moeten rondzeulen. Als we buiten komen zien we tot onze grote vreugde de zon. Dus doen we de 1 kilometer tot het kasteel te voet, van uit het station gewoon rechtdoor.

Himeji-jo, ook wel Witte Kraanvogel- of Reigerkasteel genoemd, rijst hoog boven de stad uit. Een fantastisch zicht, dit schitterend wit kasteel! Het staat dan ook met recht en reden op de UNESCO Werelderfgoedlijst.

Het aan de oever van de Senba-gawa opgetrokken complex is dan ook het grootste en mooiste van het handvol Japanse kastelen die nog bestaan in de originele (niet-betonnen) staat. Hoewel de stad in de 2^de wereldoorlog zwaar gebombardeerd werd, bleef het kasteel onbeschadigd.

Het hedendaagse kasteel dateert uit 1580. Het werd als onneembaar beschouwd, al is dit nooit op de proef gesteld. Het labyrint van poorten en doorgangen was zo ontworpen om vijanden in verwarring te brengen. De vestingmuren hadden een terugwijkende vorm waardoor ze zo goed als onmogelijk te beklimmen waren. Zeker als er een pot kokende olie uit een van de schietgaten naar beneden kwam.

We moeten hier onze schoenen uitdoen om de oude planken vloer niet te beschadigen. Via houten steile trappen raak je van de ene verdieping in de andere. En hoe hoger we komen, hoe steiler en smaller de trap en hoe kleiner de kamers. Er is geen versiering binnen, enkel samoeraiwapens en uitrustingen worden getoond in glazen kasten. En we hebben in elke verdieping een fantastisch uitzicht door de schietgaten en kleine ramen. We zien ook de enorme afbeeldingen van vissen die op strategische plaatsen op het dak staan als talisman tegen brand.

Na het bezoek aan het kasteel lopen we door de tuin naar de Lange Gang, die ligt ten westen van het kasteel. Die gang is een aaneenschakeling van kleine vertrekken, waar nu museumstukken staan die een blik werpen op het leven vroeger.

Naast het terrein van het kasteel ligt de Kokoen Garden. Die heeft een afzonderlijke inkom, maar je kan wel een conbiticket kopen. De tuin is bijzonder aantrekkelijk en één van de mooiste tuinen die we gezien hebben, zeker in deze tijd van het jaar met de herfstkleuren maar ook in de lente als de kersenbomen bloeien..

Er zijn maar liefst 9 tuinen in Edo-stijl, 2 vijvers, een slotgracht en een theehuis die samen de Kökoen vormen.

We zien zo’n theeceremonie wel zitten, thuis hebben we de regels daarover goed gelezen. We moten onze schoenen afdoen en krijgen, na betaling van 1.000 yen voor ons twee, een kaart met richtlijnen in de hand gestopt. Oei, zal dat we lukken om op onze knieën te zitten zoals de Japanners? Die zijn dat gewoon om hun benen in een halve knoop te leggen. Ze hebben dat blijkbaar door en komen aangelopen met 2 lage bankjes. Het verloopt wel zoals we gelezen hadden, alleen een beetje stuntelig. Er had wel een beetje meer uitleg gemogen, maar de ervaring hebben we toch gehad.

In het station halen we onze rugzakken uit de locker en nemen we de Shinkansen naar Hiroshima, ons volgend doel. Daar reserveren we meteen onze zitjes in de trein naar Yamagushi. Er staat veel volk in het kantoortje maar het gaat vlug. De bus brengt ons naar een halte in de buurt van het hotel, hier telt onze Suica-kaart niet en dus moeten we betalen in de bus.

Na wat vragen vinden we ons hotel waar we meteen kunnen inchecken.

We vinden een restaurantje op een paar 100 meter: Fumichan. Een typische eettent voor de locals, klein en nogal rommelig. En alles in het Japans, het wordt dus weer tonen en hopen dat het op iets trekt. We bestellen iets wat blijkbaar de lokale specialiteit is: een soort pannenkoek met garnalen en groenten.Op de muur staan afbeeldingen van dranken, we wijzen een groot bierglas aan. Met een grote smile zet de ober die op tafel en wij gaan eens proeven. Verdorie, blijkt dat het whisky met een soort tonic is. Maar wel on the rocks. Vandaar dat die gast zo moest grinniken. Maar het is niet slecht.