Reisverhaal «Dag 13: Ninh Binh-Ha Long Bay-Ha Long»
Vietnam
|
Vietnam
|
0 Reacties
07 Maart 2020
-
Laatste Aanpassing 13 Mei 2020
Vandaag moeten we weer vroeg op: 6.30 uur. De bus zou vetrekken om 8.00 uur maar voor de zoveelste keer is het wachten op laatkomers.
Weer hebben we een rit van een goeie 200 km. voor de boeg, die lange verplaatsingen beginnen wel te tellen. Onderweg wordt er halt gehouden voor koffie en om wat te eten te kopen voor op de boot. Degene die meedoen aan de lunchpot, krijgen een gereserveerde maaltijd aan boord. De anderen moeten hun plan trekken, gelukkig heeft de reisleider dit op tijd verteld.
Bij het afvaren moeten we beneden blijven zitten, maar van zodra we in open water zijn gaan we naar boven naar het zonnedek. Daar staan ligzetels en we kunnen er elk een bemachtigen. We hebben een prachtig zicht op het vreemde karstlandschap, de anderen zitten beneden te lunchen en missen alles.
Deze baai in de Golf van Tonkin heeft 120 km. kustlijn en beslaat zo’n 1 500 km². Er liggen 1969 kalkstenen monolieten die spectaculair oprijzen uit de oceaan. Het is het meest gefotografeerd landschap van Vietnam.
De rondvaart duurt 3 en aan half uur in plaats van de vooropgestelde 5 uur. De boot vaart zeer traag, zodat we ruim tijd hebben om te genieten van het machtige landschap en om foto's te nemen.
Het is niet zo druk omdat er geen Chinese toeristen zijn, wegens de Coronatoestand, en dat is een meevaller.
We stoppen aan een grot die eigenlijk zo’n uitgeholde monoliet is. Heel mooi.
We varen terug tot aan de bus die ons naar het hotel brengt. Daar zijn we rond 17.30 uur. Eerst een koffietje en dan op zoek naar een eetadres. Willy heeft iets leuks opgesnord via Tripadviser dus wij daar naartoe. Reeds van ver zien we dat er hier iets niet klopt. En inderdaad, we komen op een enorme bouwwerf terecht. De ganse buurt is afgebroken en wordt volgebouwd met flatgebouwen. In Vietnam heerst blijkbaar momenteel een soort bouwwoede, gisterenavond was dit ook reeds het geval.
We passeren een groot visrestaurant waar we moeten binnengaan om het menu te zien. Op het menu worden geen prijzen vermeld, zo’n speciaal menu voor toeristen dus. De serveerster goochelt met prijzen per kilo, maar hoe weten we nu wat we eigenlijk zullen krijgen? Het lijkt ons allemaal wat aan de dure kant en niet serieus, dus gaan we weg. We gaan eten aan de overkant van de straat, dat ziet er meer plaatselijk en goedkoper uit. Maar ’t is ook basic.
Op de terugweg naar het hotel doen we nog een paar boodschappen en na een pintje gaan we slapen.