Reisverhaal «op de prairie»

My First Trip... | Canada | 0 Reacties 30 Juni 2012 - Laatste Aanpassing 30 Juni 2012

Hella bella,

 

Ge komt met geheel uw hebben en houden op een nogal, voor ons toch, sjieke kamplaats. Wat doe je? Normaal vriendelijk bedanken en opkrassen. Maar mede doordat we een nog al alarmerende mail kregen dat we dringend een nieuw verslag moeten typen zijn we toch maar gebleven voor de wifi. Dus voor uw trouwe lezers kijkt ge op gene frank en ge betaalt. Laat er daar voor ons net ook drie tjoolders met hun fietske de kamping op rijden en ge denkt we gaan ier misschien nog een leutige avond tegemoet. Helaas pindakaas.
De vent die ons kruist vraagt naar ons doel en lik geweunlijk leggen we kort uit hoe en wat. We begun het al goe geweune te geraken. Hij legt kort uit wat zij aan het doen zijn en gaat dan weg ons een nog leutige avond toewensend. Na het afdokken van een voor ons veel te hoog bedrag krijgt ge uw tentplaats naast die drie andere tjoolders. Ga ze magda, jeanpiere en pol noemen, want de echte namen weten we niet. Jeanpiere had al vlug aan zijn magda verteld dat er daar twee zijn die al van gunter verre komen en magda houdt ons tegen en begint ons geheel uit te vragen precies lik ofdat we pubers zijn.

Waar zijde begonnen? En wanneer? Wel ja San Francisco de 15de april... That's not possible. Jullie zijn veel te vroeg! We crossed the US many times and you can't cross the rockies before halfway June.... and how many miles did you do? At what pace ? Thats not possible en bla bla bla da bleef maar doorgaan. Zeg vrouwmens ! Wok ne goeiendag hier !

We verdenken ze ervan dat een lerares is. man. Ge kent da wel e van die typkus die met de boek rondrijden en die alles een jaar van te voren uitgestippeld hebben in drie kleuren blekkersroze -groen en -geel. Ze vroeg ook wat voor een boek da wiendre gebruikten. Me zeiden, boek??? Wukne boek??? Die groatis koarten daj overal kunt krijgen da gebruiken wiendre... Nog meer verontwaardiging.... Alle Jeanpiere wuk peize gie??? Jeanpierre vond de gehele situatie ook een bitje genant en deed ofdat ie druk bezig was met zijn matje voe den derde kje up te bloazn.. Twas precies of dat we verantwoording moesten afleggen aan de meester in plekke van een gezellige babbel te placeren en een leutige avond tegemoet te gaan. Wen er us dan maar rap vanonder gemuist. Negeren. De drie musketiers zitten ier neffes ons en ze hebben geen kik meer gegeven, triestig volk. Ssst ze zijn strontejaloers ,dat ist. En dat voe mensen mensen van 50 jaar of oeder... Ja tzoe ol zukken volk moetn zien ge zoe vluchten en nog veel meer wild kamperen. Maar gelukkig zien der de vele andere...

Onze laatste fietsweken zijn een aaneenreiging van geestige ontmoetingen terwijl ge een schitterend landschap doorkruist. Als we nie bezig zijn met fietsen zitten we in 1 of andere bar nen creme te lekken of staan we met jan pier of klaai te kletsen. Vannoene zijn we in een klein winkelke brood gaan kopen en tegen dat georges 10 schellen kaas afgesneden had, hadden we al geheel ons verhaal uiteen gedaan. En georges deed er van tverschot nog nen creme bovenop. Nie up de koas vaneigens maar in een horentje, vant huis en hier nog een postkaart ook en hier nog een folderke van de Jehova's ,heb je daar al van gehoord? Jaja wen da in Belgie wok. Schitterend koppel die twee.

Voe wie die nog nie up uze koarte gekeken heeft om te zien woa da me zitten ewel we zijn terug in de USA voe nen hoek af te steken. Voor ons budget is da vree goe daar alles hier veel goedkoper is en ge krijgt ook veel meer voor uw geld. Maar we blijven Canada toch ongelooflijk geestig vinden. Het volkje dat daar leeft is van het vriendelijkste en grappigste dat we al meegemaakt hebben. En we gaan terug binnen enkele dagen.

Het is een ongeloofelijk groot land en ge kunt er uw eindeloos in uitleven en in dood trappen. Me zitten ondertussen al in onze tent, niet dat het ier al vreselijk laat is maar er zijn ier van die kleine etterbeestjes, nie onze gebuurs hoor maar muggen.

De leute van het fietsen op de prairies hangt vooral af van het weer, heb je de wind mee dan schiet je vooruit maar heb je hem tegen kun je nogal eens ferm op je adem trappen daar er kilometers in het rond geen boom te bespeuren valt. Alleen maar ges, koeien, coyotes, antilopen hertjes.... maar daar kun je je niet achter verstoppen.

Nu en dan kom je ook nen wandelende Japanees tegen. Een die zijn hele hebben en houden op een kar voor hem uit duwt. Hij is vertrokken in Vancouver en wandelt de gehele weg tot Halifax. Motieven en doel hebben we proberen te vragen maar het was moeilijk praten zijn engels was er 1 met veel haar op.
Amai dien is goe zot, te voete door Canada. Da we da mogen meemaken. Een week later komen we daar nog wa anders tegen. Hou je vast; nen ridder op zijn paard. Ne gast van Quebec die Canada doorkruist op zijn paard verkleed als ridder. Wa gaan we hier nog meemaken ?
Die nacht verbleven we in gull lake. Toen er midden in de nacht een hels onweer losbarste en het de hele nacht rommelde dachten we aan die Japanner die nu ergens langs de hwy in zijn tent lag. Tzitn toch een paar speciallekus tussen hoor...

De avond ervoor waren we in Piapot nogal ferm uit de bocht gegaan. De madam van de tourist information had ons een saloon angeraden. Homemade food en lekker bier en ge kunt er uw tent opzetten.Wij daar heen natuurlijk. Pinten en biefstukken en gjeln avond kletsen tegen de boerkus uit het dorp. geestig.
En als al de boerkus naar under erf waren wij mee met Glen den baas van het saloon, een ritje gaan maken in zijne nagelnieuwe kever, scheuren over de prairie met een mooie zonsondergang terwijl de baby antilopen zich uit de voeten maakten en badgers zich aan het ingraven waren.
Glen is naast cafebaas ook nog fotograaf met als specialisatie naaktfotgrafie. Alle vrouwelijke inwoners van de buurt hadden al voor zijn lens gestaan en hij kon niet laten om toch even te polsen of Mireille niet te vinden was voor een shoot. Me zagen daar direkt het gat schoon om ons budget wat op te krikken maar het zou allemaal gratis moeten gebeuren. Hmm in dat geval vriendelijk bedankt en voor geen geld van de wereld trouwens.

Enkele honderden km verder in het dorpke met de naam Pangman stonden we daar wat rond te zurkelen om een plaats te vinden om ons huis op te zetten. Komt er daar een manneke bij ons staan, vragen wat het probleem was. Lewis was zijn naam en hij was nogal bezorgd om ons. Ge goat toch niet onder nen plastiek kruipen zeker? gow gasten kga junder een hotel betalen ,ge weet gieder zeker nie oe koud dat het is 's nachts? We stonden daar te zweten lik zot. We hebben dat hotel vriendelijk afgewezen en zijn met heel onzen boel in zijn hofke gaan staan. Lewis en Clara zijn bijden in de 90 jaren maar van gastvrijheid weten ze alles. We stonden blijkbaar wat mager naar zijn gedacht en is speciaal voor ons om twee hamburgers met frieten gereden ook al hadden we 5 keer gezegd dat da echt nie nodig was, da we eten bij ons hadden
Zijn kleinkinderen liepen daar ook rond eentje van 8 een piano virtuoos met een brilletje luisterend naar de naam Caleb en eentje van 6 jaar een spring in het veld met de naam skylar. Ze hielden ons de hele avond gezelschap. Ze wouden de volgende morgen een stuk met ons meefietsen maar ze moesten naar school dus zijn wij maar met hen meegereden in de plaats. We hebben er een bezoek gebracht aan hun klasjes en waren verbaasd dat er in 1 zelfde klas 3 graden zaten. Ze halen de kinderen van de omringende dorpen op en groeperen ze daar. Vele van die kleine dorpjes tellen maar een hondertal inwoners.

 

De dagen razen voorbij alsook de km's en zo nu en dan een ferm onweer ook. In Brooks in Alberta zijn we op het nippertje aan een tornado ontsnapt. De ganse dag bakken en braden en dan plots in het midden van de nacht breekt de hel los. Onze marmot begon heftig weg en weer te schudden de bliksem sloeg langs alle kanten rond de tent precies een discotheek. Iedereen zat veilig in zijn mobilhome ,wij waren weer de enige in de natuur. 3 uur van heftig onweer hield ons uit de slaap. Waarom moest ik nu zonodig zoveel afvallen? Sebiet blaast de wind ier geheel ons huishouden de lucht in. Ons akte van geloof kwam weer boven. En zie geheel uitgewaaid maar ongedeerd begonnen we de volgende morgen aan onze volgende etappe.
Shit man de wind was van richting veranderd en blies met 40 tot 50km per uur pal in ons smoeltje. We kwamen amper vooruit. Max 12ph haalden we. Na meer dan 8 uur trappelen en zwoegen haalden we toch nog een honderdtal km en de volgende stad. Die avond in Medicine Hat hoorden we van jefke gepensioneerde trucker en jager dat er niet ver van Brooks een tornado was neergekomen en verschillende huizen vernield had. Wen were 2 minuten sjanse get.Wen met jef en louis zijne maat nog wat zitten kletsen tot er weer een onweer overraasde. Ja wen ons deel van de regen wel al gehad.
Ondertussen hier in st Ignace is het weer hemels. 25 graden en een fris windje, we genieten eindelijk.

 

De laatste week hebben we ook nog in overstromingsgebied gezeten. In Duluth in de USA zijn er hele stukken straat weggespoeld en ier en daar heeft het noodweer nog een tuinhuisje meegesleurd. Straten waren afgesloten en wiendre met ons 2wielerke en van miserie nen dag op de camping blijven staan. Verplichte rustdag in de tent, in de regen. Ge ziet tis nie altijd fun zunne..

 

Ja het verslag springt wat van de hak op den tak, ge moet er maar onze kaart bij pakken als ge wilt weten wat waar gebeurd is.

Ergens halfweg Manitoba strijken we neer in Swan Lake. We hadden er die dag een heerlijke 150 km opzitten en goeste in een frisse pinte. We besloten onze bike's neer te poten voor de lokale saloon. Gelijk echte cowboy's stappen we tesamen af. Dien helm op da stuur en in onze tenuutjes de saloon binnen. Maar voor dat we nog maar een voet in de saloon konden zetten wierden we al staande gehouden door dikke springmuis Maureen en koperen keelgat Fred. Haw dappere krijgers van het stalen ros. Met welke wind zijn de vreemdelingen hierheen gebracht? En van welke stam zijn die gekke tenuutjes??? Twas duidelijk we zaten in indianen gebied. We konden voor de verandering nog eens ons verslag doen we vroegen of we binnen verder mochten vertellen. Tussen pot en pint ging de vredespijp rond. Menige mooseheadpilsjes werden geslacht om de komst van de belgen te vieren. In de saloon zat er nog wat volk. En na het uitwisselen van wat informatie bleken er daar, naast indianen,ook heel wat mensen te wonen met hun roots in belgie. Der zat een ier tussen ook en die bracht uit dat Swan Lake best wel de belgian capitol of south manitoba kan genoemd worden. Shit man dat treft. Indianen en belgen en ieren een bond allegaartje dat mekaar daar treft.
Die avond zijn we met zijn allen bij Ann en Brad blijven hangen. We mochten onze tent in den hof parkeren en douchen. De tent opzetten met bier in je kloten gaat meestal gepaard met dingen vergeten, pikketen maar half in kloppen en alles maar half doen. Ge staat meestal op jen 1 been te springen omdat ge just zonodig moet piesen ,ge kent da verzekers wel he. En er staat volk op je handen te kijken. De gebuurs waren overgekomen om nog een gezellige avond op het terras te boefen en verder moosehead te slachten. Van koperen keelgat hebben we ook nog een nummerplaat kado gekregen van manitoba. We proberen van iedere staat waar we door fietsen een nrplaat te bemachtigen. Die van saskatschewan hebben we van een vriendelijk koppel gekregen waar we juist de weg gingen gaan vragen en uiteindelijk een half uur blijven kletsen zijn. Ja tettern we kunnen het nog goed.

Het aantal moosehead eist zijn tol en hier en daar geraken we nie mjer uit onze woorden. Daar mijn gewicht terug gezakt is tot op het niveau van 14 jaar geleden is het nie moeilijk dat het drinken de wensen overlaat. Me proberen toch...
Het was dus hoog tijd om onze wigwam op te zoeken. Buiten is het ondertussen ferm aan het gieten. Ja ze hebben daar belgisch weer ook.

De dag erop man man man.. miserie miserie. Een hoofd gelijk een moosehead en een mage die protesteert. Tegen ten elven zijn we capabel om op ons stalen ros te kruipen en ons verzichtjes mee te laten voeren met de westen wind... swan lake oord van plezier achter ons te laten... Maar wat voor een geestige ervaring in het midden van Canada in de middle of nowhere...

Zo kunnen we nog uren door vertellen van schitterende mensen die we tegengekomen zijn. Mensen die je graag helpen en zo nu en dan een taartje en koffie betalen.

Veel mensen waarvan we de blog gelezen hebben adviseerden van zo vlug mogelijk door de prairies te vliegen omdat er daar niks te beleven valt. Maar we zijn blij dat we het op onze manier gedaan hebben en hebben genoten zelfs van het eentonige landschap dat voor ons gewoon schiterend was. De jagende wolken, ge kunt het van uren ver zien regenen terwijl wij heerlijk in de zon fietsten. Omgekeerd was ook waar natuurlijk ge ziet de zon schijnen en wij zaten te ploetern in die ene dekelse wolk die dreigend boven ons hoofd bleef hangen.

 

Het fietsen is bij momenten hard en als het regent en waait vraag je je soms af waar je in godsnaam mee bezig bent. Maar op, een dag waarbij het weer mee zit en je door schitterende landschappen fiets soms uren niks tegenkomt of je 's avonds bij een meer de zon ziet zakken vergeet je al de ellende en hoop je dat er aan je tocht nooit een einde komt.

6000 km en evenveel muggebeten hebben we al achter de rug. Nog een dikke 3000km te gaan. Normaal als alles goed gaat landen we volgende week bij fam. In chatham ontario.

Kwa fiets perikelen mogen we niet klagen. Op de koga een gescheurde achterbuitenband en enkele lekke banden bij de canondale.Bij wegwerkzaamheden ben ik wouter door een put gegaan en sindsdien draait het achterwiel een beetje in een 8. Fietsdokters in de buurt zijn er niet dus hopelijk wordt het niet erger en kunnen we alles oplossen in chatham.

 

Verder wensen we iedereen die de examens heeft overleefd een deugdoende vakantie en voor de werkende een heerlijke conge toe want niets is heerlijker na een jaar van hard labeur er eventjes tussenuit te knijpen.

 

Tot een volgende,

 

en nog steeds vive le velo...

Mireille en wouter.

 

 

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «swan lake. belgian capital of manitoba.»

op de prairie (29)

04 Juli 2012 | My First Trip... | Canada | Laatste Aanpassing 04 Juli 2012

  • P1090009
  • de prairie brug...
  • water toren van gleichen. dus geen ouderwetse pisp

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking