Reisverhaal «van de riviere noa de zjee...»

My First Trip... | Canada | 0 Reacties 07 Augustus 2012 - Laatste Aanpassing 07 Augustus 2012

 bejours,

We bevinden ons op een superdeluxe cruise- vrachtschip. De 4 zetels ter onze beschikking doen dienst als zitmeubel en zijn ‘s nacht ideaal om onder te maffen. Ge ziet uw reporter ter plaatse spaart kosten nog moeite om uw alweer van een wc reisverhaal te voorzien.We gaan zeggen dat er alweer een serieus potje patience aan vooraf gegaan is vooraleer we eindelijk in gang schieten.

 We steken van wal met het aantal crème’s dat we deze zomer al gegeten hebben, niet normaal, tzal afkicken worden.. Temperaturen haalden de voorbije weken vlotjes de 30 graden. Lokalen zweren bij de droogste en warmste zomer in jaren. Das kunnen plannen niet waar?? De liters water die er bij ons naar binnen zijn gewerkt zijn niet meer te tellen. Sjanse dat het water gratis is of we waren allange terug thuis.

 Na de avonturen met Magda, Pol en Jean-pierre zijn op die zelfste kamping ‘s nacht ook de marginali’s en zonen toegekomen. 2 nachten van zuipen tot vroeg in de morgen en gaze geven met hun grote jeeps, tuten en muziek vollenbak. Normaal gezien hebben we niks tegen een potje stevig lol trappen en menige pilsjes achterover kappen tot vroeg in de morgen. maar het liep een beetje de spuigaten uit, letterlijk en figuurlijk. tWas een zootje. Enkelen vroegen of we wilden klacht neerleggen maar ons gemoedelijk en verdraagzaam karakter zei laat maar zitten. Zo zijn we daar dus met wallen onder onze ogen vertrokken. 2u geslapen. De eerste hindernis van de dag was de fietsen op een pickup truck krijgen om zo de brug tussen upper en lower Michigan over te steken. daar het verboden is over de brug te fietsen. 5 km verder zette blonde Marina sjiekend op haar sjiekolet ons af aan de andere kant, het vertikkend om ook maar een handje toe steken. Die dag blaasden we er ondanks de wallen onder ons ogen toch nog een heerlijke 125km door.
Ons doel was zo vlug mogelijk in Chatham te geraken om wat tijd met de toen nog onbekende familie van mir door te brengen. Onderweg zijn we langs tal van schitterende meren voorbij gevlogen waar we elke avond wel in een of andere poel een heerlijke duik konden nemen om het gepresteerde zweet weg te wassen en ons heerlijk af te koelen. tWas ondertussen elke dag een dikke 30 graden en velen verklaarden ons een tikkeltje gestoord om met die temperaturen te trappelen.

Op een van onze laatste dagen door het goedkope Michigan werden we ‘s avonds door een vriendelijk koppel van straat geplukt. Het zweet liep van onze rug en dat om 7u ‘s avonds. Ze boden hun logeerkamer aan in hun villa enkele km verder. De schok van de hitte naar de koelte van de airco was groot. We stonden er het eerste moment bij te rillen. Het werd een geestige avond en een koele nacht op de vooravond van de 4e juli Amerika’s nat. feestdag. We kletsten nog een stuk in de avond over koetjes en kalfjes. niet dat het boeren waren maar ak het al moete zeggen zijn we morgen nog bezig.
Na een schitterend lekker ontbijt was het tijd om terug in de oven van die dag te kruipen en verder te peddelen. Chatham was nog 2 dagen ver..

 De ferry die Marine City in de States met Sombra in Canada verbindt, bracht ons voor de 2 de maal in het land van de maple syrup.  We fietsten richting Chatham en halfweg ergens rond Wallaceburg werden we ingehaald door Jim, niet Jim van de Delbeke’s maar Jim Goodman, ne kwieke zeventiger. Die had maar een 5 tal minuten nodig om ons te overtuigen om bij zijn beste kameraad een pint te gaan drinken. En zo geschiedde dat we na een uur in Canada zijn het al weer gepresteerd hadden om op een terras bij 2 canadazen een stella te zuipen. man man… goe bezig. Jim zei nog ge moe julder nie weren op dat uur van de dag is het op de baan toch veel te druk, tgoa wel nie up da half uurtje komen. Ze zijn allemaal hetzelfde die Jim’s…

Een half uurtje werd algauw een uurtje en gelijk 2 studenten die te lang blijven plakken waren, spoedden we ons naar Chatham want de Vanderivieres zaten te wachten.
Gps zei bestemming bereikt en daar stonden we dan voor een rusthuis, we dachten da kan toch niet waar zijn. We wisten dat het oudere mensen waren maar dat het zo erg zou zijn. Toch nog maar eens het adres bekeken en gelukkig bleek het 563 te zijn ipv 503. Ge zoe azo lelijk misn he.

Wie zijn da nu die Vanderivieres? Awel Mireille haar overgrootvader die had een broer Remi die begin jaren 20 vanuit Hooglede naar Canada is getrokken met zijn vrouw. Van de 4 kinderen die ze samen hadden zijn er nog 2 in leven Jerome en Robert.
Jerome en zijn vrouw Jeannie bleken al de gehele dag op de uitkijk te staan oeps. Later kwam   Robert langs met zijn vriendin Evelyn. haha op je 82 opnieuw verliefd als dat niet mooi is. Het bleek met allemaal meteen te klikken en het was precies alsof we na een lange zwerftocht over berg en dal terug een thuis gevonden hadden.

 We sliepen 4 nachten bij Robert thuis wat ons prima beviel. Hij had zijn eigen kingsize bed geruild voor de logeerkamer. Ze verwenden ons rot. Spek met eieren, bbq’s, steaks, taartjes, crème, stella en leffe, oliebollen volgens een oud koekelaars recept, kadookes…. We werden rondgereden door de stad alsin een prive taxi .

We bezochten het kerhof waar Robert zijn vrouw begraven lag alsook de oudste broer John, de zus en de ouders. Je kon zowel thuis op een kerkhof rondlopen, allemaal vlaamse en nederlandse namen.  
Robert is zijn gehele leven chauffeur geweest en dat schept een band. De manier waarop hij ons feilloos door het verkeer loodste en daarbij vloekte op wie niet genoeg affeseerde was heel grappig. Jerome kon ons doen lachen met zijn schilferkes vlaams .Kenne gie dinghe was altijd prijs. De dagen vlogen voorbij. 

Ook de fietsen kregen een stevige onderhoudsbeurt waarbij Jerome een handje hielp. We genoten van hun gastvrijheid en voelden ons danig op ons gemak dat we besloten er nog een extra dag te blijven.
We zijn niet gauw van het lamgods geslagen maar toen we alles terug op onze zwerf fiets geladen hadden klaar om een volgend deel aan te snijden was het efkus moeilijk. Ons hart wou blijven maar verstand zij fietsen daar er nog zoveel te fietsen viel. Met wat weemoed maar een massa goeie herinneringen fietsten we Chatham uit gevolgd door Robert die het niet kon laten om ons nog eens te volgen. We houden contact dat is zeker.   

De dagen fietsten voorbij en plots ,kijk zie daar, er komt daar rook uit het water, veel volk, een boot blauwe en gele KWkes, water dat naar beneden dondert en zo nog geen klein beetje (1 miljoen badkuipen per seconde). Ja da moeten wel de Niagara Falls zijn. 
We bleven er een uurtje of twee naar gapen. Best wel sjiek maar we hadden ze nog iets groter voorgesteld toch fier dat we ze gezien hebben.

Op zoek naar een plek om onze tent neer te zetten, liepen we al gauw te sakkeren.. In een gebied waar de toeristische kermis regeert is er maar weinig voor de budget toerist. De oplossing lag aan de andere kant van het water. We doken voor de 2de maal de States in en vonden een plaatsje dat wel betaalbaar was. De camping stond vol met Canadezen die voor het weekend de grens oversteken en hetzelfde dachten als wij. 

Ge kunt het dus alweer raden… We stonden met ons hondekot tussen al die grote mobilhome’s en caravans. Op thee visite bij de geburen links, en bij de overgeburen zwaar in de pintjes. Dawn en Bill samen met hun schoonbroer en zuster hebben ons de gehele avond van drank en voer voorzien. twas dus alweer dik tegen 12u tegen dat we in ons kot lagen…. Bill en dawn gaan trouwen we waren uitgenodigd maar helaas we waren belet.

  De volgende dagen fietsen we verder langs het 5de en laatste grote meer, lake Ontario, Onze eerste grote misse van de trip, op een crusiaal moment een afslag gemist en hop 15 km extra op de teller. ja na 7500km is dat geen schande maar deed wel zeer want het was 15km terug tegen de wind. oeps…

 Na een stuk terug in Amerika gefietst te hebben landen we voor de 3 de keer via een ferry terug in Canada. Via wolf island, genaamd naar de Britse bevelhebber die in kweet nie meer welk jaar maar peize 1861 de fransen voorgoed verdreven had uit Canada en er definitief een britse kolonie van heeft gemaakt, fietsen we Kingston binnen. Logement was simpel die avond. Robin had 2 dagen geleden haar adres gegeven samen met de schuilplaats van de sleutel van haar appartement . Ge moet maar in het logeerbedde kruipen zij ze na dat we welgeteld een half uur staan kletsen hadden.  Zelf was ze voor een dag of 5 aan het fietsen dus we hadden het kot voor ons alleen. De gastvrijheid van het volkske blijft ons keer op keer verbazen en vooral de manier waarop ze vreemdelingen vertrouwen..

 De volgende dagen zouden we ons wagen aan een tochtje over de thousand island parkway, zou een van de hoogtepunten van Ontario zijn maar voor ons was het meer een hels ritje. Het fietspad dat langs de rivier liept was in erbarmelijke staat. Ge mocht niet te veel rond kijken of ge dokkerde van de ene put in de andere. Ge was beter af op de straat maar dan was het opletten voor het drukke toeristische verkeer. Die dag nog nie tevele gezien van de thousand islands in de rivier  maar wel duizend maal gevloekt.
Maar 100 km verder werden we wel getracteerd op een aangenaam laatste stukje Ontario met de st lawrens river parkway waar je via een geestig pad van het ene eiland op het andere schuifelt.

 Op een rustige zondag in juli trappelen we samen met 160 wielertoeristen die een 7 daagse tocht aan het doen waren over de meet. Zij fietsten van Niagara falls via Toronto naar de grens met quebec waar hun tocht eindigde. Waar het voor hen eindigde begon voor ons een geheel ander stukje Canada. Eentje dat ferm op een buurlandje van ons trekt.. Canada heeft gelijk belgie ook nen cote die frans spreekt en die er preus op is. Zodanig preus dat ze er graag hun eigen land van willen maken.

 Voor vele canadezen is quebec een verschrikking op taal gebied en ze verwittigden ons dat het heel anders zou zijn maar wel heel mooi. ook het eten zou er lekkerder zijn….

Canada da is europa op zijn Amerikaans en in Quebec is da dus Frankrijk op zijn Amerikaans.
Frans int frans is da ook frans? Nee zegt frans tegen frans, frans int frans da is francais. En int Quebecs? Jah da is wa anders.
We kopen 2 muffins en ne kaffie. Da is dan si-sais svp. U zegt ??` si-sais da is dan 6,16. Wij dachten da we een streepke voor hadden omda we frans kunnen maar ge moet verdorie heel goe luisteren om der wa van te verstaan. Ze klappen hier eigenlijk nog altijd hetzelfde middeleeuwse taaltje van de eerste franse veroveraars in den tijde. ,
Da bourgondisch leven zit er hier ook wel goe in en ze weten wa da goe is. Brood, kazen, wijnen, pate’s tis were allemale gelijk ofdat moe zijn. Der is maar een ding waar dat misschien een beetje misgelopen is, hun beroemde poutine. Poutine da zijn frieten met een soort stoofvleessause, nie slecht peis je, maar dan smijten ze daar ne klomp van die rubberen cheddarkaas over. Frans op zijn amerikaans dus. Den tweede keer da we poutine aten in een frietkot langs de weg gingen we voor de italiaanse variant, da zal dan wel me mozzarella zijn zeker? Vergeet het. Frieten me bolognaise saus en cheddar! Die hadden we nie zien aankomen, ogen toe en vreten.

Montreal dan. Den eerste stop in Quebec. We rijden langs de route verte, een fietspad tot recht in het centrum van de stad. ‘t Was al aan de late kant en we hadden nog geen slapinge dus we wilden naart infocentrum. Met onze fietsen beladen door een verschrikkelijk druk marktplein. Wen were veel bekijks get. Enfin die gast in de info regelt ons een hotelkamer, ne goeiekopen van 80$ in China town. ‘t Was ne schok om vanuit de broese weer in nen echten stad te komen maar tegelijk ook een verademing.

 De stad doorlopen in een notedop, italiaans kwartier, kwijl kwijl dagelijkse verse groenten en fruit en italiaanse restaurants nog meer kwijl. vlug wat fruit kopen en wegwezen voor we ons niet meer kunnen inhouden en ons weekbudjet er in 1 dag doormaaien, ja het deed zeer… verder slenter je door de straten en kom je uit in een stadspark waar de hippies elke zondag namiddag jammen op hunne tamtam met een 40 vrijwilliggers een uitgelaten sfeertje, bier jointjes en muziek we snoven de sfeer op tot we moesten hoesten.. downtown vergaapten we ons aan de enorme glazen gebouwen en enkele blokken verder liepen we door het oude stadsgedeelte dat uitkwam aan de oude haven, heel gezellig en sfeervol, het deed ons een beetje aan Brugge denken. ‘s Aavonds nog een filmpje meegepikt in 3D sjiek al lang niet meer naar de cinema geweest en dus nen grote zak popcorn en naar polar bears gaan zien, de max. In de retour nog eens aan het festival gepasseerd en wat muziek meegepikt en tegen ten 12 en kattelam.

 2 dagen Montreal was eigenlijk nie genoeg maar aj nie veel gjen geld wilt uitgeven is dat wel meer dan genoeg. sNuchtens alles van het 4 de verdiep weer naar beneden gesleurd op dien velo en de stad uit op naar de volgende.. 50 stoplichten verder en 30 km later geraken we uit de stad en vinden we een plekske voe een stuutje te eten. Bist da me zitten teten vliegt er ons daar een koppel voorbij volle gaze, van verre steken ze hun hand op. We kijken naar elkaar en peizen die moeten ergens zijn zeker...  Na elkaar die dag herhaaldelijk ingehaald te hebben stoppen we bij hen aan dezelfste supermarket.

Garry en Gagan ware ook op weg dwars door Canada en het bleek al meteen snor te zitten. Gary bleek verslaafd aan ijscreem en chocolade en Gagan was een krak in indisch koken. 5 dagen hebben we samen ons budjet verbrast aan hotelkamers en eten en dingen samen bezocht. in 2 lange dagen overbrugden we de afstand Montreal- Quebec city.

Quebec city was een sjiek stadje en deed nog meer europees aan dan Montreal. bakkerijen, restaurantjes, citadel, haventje, oude kerken. We zijn er een dag extra gebleven en nog een showtje van cirque de soleil meegepikt. schitterend. Cirque du soleil is in quebec ontstaan en is een mengelmoes van klank licht en acrobatie. echt vree de moeite. Allemaal in openlucht onder een brug en er was meer het was voe nietn…

 In Quebec city een echte fietsdokter gevonden, Wouter zijn fietsje begon zwaar te reutelen en te piepen ook het zadel begon af te takelen. diagnose, nieuw achterwiel, nieuw zadel… kassa kassa.
Het achterwiel moet toch een stevige tik gekregen hebben in die wegen werken. en het 9 jaar oude gelzadel begon hier en daar te lekken wat maar een plakkerige bedoening was. We zijn nu onder de echte tourings en zijn in het bezit van een brooks zadel. heel schoon. en voorlopig geen zadelpijn. de max.

 Groot dilemma, 2 route’s die naar Tadussac lopen, ge kunt ten noorden en ten zuiden van de st Laurence river fietsen. Gary en Gagan gaan zuidelijk omdat zij niet naar Tadussac gaan en omdat er daar minder hills zijn. wij willen noordelijk gaan omdat er cullinair daar meer te beleven valt maar daar tegenover staan er bergen met hellingen van 15 tot 20%. Na lang kijken op de kaart wikken en wegen komen we tot een minnelijke schikking en besluiten om ook zuidelijk te gaan en zo nog 2 dagen lief en leed en vooral campings te delen. Wij zouden dan in Riviere du loupe een ferry naar de overkant nemen.

 Hoe een Amerikaans koppel met een klein kindje roet in het eten kan gooien en uw gehele planning in een 10 minuten durende babbel kan overhoop halen weet u al want in plaats van naar Tadoussac te gaan zijn we verder gefietst richting Rimouski waar we een 3 daagse ferry tocht zijn begonnen. merci Rob Sarah, en de kleine Cedar. het was een super idée….

Hoe het afloopt op ons cruiseschip is voor het laatste verslag.

Gary en Gagan hebben we nog proberen mee te lokken maar zij hebben nog iets minder tijd om hun einddoel st Johns New foundland te bereiken dan wij en ze wilden in alle provincies van hun land geweest zijn dus onze wegen scheiden zich in Riviere du loup. maar mischien zien we elkaar later nog terug ….

Ja we zijn nooit echt straf geweest in opstellen schrijven en de laatste dagen gebeurt er zodanig veel dat we alles maar blijven uitstellen en voor dajt weet sta je met nen berg achterstand en dan rap rap wat tikken.. enfin nog 2,5 week en dan is het hier afgelopen. shit het begint te naderen. 8800km tot nu toe nog een 1000 te gaan.

alle hou jullie taai en tot een volgende.

groeten Mir en Wouter uit New Foundland.