Travel Story «Carnaval es guerra»

Argentina | 0 Comments 23 February 2010 - Last Update 25 February 2010

Carnaval es guerra dus, voor het geval je het nog niet wist.

Na ons geweldig self drive avontuur kwamen we natuurlijk doodmoe, maar uiterst voldaan terug aan in Salta. Onze fles rum, die we mee op pad hadden genomen was onaangetast en dat kwam dus best goed uit toen we zagen dat Davy en Wannes (twee oude schoolrakkers van Eve) hun weg naar Salta gevonden hadden. Ze zaten ons in het hostal op te wachten en na een korte kennismaking (en de fles rum) besloten we gevieren op pad te trekken.
Het was voor ons alweer eventjes geleden dat we ons nog eens in het nachtleven gestort hadden en dus genoten we er met serieus volle teugen (rum) van. Het gezelschap was fantastisch, en hoewel we stikop waren verraste het sluitingsuur van 5 uur ons toch een beetje en kletsten dan nog maar wat zatte klap bij in ons hostal.

De volgende dag was er dan ook een die ik liever kwijt dan rijk ben in m'n leven hoewel het tegen de avond al een stuk beter ging en we in ons hostal genoten van een klein concertje. Een lokaal talent, hij was er zelf toch vast en zeker van overtuigd, zette er lekker de sfeer in met een aantal melige corazon-songs (love songs dus) en terwijl zowat het hele publiek aan zijn lippen hong had ik ze liever eraf getrokken zodat er van zingen niet veel meer in huis was gekomen. Eerlijk gezegd denk ik dat je in Argentinië verder komt met heel overtuigd te zijn dat je kunt zingen en speciale moves, dan een echt talent te hebben. Viva Argentina! Dus effe niet!

Na de showman, die zo van tussen de geweigerde Wienerzangerknapen die toch hun operatie al achter de rug hebben geplukt had kunnen zijn, was er gelukkig wel een talent aan de beurt. Een Argentijnse (net iets te oude) deerne bracht ons een heel appart en eigenwijs repertoire met Boliviaanse roots. Dit betekent zoveel als een uiterst vreemd ritmig een-mans orkest.
Bij de Argentijnen viel het niet zo geweldig in de "smaak" want tegen het einde was er minder dan de helft van over, maar wij zaten volledig overtuigd van de kunst van haar muziek na het optreden nog na te genieten van... een glaasje rum.

Davy en Wannes hadden voor de dag erna, op ons aanraden, een autotje gehuurd voor twee dagen en aangezien wij reservaties hadden in Tilcara (wat zogoed als op hun weg lag) beslisten we de auto vol bagage te proppen en met hen mee te rijden. Een van onze beste beslissingen tot nu toe, hoewel...

De weg hadden we zelf al gereden met  met ons huur-autotje enkele dagen ervoor, maar het zicht onderweg was zo ontzettend indrukwekkend dat we stilltjes achterin zaten te genieten, en gedrieën natuurlijk vollop te hopen dat Eve haar prachtige sensuele keelgat compassievol dichthield. Zoniet uit zichzelf dan wel vriendelijk maar met drang gedwongen. Alles ging perfect tot we door de canyons begonnen te rijden en Davy het overnam van Wannes. We waren nog maar enkele momenten onderweg toen Eve, gelukkig deze keer wel, haar weelderige stem vollop door het kleine wagentje liet galmen waarop er enkele ogenblikken later het geruststellende gepiep van banden te horen was en Davy in een uiterst gecontroleerde reflex de auto naar links gooide en zo dus een ongevalletje vermeed. Wij allen natuurlijk erg geschrokken en Davy goed naar zijn vet gegeven. Ik kon het echter maar al te goed begrijpen, want de omgeving was er wondermooi, en ik vond zijn uitwijkmaneuver best getuigen van enige ervaring op de weg.
Het had iedereen kunnen overkomen!

Omdat ik en Eve eigenlijk nog niets gepland hadden die dag en ons enkel op tijd in ons hostal moesten inchecken hadden we dus nog de tijd om hen de 7 kleurenberg te laten zien en een frietje en broodje (met een beefsteak ertussen) mee door te pakken. Davy en ik bleken al snel op de zelfde lijn te zitten en dus was het als twee klein jong heel de tijd klimmen en onozel doen ter ergernis van Eve en Wannes volgens mij, maar eigenlijk kon het ons geen moer schelen. Terug in het dorpje aangekomen was carnaval op volle gang en zagen we al snel wit van de bloem en het schuim.
Dit was zowat het startschot van een knallende vettige avond, constant op zoek naar nieuwe slachtoffers om onder te spuiten. Prachtig. Na enkele bussen op elkaar te hebben leeggespoten besloten we toch ons nieuwe hostalletje eens te gaan opzoeken en Tilcara onveilig te gaan maken.

Helaas was het hostal volzet en dreigde het ernaar dat de twee vrienden een andere slaapplaats zouden moeten zoeken. Gelukkig bleken onze twee kamergenoten, Bart en Katleen, uiterst joviale mensen en konden ze alsnog de nacht bij ons op de kamer doorbrengen, of toch wat er van zou gaan resten want na het eten trokken we vollop geladen met spuitbussen het dorp in om wat te gaan feesten.

Carnaval in Tilcara houdt in:- spuitbussen oorlog
                                                   - bier enkel per liter verkrijgbaar
                                                   - wijn ook
                                                   - honderden zatte dansende Argentijnen
                                                   - en... 9 maanden later tientallen nieuwgeborenen

Zowat 75% van de totale bevolking is geboren zo´n 9 maand na carnaval. De Argentijnse regering probeert er vanalles aan te doen om dit fenomeen de kop in te drukken, zoals het promoten van condooms en dergelijke (wat niet evident is in een zo katholieke gemeenschap) maar zonder resultaat. De mensen bleken ons er niet minder gelukkig om en dus beschouwen we het maar als een soort traditie :)

Na 25 spuitbussen, een fles wijn, 2 liters bier en een brik wijn zakte de sfeer voor ons gelijdelijk weg en bleef er enkel wat zat gelal en oorlog voeren met de plaatselijke bevolking over en vonden we het stilletjes tijd om terug naar ons hostal te keren. Davy en Wannes zouden enkele uurtjes later moeten vertrekken om de rest van onze gedane tour af te werken en wij zouden nog enkele daagjes in Tilcara bijven hangen.

Enkele daagjes werden er dus veel. De sfeer in het dorpje was ongelooflijk, en ook met de eigenaars van het hostal konden we het prima vinden. Alejandro en Diana de dueños van hostal burrito overtuigden ons telkens weer met hun geweldige stemming om nog even te blijven hangen.
Veel stoken we echter niet uit en hoewel we vol goede moed waren om iedere dag ofwel de Duivelskeel canyon of de oude ruines te gaan bezichtigen kwam er eigenlijk niet veel van in huis. Ik denk dat we ergens nog eens aan wat rust toe waren, laten we het in elk geval daar maar op steken. Lui zijn we toch niet echt of wel? ;)

Bart en Katleen, onze twee Gentse kamergenootjes, bleken ook uiterst aangenaam gezelschap en aangezien het noorden van Argentinie heel wat goedkoper is dan het zuiden lieten we onze gastronomische neigingen op volle toeren draaien en genoten we samen van een prachtig avondmaal met heerlijke goedkope wijn.

Twee dagen later echter sloeg het noodlot toe en ik moet toegeven, het kon ook niet blijven duren he...
Eerlijk gezegd had ik het al veel eerder verwacht, maar niet echt in Argentinie. Ik werd ziek.
Ik steek de schuld op de heerlijke stierenkalfs medallions van de avond ervoor, of misschien de gegratineerde spinazie, hoe dan ook alles kwam er terug uit en nog heel wat meer ook.
Na een hallucinante nacht doordrongen van toiletbezoeken op mijn knieen en iets wat veel weghad van bidden, was ik ´s morgens net iets beter en sliep de hele dag. Ziek zijn op reis is niet fijn. Het enige wat je wil is je eigen bed, wc en rust. ´savonds ging het echter al veel beter, maar ik besloot toch de volgende dag nog in bed te blijven.
Eve ondernam die dag een vruchteloze tocht naar de twee uur afliggende grote stad om bustickets te gaan zoeken en onze spulletjes die we terug naar huis wilden sturen op de post te doen.
Ik dacht, het is niet omdat ik ziek ben dat ik geen computerspelletjes kan spelen, en dus begaf ik me ´s middags naar het internetcafe om me wat bezig te houden.
Eve vond dit geweldig!

De volgende dag, helemaal terug weer de oude, zetten we onze luie krenten eens in gang en bezochten we oude inca ruines omringd door metershoge cactussen in een adembenemende omgeving. Alles in Tilcara is qua omgeving adembenemend, maar we bleven ons er telkens weer van verbazen. Iets wat niet zo voor de hand liggend is als je al een jaar op pad bent!
In de namiddag ondernamen we een tour naar enkele grotten in de omliggende andes bergen. Op 3000 meter hoogte kropen we op onze knieen de berg in en aanschouwden het spektakel dat zich voor onze ogen afspeelde. De verschillende lagen gesteente waren duidelijk zichtbaar en de gids vertelde ons dat he grotten ontstaan waren door het uiteentrekken van de andes, en de los op elkaar liggende verschillende lagen gesteente.

Eenmaal op onze terugweg werd de lucht steeds grauwer, en het duurde niet lang voor er een gigantisch onweer quasi ontplofte boven onze hoofden. Onweer in het hooggebergte is enorm gevaarlijk en we wilden dan ook zo snel mogenlijk terug beneden staan. Het water gutste naar beneden en enkele minuten later waren we volledig doorweekt als gekken naar beneden aan het lopen. Bliksems flitsten overal rondom ons en we werden genoodzaakt schuil te nemen in een 400 jaar oude lemen nederzetting midden in de bergen. Na een uurtje wachten begon de regen wat af te nemen en aangezien het al vrij laat was en we redelijk fel afgekoeld waren besloten we het erop te wagen in de hoop de donker voor te blijven. Beneden aangekomen was het ondertussen al pikkedonker en we zagen dat de felle regens toch enige schade had veroorzaakt. De rivier was over de weg heen gestroomd en alles lag vol puin en zand. Twee grote buldozers waren vollop bezig het puin van de weg af te halen en we bleven even naar de ravage kijken alvorens terug naar ons hostal te wandelen om een warme douche en handdoeken.
Het had al een maand niet geregend in Tilcara en het zag er ook erg woestijnachtig uit. We waren dus totaal niet voorzien op zoiets, maar we hebben er een goeie les uit geleerd. Als je het hooggebergte ingaat moet je hoe dan ook voorzien zijn op slecht weer, zelfs in de woestijn. Gelukkig zijn we er weer zonder kleerscheuren, of toch weinig, vanaf gekomen. 

Omdat on Eefje zooooo graag paardrijd, en al zolang aan het zagen was het ik eindelijk weer eens toegegeven en huurden we paardjes om de Gargantua de Diablo te gaan afzien. Voor eenmaal deed haar poepie eens meer zeer dan het mijne en na een anderhalfuurtje stonden we dan aan de voet van de canyon, zonder ook maar een beetje moe te zijn. Het was zijn geld dus dan toch iets of wat waard ;)
De canyon zelf is nagenoeg volledig drooggelegd om het dorp van elektriciteit te voorzien. Via een vernuftigd systeem wordt het water langs ondergrondse kanalen naar de verwekkingscentrale gebracht. Soms denken we dat ze hier verder staan met de dingen dan bij ons.
We daalden natuurlijk weer net iets verder in de kloof af dan eigenlijk de bedoeling was, maar ja, zo zijn we he!
Schoon fotokes getrokken , en dan maar terug naar de paardjes gegaan om onze terugweg aan te vangen. Onze Gaucho gids lag rustig een uiltje te knappen, we maakten hem wakker en stapten terug op. Eigenlijk hadden we de tour liever alleen gedaan, en het had ook perfect gegaan maar we kregen de gids er gratis bij... Achteraf gezien hadden we beter wat meer betaald om hem niet mee te nemen.
In de namiddag wilden we nog graag gaan sandboarden, maar er was helaas geen plek meer op de bus en konden we niet gaan. Dat houden we dus maar voor in Bolivia, hebben we daar ook nog wat te doen...

Na weer een gezellige avond in het hostal, was het dan eindelijk tijd om ons boeltje te pakken en de reis (toch iets actiever) voort te zetten. Onze bus naar San Pedro de Atacama zou ons om 10 uur ergens onderweg oppikken en tegen 12 uur was ze eindelijk daar. Alles gaat hier weer wat trager he!

Momenteel zitten we in San Pedro de Atacama en maken we ons vollop klaar voor de grote oversteek naar Bolivia. Eindelijk terug een beetje goedkoop reizen en ons budget wat terug opkrikken! 't is nodig!

In ons volgende verhaaltje lees je hoe onze laatste daagjes Chili eruitzagen en of onze Boliviaanse grensovergang is meegevallen dus.

Wij gaan hier nog altijd verder, ik moet wel, want zoals ze hier zeggen: "un pello de concha tirra mas que una yunta de bueyes". Letterlijk vertaald wordt dat dus, EEN schaamhaar (vrouwelijk) trekt harder dan een kudde gnoes! En gelijk hebben ze. Die van mij trekt voor een kudde gnoes die vasthangen aan ne stoomtrein, maar da's soms wel nodig ook. Anders zat ik nog altijd ergens in Mexico of Guatemala denk ik...

Tsjaaw tsjikos y tsjikas! hasta la proksima y te vaja bieen!!!!

Besos XXX Bram Y Eve XXX