Reisverhaal «10. Zuid Laos»

6 maanden zuid-oost Azië | Laos | 0 Reacties 01 Februari 2009 - Laatste Aanpassing 16 December 2012

De volgende halte, na 8 uren bussen, is Pakse. Het warme zonneke op de bus staande, MP3-speler op en wegdromen bij het voorbijglijdende landschap ... na zonsondergang wordt dit alles in pastel kleuren getint, krijgen de teksten van de liedjes ineens nog meer inhoud en lijkt Laos wel het beloofde land, maar ... wetend dat nog 50% van de kinderen ondervoed is, brengt ons terug naar de realiteit. 
Pakse wordt voor 3 dagen de uitvalsbasis om het bolavenplateau te verkennen. Als "Johnny en Marina" gaan we op pad met een hondascooter. Het plateau hadden we ons wel anders voorgesteld maar de tocht brengt ons langs mooie watervallen (de ene al wat indrukwekkender dan de andere) en zo gauw je van de hoofdweg afwijkt, leuke dorpjes en mensen. Eentje sprong er toch wel uit ... een Alak dorpje. De oudere vrouwen gekleed in mooie gewaden, gigantische ronde platen gepierced in hun oorlellen en enkelen zelfs in hun gelaat getatoeerd. Je zou de vraag kunnen stellen ... zijn ze nu achter of voor op onze new-age mode? 
Vanuit Paksong (het centrum van de koffieteelt en volgens de Lonely Planet behoort deze tot de beste van de wereld) zijn we met onze "Johnnybak"door deze plantages gereden. Wonder boven wonder zonder platte band te rijden. Het leuke was om te weten dat de koffie bij ons in de wereldwinkel hiervandaan komt en de telers sinds de Fair Trade nu 3x zoveel verdienen.

Volgende halte ... het charmante dorpje Champasak naast de Mekong waar we 2 dagen verblijven. Maar om daar te geraken eerst nog met de volgepropte pick-up via een `overzetje` naar de andere oever. Al deze bedrijvigheid had een bepaald Afrika gehalte en was een plzier om gade te slaan. 
De hoofdattractie is natuurlijk Wat Phou, de belangrijkse archeologische vindplaats van Laos en tevens de oorsprong van de Khmer beschaving (9 - 12de eeuw). Met een gammel fietske hebben we de hitte getrotseerd. Maar nog een hoofdattractie voor ons is gewoon het besef hebben hier 's morgens bij de eerste aangename zonnestralen naast de Mekong te kunnen ontbijten en de luxe te hebben niet op de klok te hoeven kijken om op tijd op 't werk te zijn. Gewoon de tijd nemen zoals hij komt. Hierbij stilstaan, doet je nog harder genieten. Ook 's avonds vanop het dak van een leegstaande koloniale koninklijke villa de zonsondergang bewonderen, duizende vogels zien rondfladderen boven de vissers in hun minuscule kano's, al die landelijke vriendelijkheid ... dan weer even naar beneden kijkend in het boek dat ik aan het lezen ben. Dit citaat willen we toch even neerpennen want het doet een mens nadenken.
"Dochter van de jungle"(S Kuegler):
Het leven hier in Europa is voor mij net een wervelstorm. Hij komt, zuigt me mee, slingerd me heen en weer tussen haast en drukte, tot ik de indruk heb dat de tijd sneller draait dan ik kan draaien. 
De grote mensenmassa die zich voortdurend om mij heen bevindt en waar ik niet aan kan ontkomen. Het lawaai van de straat of van een bouwplaats die zich direct onder mijn raam bevindt. Ruzie met de familie over geld, ontrouw en liefdeloosheid. Ruzie met de buren - om niets. Geen tijd. Vooral dat: nooit genoeg tijd. 
Ik ben me ervan bewust dat mijn oordeel wellicht een beetje te algemeen en mijn inzicht ook niet nieuw is, maar ik krijg gaandeweg steeds meer het gevoel dat de mens in de westerse wereld over het algemeen alleen maar voor zichzelf leeft, voor zijn eigen welzijn. En toch is het juist dat welzijn dat hij nooit schijnt te bereiken. Ik kan mijzelf niet uitsluiten van deze jacht, nu ook ik hier woon. Je gaat 's morgens naar je werk en komt 's avonds moe thuis. Aan het einde van de maand betaal je al je rekeningen en zet je het kleine beetje dat overblijft op een spaarrekening. Van het gespaarde geld kun je je een vakantie veroorloven die je permitteert weer tegen de drukte van alle dag te zijn opgewassen, en zo draait het wieltje maar door.
Om de cirkel te doorbreken, streven we naar luxe. We storten ons in de schulden om de grotere auto, het grotere huis of de merkkleding die we in tijdschriften of in de etalage hebben gezien te kunnen kopen. Dan heb je uiteindelijk die nieuwe auto en misschien ook een beetje geld op je rekening, maar de ontevredenheid blijft en men begint weer van voren af aan. 

We vervolgen onze trip naar Kiet Ngong, een klein dorpje gelegen in Se Pian NP (1 van de grootste van Zuid Oost Azië). Vervoer hiernaartoe is niet vanzelfsprekend. Uiteindelijk zijn we toch beland op de kruising vanwaar het nog 9 km was. Totaal geen vervoer te bespeuren. Dan maar te voet in de genadeloze middagzon, 9 stoffige km's met een ondertussen veel te zware rugzak (de souveniers zullen hier voor iets tussen zitten). Maar het loonde de moeite ... geen guesthouse in dit dorpje maar wel een heel lieve familie waar we 2 nachten hebben gelogeerd. Dit behoort zeker tot onze hoogtepunten van Laos. Zelfs niet het kleinste marktje te bespeuren, inkopen doen de mensen via brommertjes volgesjouwt met goederen die 's morgens van een grotere stad langskomen. Eigenlijk de Peeters-Govers wagen van bij ons. Tijdens ons ontbijt-noodle-soepke keken we wel even verrast op toen er 2 meter naast ons een troep olifanten passeerden. Blijkbaar normaal hier want deze imposante dieren worden in deze regio nog gebruikt in het dagelijkse leven. Gelegen aan de rand van de wetlands komen deze meer dan van pas.
Er bevindt zich nog zo'n klein dorpje, Ban Phapho, zo'n 16 km verder en bereikbaar over een goede zandpad. Maar er zou ook een klein binnenweggetje van 9 km naartoe leiden dat door locals gebruikt wordt ... door de wetlands en het woud... dit leek ons interessanter. Maar ... welk padje? Na wat pogingen tot rondvraag in 't dorp wijsden ze allen in de richting van het grote pad (achteraf begrepen we waarom). Na het inkopen van het nodige water dan maar via onze eigen oriëntatie op zoek. In 't begin volgenden we een vrij duidelijk padje rond het moerasgebied tot het vervaagde in het niets en begonnen te twijfelen dat dit wel een verstandig idee was. Opeens 3 locals in ons vizier en haastten ons daarheen, deze bleken ook voor een groot deel dezelfde richting uit te moeten. In goed gezelschap vervolgden we onze weg en op twijfelachtige punten brachten we met stokken herkenningspunten aan zodat we strak ook onze weg zouden terugvinden, wat hierdoor ook zonder problemen is gelukt.
Na afscheid te nemen van alle dorpsbewoners die we hebben leren kennen, terwijl anderen krijsende varkens vanachter op het ijzeren opstapje van de pick-up bonden, reizden we verder naar  Si Phan Don. Letterlijk vertaald: 4000 eilanden.

Hier in 't zuiden van Laos krijgt de Mekong verschillende vertakkingen en zo zijn er vele kleine eilandje ontstaan. 1 hiervan, het kleine gezellige Don Det, wordt onze thuis voor de komende 4 dagen. En thuis voelden we ons! 
Onze dagen begonnen als volgt ... ontwaken door het eerste zonlicht dat de spleten van onze hut binnendrong, deze werden een beetje gedimd door het muskietennet. Dan naar de 2 hangmatten op het terraske dat uitkeek op de zonsopgang en de vroege vissers die met een aparte techniek hun netten uitgooiden. Even terug indommelen en dan weer gewekt worden door de spelende en altijd goedlachse kindjes op de kleine zandbank net voor onze hut. Even wat opfrissen, short aan, blote voeten boven halen en koffietje drinken bij Anny 500m verder. Anny heeft een lokaal restaurantje (een rieten afdak en 3 tafeltjes) en is een madam met het hart op de juiste plaats. We creëerden een goede band en nam ons 's morgens in haar boot mee naar 't marktje op het vasteland waar de locals hun inkopen doen. Ook wij konden zo hier inkopen doen. En voor 't avondeten kochten we verse vis (tegen belachelijk lage inkoopprijzen) die Anny in haar restaurantje voor ons klaarmaakte zonder meerprijs. Na de markt wisselden onze dagen af met wat fietsen of wandelen rond de eilandjes, als het te warm werd een zwemmeke in de Mekong of terug in de hangmat met een boekske ... 
We konden hier nog wel dagen blijven maar er valt nog zoveel te beleven op onze verdere route. Dus ... op naar Cambodja.

Nog een zeer gelukkige verjaardag aan Kathleen de pokerbitch en de Kim Fabri!!!!

Een dikke proficiat aan Raf en Marij met hun pasgeboren dochter Nore!!!!

En gasten, da van de Gentse Feesten is genoteerd (als da op 't werk kan)

En Michke, op de vrijgezellenparty zal ik zeker niet ontbreken, is genoteerd 

Jaja collega's ergo, zeer leuke foto's op jullie site.

Tot binnenkort
Bart en Leen