Reisverhaal «Cambodja - Siem Riep»
Onze wereldreis
|
Cambodja
|
1 Reacties
25 Maart 2011
-
Laatste Aanpassing 27 Maart 2011
Een taxi, een trein, een tuktuk, een “visumkantoor”, een tuktuk, de grens over te voet, een bus, een taxi en een tuktuk later staan we aan ons hotel in Siem Riep. Een waar orgastisch moment wanneer we een drankje aangeboden krijgen en een koud doekje, hetgeen als een vette lap spek in een hete pan sist op ons van stress vertrokken gezicht. Cambodia was meteen een schot in de roos. Ali en Katy zijn daarbij een troef. Het alleen reizen is even voorbij en we genieten van het tafelen met ons viertjes en babbelen de hele avond door. Voor de gelegenheid ontpoppen de Engelse meisjes zich tot brave engeltjes die graag mee op culturele tour gaan. Eigenlijk gingen wij ons ontpoppen tot feestbeesten of tenminste iets later gaan slapen, maar Cambodia leende zich eerder tot relaxen, en inderdaad, tempels bezichtigen.
En hebben wij tempels bezichtigd. Menig Cambodiaan wees ons op het feit dat Cambodia niks zou zijn zonder z’n Angkors. De toeristen komen in bosjes (lees busjes) aan en worden rondgesjeest langs de opvallende ruïnes. Opvallende ruïnes, want er zijn er veel en ze zijn niet allen met de grond gelijk gemaakt (wat in Vietnam bijvoorbeeld wel het geval is). Na een dagje bekomen boeken we onze tuktuk naar Angkor Wat (Golden Temple villa is ons hotel, één van de beste verblijfplaatsen op onze wereldtrip en ze regelden veel aan de beste prijzen). Aan de receptie zat een vrouw, Tessa, haar mails te checken en merkte op dat zij ook richting Angkor ging de volgende dag. Zij had welliswaar een gids en het klikte meteen tussen ons allen, dus voegden we ons toe in haar planning. De gids was goud waard (figuurlijk, want letterlijk was de tour net heel goedkoop). Ongelooflijk veel mensen werden in goede banen geleid door de officiële gidsen van Ankor Wat. De gidsen werden allen afgevaardigd door één school die zeer capabele gidsen afleverde. We kwamen ’s morgens aan voor dag en dauw om de zonsopgang te aanschouwen. Spijtig genoeg was er niet zoveel aanschouwing aan en was het eerder god die de dimmer omhoog draaide waardoor het geleidelijk aan gewoon lichter werd, geen fantastische kleuren, geen spectaculaire wolkweerspiegelingen. De grijze ochtend werd een wat bewolkte dag. We stonden meteen goed om de tempels in te gaan met de eerste lading toeristen. Semi-rustigheid en een goede temperatuur hielpen het bezoek aan de tempels wel. De hitte van de vorige dagen zou verschroeiend geweest zijn in de historische cites waar schaduw schaars is. De tempels waren nog niet zo lang geleden de achtergrond van de oorlog met de rode Khmer. De kogelgaten en onthoofde buddha’s zijn getuige van tijden waar respect voor heiligdommen geen plaats meer had. De verdrietige verhalen van het strijdtoneel op eens zo rijke paleizen die het centrum van de aziatische wereld waren, stemmen tot nadenken. De muren staan vol met honderden meters schilderingen die vertellen van legendarische koningen en hun strijden, de verhalen die toonden wat goed en wat kwaad was. De tempels hebben ieder hun thema’s in het teken van verschillende goden. Wanneer we dan verder stappen zien we de (ooit) prachtige sculpturen en ruïnes, al dan niet door de natuur opgeslokt. Rond de middag sluiten we, wat voelt als een heel lange dag af na zo’n tempel die langzaam overwonnen wordt door de natuur. Bomen groeien op de vreemdste plaatsen met wortels die doorheen de stenen groeien, een magische combinatie en gekend bij het brede publiek als de “movie temple”, aangezien de film “Lara Croft - Tomb Raider” hier gefilmd is.
De volgende dag gaan we op kookcursus. Getooid in feloranje kookplunjes gaan we de Cambodiaanse ingrediëntenlijst af. We leren over het gebruik van citroengras, tapioka, rijstbladeren enzovoorts. We kiezen ieder een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Met ons viertjes hebben we na een uurtje ongeveer de halve menu van het restaurant (Temple Restaurant, inderdaad ook van ons hotel, maar een straat verderop) op tafel getoverd. De tafel staat nu vol met ons eten en al wat de meisjes die ons begeleidden nog rest te zeggen is “smakelijk”,.. om 11u ’s morgens. Dit is gewoon al teveel eten voor 8 man en met ons viertjes geraken we niet echt ver, maar een moedige Sarah vraagt om de restjes (eigenlijk gewoon 3/4 van wat we maakten) mee te nemen. Die avond eten we ook nog eens gratis in het hotel dat op verzoek ons etentje nog eens opwarmt.
In een laatste dagje Siem Riep bezoekt Sarah met de meisjes een weeshuis, Green Gecko Project, en gaat ze bloed geven. Tom is een beetje oververmoeid en blijft in bed, blij dat Sarah niet alleen aan haar lot wordt overgelaten. Die avond eten we in een restaurantje dat verbonden is aan het weeshuis en kookt voor het goede doel. Tripadvisor was vol lof over het restaurant, Green Star. We merken op dat het lekkere snackjes biedt, maar dat het eten niet echt volwaardig te noemen is (meer als porties om het bier te vergezellen). Misschien is de score meer ingegeven door het goede doel, al is het wel een toffe locatie om met vrienden iets te drinken, dankzij het vriendelijk personeel die de sfeer ook goed maken.
