Reisverhaal «La Paz - El Alto»

Zuid, Centraal & Noord Amerika | Bolivië | 0 Reacties 20 December 2012 - Laatste Aanpassing 25 December 2012

Als een megasculptuur lijkt La paz uit de bergen te rijzen.
-Een beeldhouwer met grootheidswaan.-
De oranje kleur van snelbouwsteen gaat naadloos over in het bruine van de Andes.
We zijn er uiteindelijk toch geraakt... De busrit van 12u. is er uiteindelijk eentje van 22u. geworden (de recordhouder tot hiertoe!). Ergens tussen 3 en 4u ‘s nacht ging het slapen opeens opvallend beter. Hoe dat kwam? De bus stond stil. En bleef stil staan… Een staking… van mijnwerkers als we het goed konden verstaan, meer info was er niet. Na 6uur wachten en vele mensen te zien heen en weer lopen op de baan besloten we ook maar te vertrekken. Gepakt en gezakt liepen we 6km langs bussen, vrachtwagens, hier en daar een enkele auto, tot voorbij de stakers en dan weer vrachtwagens, bussen, en auto’s die de pech hadden vanuit La Paz richting Sucre te reizen. 100de Bolivianen dolend op een afgelegen baan en twee Gringo’s daartussen. Aan de staart van de file fiksten we een bus die ons naar de dichtstbijzijnde stad (Oruro) bracht zodat we onze reis van daaruit konden voortzetten.
Het was dus al bijna weer donker toen we, met knorrende magen, 1000de lichtjes achter een heuvel zagen verschijnen… La Paz!
Het beviel ons wel, deze grote zus van Sucre. Enkele dagen rondslenteren, een kerstmark (nog meer kitsch dan in Europa), een fruitshake op de straat. Kortom: het goed leven! De impressionante markten beginnen te wennen, maar we blijven er even graag komen.

Tot onze verbazing en vreugde waren we van harte welkom bij Teatro Trono. Een creatief huis: 26 jaar geleden gestart met kinderen van de straat halen en hen theater te leren kennen. Vandaag uitgegroeid tot theaterhuis, radiostation, herberg, restaurant en nog veel meer. Vijf Dali-huizen over Bolivië verspreid: goed voor heel wat werkgelegenheid.
El Alto: de pek waar het ‘oerhuis’ staat en de ziel van dit alles woont: Ivan Nogales. (El Alto: volgens de uitbaters van ons hostel geen plek voor toeristen, niets te zien en best gevaarlijk --> wat allemaal écht goed meevalt.)
Geen idee wat ons te wachten stond, blij verrast onthaald te worden door Jelle
(beter bekend als [Djellé]), een Vlaming die 5 maanden bij hen stage loopt.
We vallen meteen binnen op het feest: ’t is het einde van het theaterseizoen en jong en oud worden getrakteerd op warme chocolade en suikerbrood. ’t Is daar een drukke bedoeling: de kleintjes presenteren hun mime-actjes, de groten lopen binnen en buiten, peutertjes trachten enkele stapjes te zetten, ouders kijken toe van op een afstand en wij er tussenin.
De volgende dag worden we gevraagd een workshop te geven. Clownerie leek ons het beste idee gezien de taalbarrière en hun vele ervaringen met straattheater. Jelle was reeds vertrokken voor zijn welverdiende korte vakantie maar een perfecte vertaalster Engels-Spaans Marily stond aan onze zijde dus … geen stress.
De organisatie daar is zoals elke organisatie in België: de communicatie loopt niet altijd van een leien dakje. Conclusie: geen jongeren op het aanvangsuur en de kinderen die er waren moesten repeteren voor iets anders. Jammer… het had een mooie afsluiter kunnen zijn van een interessante ontmoeting.
Binnen een maand terugkomen past niet echt in ons schema (hoewel we het met plezier zouden willen doen --> misschien iets voor later?), er staat tegen dan immers een grote houten kist op ons te wachten. Doorreizen is dus noodzakelijk.
Het regent hier veel en we besluiten dan ook onze magen een plezier te doen en de feestdagen te vieren in Peru.
Dag Bolivië. De kennismaking was korter dan geplant, maar niet te min: blij u te leren kennen.