Reisverhaal «Mexico... timzondermandy»

Mexico | 0 Reacties 21 December 2008 - Laatste Aanpassing 21 December 2008

Dag lieve mensen allemaal,

Het is een hele tijd geleden dat jullie nog iets van mij (Tim) gehoord hebben. Sinds Mandy begon te helpen in het dierenasiel in Antigua heb ik natuurlijk ook niet stil gezeten! Mijn 2e soloreis in ons Grote Avontuur begon met de oversteek naar Mexico, intussen alweer 3 weken geleden zeker. Dat omvatte een rit van 4 uur van Santa Elena naar La Tecnica (aan de grens van Guate) per collectivo (goedkope minibusjes die een vaste route hebben en constant volk oppikken en afzetten). Dan een rivier oversteken en hopla, kzat in Mexico. Dan per taxi naar de grote baan, en een collectivo naar Palenque. De volgende dag ben ik de ruines gaan bezoeken. Prachtig, maar zoals je van ons gewend bent: redelijk slecht weer. Heel de ochtend dikke mist en heet plakweer. Een hoogst onaangename combinatie! De tempels en paleizen waren weer overweldigend, en  zijn zeker een bezoek waard!

Daarna ben ik verder naar Ocosingo gegaan.  Een lelijk stadje op de weg van Palenque naar San Cristobal, waar alle bussen stoppen, maar niemand afstapt. Ahaa dacht ik, laten we dit maar eens verkennen. Ik was er natuurlijk weer de enige toerist, en had nogal veel bekijks. Maar ook hier bevond zich een interessante archeologische site: Toninà.  Dit was eigenlijk één groot indrukwekkend complex gebouwd op een heuvel. Het leuke was vooral het prachtige weer hier, en het feit dat buiten één politieman en een paar arbeiders geen kat te bespeuren was! Geweldig! Ook het museum was zeer de moeite, en modern.

Hopla en steeds maar verder! Richting Comitàn, een stadje het bezoeken waard. Ook hier geen toeristen. Het is vooral een minder mooie copie van het geweldige San Cristobal, maar met als voordeel dat ook hier ik de enige toerist was. Dacht ik, want daar ben ik mijn toekomstige zielebroer tegengekomen: Alejandro (Alex voor de vrienden. Na bijna 3 weken samenreizen, en nog 1 week in het verschiet kan ik vertellen dat ik dol ben op deze vent! (op een platonische, mannelijk vriendschappelijke manier natuurlijk euheum kuch kuch) Een korte beschrijving zodat jullie weten waarmee ik op dit moment lief en leed deel (euheum zie opmerking vorige zin kuch): Alex is 2 meter hoog, 1 meter breed (niet alleen spieren, tis een gezellige dikkerd) is polis in uiterst geweldadige en gevaarlijke Tijuana en wegens nogal stevige emotionele gebeurtenis -zijn partner is overhoop geknald- 6 maand op betaald verlof gestuurd. De politie in Tijuana is de best betaalde van het land, zie het als gevarenpremie. Daardoor kan Alex er een westerse levensstijl op nahouden, en heb ik ook nooit het gevoel gehad dat hij dingen van mij wou afluizen of zo. Twas vriendschap op het eerste gezicht. We kunnen goed samen zuipen, klappen, en vooral veel onnozel doen. We voelen ons alletwee veiliger omdat we met twee zijn, en tis ook handig om mexicaan bij te hebben in mexico!

Maar kom, tot daar mijn liefdesverklaring (euheum kuch enzoverder). Alex en ik zijn dan de omgeving van Comitàn beginnen verkennen. Zoals daar zijn, de prachtige watervallen van El Chifflon, mooie rustige ruinies van Tenam Puente, Prachtige meren van Montebello, en uiteindelijk ook de laguns van Colón.

Vandaar gingen we naar San Cristobal. Dit stadje is ook weer geweldig! Heerlijk gezellig, veel leven, veel geuren en kleuren, ook wel meer toeristen maar nog heel goed te doen. Hier spendeerden we met veel plezier enkele dagen met rondwandelen, kijken en pintjes drinken.  We waren net op tijd voor de feesten van de maagd (oeps, wiens naam ik even vergeten ben). Dit begint op 1 december en wordt gevierd in heel Mexico. 12 dagen lang zijn er overal kleine kermisjes, komt het volk 's avonds op straat en en wordt er gefeest. In San Cristobal gaat dit tevens gepaard met vele pelgrims die naar de Iglesia de San Cristobal komen. Het zijn gemengde groepjes van een gemeenschap, culturele vereniging of een parochie van een 20 tal personen. Mannen, vrouwen, kinderen, ouderen, gehandicapten... Ze komen te voet van de dorpen in de omgeving.  Sommige zijn 3-4 dagen onderweg. Eens in San Cristobal zetten ze nog een spurtje in, terwijl ze luidkeels religieuze verzen scanderen. En wij vinden Scherpenheuven al ver weg!
Aan de kerk van San Cristobal is het dan aanschuiven geblazen (de laatste dagen komt er zo om het kwartier een groep aan) om gezegend te worden door de priester. De laatste dag, 12 december, is de belangrijkste. Dan  is er de hele dag (knallend) vuurwerk, feest, en zijn de straten bevolkt met alle inwoners van de stad en de omgeving. Wij genoten iig met volle teugen!

Maar omdat er in de omgeving van San Cristobal eigenlijk niks te doen is, zijn we na een 4-tal dagen teruggekeerd naar Comitàn om van daaruit verder te gaan naar Colon. Dit gat (800 inwoners, waarvan ik schat 400 traficantes omdat de grens met guate vlakbij is en er vanuit Colon een smokkelpad vertrekt...) is redelijk vlot bereikbaar vanuit Comitan en is zowat de toeristische trekpleister voor locals uit de omgeving. Het bestaat uit een 44 tal lagunes en meertjes die een prachtige badplaats vormen. Het weer is er heerlijk, en het water overal kristalhelder. Alex was hier al eens geweest een paar weken terug, en had gekampeerd op een rancho 500 meter buiten het dorp. We vroegen of dit opnieuw mocht en stelden Alex tentje op tussen de paar hutjes. De mensen leven hier redelijk primitief: stromend water? nog nooit van gehoord! Koken? Op een houtvuur! enzovoort.... Maar het gezin was zeer hartelijk, en we werden verwend met lokale specialiteiten. Hier wel even de vegetarische gewoonten doorbroken, maar als die mensen voor ons één van hun eigen kippetjes dood doen, kan ik moeilijk weigeren. 

Na Colon gingen Alex en ik naar Guatemala City, omdat daar Mandy en onze Gualtemalteekse vrienden een feestje zouden bouwen. Een dag later zat ik terug in mexico...

Ik ga hier onze relatieproblemen niet uit de doeken doen. Mandy en ik hebben een aantal dingen waarover we moeten nadenken, en zullen daarom nog een tijdje alleen verder gaan.  Daarom zullen jullie nog wat aparte verhaaltjes van ons beide krijgen.

Ondertussen hebben Alex en ik zijn tentje opgeslagen aan de zuidkust van Mexico, in Puerto Chiapas, hier om precies te zijn: http://maps.google.com/maps?q=puerto+chiapas&ie=UTF8&oe=utf-8&client=firefox-a&t=h&ll=14.722949,-92.428553&spn=0.001634,0.003455&z=18
Met zicht op zee (die vannacht tot op 1 meter van de tent kwam, oeps!) , een restootje achter  ons waar we ook de badkamer van mogen gebruiken, en veel Corona litros. Wat wil een mens nog meer om een beetje rust te hebben?

Vele groeten,

Tim