Reisverhaal «Kalgoorlie»

AUSTRALIË - West Australia | Australië | 0 Reacties 08 November 2016 - Laatste Aanpassing 24 November 2016

Kalgoorlie

We hebben twee opties om terug te rijden naar Perth, een korte of een lange. We kiezen de lange weg langs Kalgoorlie. We zagen hierover in het verleden verschillende reportages, oa eentje van Simon Reeve, en wilde het met eigen ogen zien. Kalgoorlie is een stadje dat tot op heden lijdt aan goudkoorts. Hier bevindt zich de tweede grootste open goudmijn ter wereld (de grootste is in Zuid -Afrika). Een open mijn is dus geen smalle schacht diep de grond in maar in circulaire bewegingen een groot gat maken in de grond. En dat gat is 1,6 km breed en 3,9 km lang en 700 mtr diep. Hier gebruiken ze dynamiet om het gat te maken en gigantische kiepvrachtwagens om het steenpuin (hopelijk met veel goud in) te vervoeren. Alles is hier giga of maxi, je voelt je een legomannetje in reuzenland (of een Plop in mensenland). Deze superpit is er nog niet zo lang, sinds 1989. Volgens recente nieuwsberichten wordt de superpit van de troon gestoten door de Boddington mijn als grootste open goudmijn van Australië. 

Het stadje op zich is een stap terug naar begin 20ste eeuw, het is recent gerenoveerd en is prachtig. De oude gebouwen met de mooie decoraties ademen een leuke sfeer.  Er zijn nog heel wat etablissementen die hun oorspronkelijk interieur bewaard hebben. Een leuk weetje, de straten zijn hier enorm breed, dit was omdat de kamelentreinen anders niet konden draaien. Jaja, kamelen, neus aan staart gebonden, die zorgden voor het transport. Ze moesten water en andere benodigdheden door de brandende hitte hierheen brengen, want er was geen waterbron. Ook vandaag nog komt het water van Perth via een pijpleiding aka de "golden pipeline ". Er zijn hier zinnen in het museum te lezen als "Sommige mensen werden gek van de hitte en de whiskey, want water was te duur."

Maar al bij al heb ik het hier moeilijk met begrijpen waarom al die mannen het zich hier zo moeilijk hebben gemaakt tijdens de goldrush. Voor iets wat je geen overlevingskans kan geven, je kan goud niet opeten of oogsten. Het voegt niets toe aan je mens zijn, het is gewoon een anomalie van de geologie. Als je de roadtrains met olie ziet passeren en de giga rubberen banden ziet, wordt je triest. Want niet alleen wordt er een giga put gemaakt in de aarde maar tegelijk is er ook veel olie nodig om die giga put draaiende te houden..... ppfft ik had het er moeilijk mee. De geschiedenis rond deze plaats is boeiend, maar ikzelf begrijp nog steeds niet waarom goud nu zoveel waarde heeft. 

In de straten stonden hier en daar Jacaranda's, paarse bloesems.... prachtige bomen! We zagen ze lang geleden in L.A., en nu hier. Ze bloeien maar enkele weken, dus we hadden geluk.

Als je zou vragen of je Kalgoorlie moet bezoeken, zou ik zeggen ja, het is een mooi stadje met veel historie en hopelijk wordt de superpit ooit een museum ipv een actieve mijn.

Coolgardie

Het volgende dorpje op 30 km van Kalgoorlie, ofwel de geboorteplaats van de goldrush in deze streek. Hier is het allemaal begonnen en ooit was dit een zeer levendige en bedrijvige plaats met vele inwoners. Daar is nu niet veel van te merken. Het is zowat één straat, en onder de zingende hitte lijkt het wel wat op een ghosttown. De geschiedenis wordt verteld op infoborden die over de ganse straat geplaatst zijn. We bezochten hier een man met een mega collectie oude reclame borden/posters en oude producten. Ik zou zeggen, zie foto's want het was zoveel en een beeld zegt in dit geval meer dan een woord. Het was in ieder geval prachtig om zien en te horen want de man vertelde non stop over zijn verzameling.

Ik vond het vooral interessant dat hij het meeste verzameld heeft in het pré-internet tijdperk. En zelfs vandaag nog steeds niet via internet iets koopt, maar vnl via veilingen. 

De 600 km naar Perth is een lange tweebaansweg langs de Golden Pipeline met regelmatig wegenwerken en oversized roadtrains, geen saaie weg😉