Reisverhaal «Argentinië 3 : Parque National Los Glaciares»
Onderweg in Zuid Amerika
|
Argentinië
|
2 Reacties
01 Februari 2018
-
Laatste Aanpassing 01 Februari 2018
We zitten terug op de “Routa 40” in Argentinië. Onze neus is nog steeds op het zuiden gericht.
Ergens half januari krijgen we een berichtje binnen van Witse, dikke vriend van onze Seppe : Witse heeft een aftelkalender gemaakt waarop nog precies 50 dagen zijn getekend en deze op foto doorgestuurd. Whoauww jakkaa ! Het is gek om plotsklaps door te hebben dat er ons 50 dagen resten van de 7 maanden die we hier zijn ! We leefden eigenlijk “kalenderloos” van dag tot dag. Het besef dat die kalender bestaat doet bij ons meteen een zekere planning in ons hoofd schieten ! Vanaf dat moment begint iedereen op zijn manier mee te tellen…

De planning voor de volgende dagen en weken zijn de nationale parken in Patagonië aan de Andes. Die zijn een fenomeen op zich voor al wie houdt van woeste bergen, gletsjers, meren en rivieren. Het eerste doel is Parque National Los Glaciares dat maar liefst 356 gletsjers bevat, alstublieft !

We houden halt aan El Chalten dat de toegangspoort vormt voor Mount Fitz Roy en de Cerro Torre. 25 jaar geleden stonden hier slechts enkele huizen. Nu groeit de plek elk jaar verder uit als startplaats voor bergbeklimmers en trekkings. Ook wij kiezen ervoor om onze LandRover aan de kant te laten staan : in één van de vele trekkingshops huren we een tent en extra slaapmatjes. Eetgerief, slaapzakken, rugzakken en al de rest hebben we zelf. Het wordt een tweedaagse tocht naar Mount FitzRoy. Na enkele uren wandelen en klimmen droppen we onze rugzakken op een vrije campingplaats hoog in de bergen. De laatste anderhalve kilometer gaat bijna verticaal omhoog en is klauteren over hoge rotsblokken, zwoegen en zweten. De kleine benen van Bent houden het prima vol ! Onderweg veel “ooh’s” en “aah’s” van Chinezen die vaak met onze kinderen op de foto willen. Applaus op alle banken omdat ze het volhouden : zij denken dat over onze kinderen, wij denken dat soms over de Chinezen: dik ingepakt, oversized hoed op het hoofd en vooral een mondmasker aan ! Lieve help, hoe zuiver kan de lucht hier eigenlijk niet zijn ??


Het zicht op FitzRoy is wondermooi. Als we als bijna laatsten terug aan de afdaling beginnen merken we een fototas op aan de rand van de berg. Daarachter ligt een ravijn en staat een bordje met duidelijke waarschuwingen en een absoluut verbod om zonder gids verder te gaan. Tas vergeten door iemand, denken we. Er blijkt nog een extra lens in te zitten, een lensdopje maar evenzeer een portefeuille van de heer Rigaldo uit Canada. We nemen de tas mee op onze afdaling in de hoop mijnheer Rigaldo aan de campingplaats tegen te komen. Halverwege de afdaling maken we ons de bedenking dat de brave man misschien wel eens aan de ravijn naar beneden is gevallen ?? Wie laat er nu immers op die plek zijn fototas achter ?? En zo gebeurt het : Katya daalt verder af met de kinderen, Dirk terug naar boven om de ravijn te checken. Het zou maar moeten gebeuren dat die man daar ingevallen is, niemand zou hem de eerste dagen ontdekken… Hijgend opnieuw aangekomen aan FitzRoy loopt er in de verte een eenzame man rond: hij is zijn fototas aan het zoeken die misschien is weggewaaid door de intussen opgekomen felle wind. Tja, eind goed al goed, beter een keer teveel checken dan te weinig. Iedereen blij, de Canadees zich verontschuldigend voor het dom misverstand...
Onze gehuurde trekkingtent – stormvast, dixit de verhuurder – blijkt bij nader inzien een slappe vod te zijn als we ze uit haar verpakking halen. Er is niet veel goeds meer aan : oud en versleten, gescheurde bevestigingen, pikketten die ontbreken en vooral met foute tentstokken ! Onmogelijk om ze stormvast recht te zetten. Na een uur geknutsel met touwen, extra riemen en het verlengen van de tentpalen met houten stokken staat ze min of meer recht. Gelukkig valt die nacht de wind helemaal weg en slapen we als rozen.I n het andere geval zou het anders afgelopen zijn... Naderhand zou de verhuurder zich duizendmaal excuseren en de tent niet aanrekenen. Fair !

Met de terugweg erbij en een ommetje naar Lago Torre hebben we na twee dagen een stevige tocht van bijna 38 km achter te rug. Moe en voldaan duiken we een Waffeleria binnen en laten ons heerlijk gaan om de dag erna weer door te rijden.
Na een tussenstopje aan Lago Roca, een stevige maar frisse wasbeurt en wat relax-tijd staat El Calafate en de Perito Moreno gletsjer op het programma. De Perito Moreno is een “must-do” volgens insiders. De gletsjer is 5 km breed, 23 km lang en dondert op haar einde in een meer. De weg ernaartoe slingert tussen de bergen en laat je lang wachten voordat je ook maar een glimp opvangt van de gletsjer. Maar na enige tijd rijden gebeurt het: achter een hoekje komt de gletsjer voor de eerste maal even piepen. Onze monden vallen open van verbazing, we krijgen een krop in de keel. Dit hebben we nog nooit gezien ! Hoe dichter we naderen, hoe spectaculairder het geheel op ons afkomt. Als we écht ter plaatse zijn komt de gletsjer vlak voor je neus als een muur op u af. Er zijn een aantal uitzichtpunten gemaakt om alles perfect te kunnen zien. “Neem je tijd, wacht uren, en het wordt alsmaar beter”, zei iemand ons. En hij had gelijk. Vier uren lang zitten we te apegapen hoe de gletsjer “leeft”. Je ziet niets bewegen, maar wie tijd neemt hoort plots een luid gekraak: ergens dondert er een brok ijs van de gletsjer af en tuimelt in het meer eronder. Soms klein, maar soms groot en oorverdovend luid. We hebben alweer geluk als recht voor ons ijsbrokken zo groot als een appartementsgebouw naar beneden vallen. Niet te vatten. En ook de Chinezen zijn er weer, met de tourbus aangekomen en monddoekje aan. Fotootje links, fotootje rechts, fotootje van onze kinderen en 15 minuten later zijn ze alweer verdwenen. Geen tijd om te wachten op donderende ijsblokken… Wij lopen uiteindelijk alweer als laatste van de gletsjer weg, langzaam buitengewerkt door de ranger van het park !


Om het plaatje kompleet te maken rijden we de dag erna door naar het Parque National Torres del Paine. Opnieuw steken we de grens over tussen Argentinië en Chili, deze keer aan Cerro Castillio. De grensbeamten vinden het duidelijk leuk om de boel niet al te serieus te houden en wedijveren over wie nu precies de meeste armbandjes om het lijf heeft : zij of onze kinderen ?

Opnieuw een paradijs voor wie houdt van bergen en gletjsers. Ook daar worden onze benen gestrekt en klimmen we – zonder rugzak deze keer – naar de Cerro Paine Grande. Verbazend hoe gemakkelijk Enya, Seppe en Bent dit volhouden. Elk weggetje is avontuurlijk, in hun fantasie worden de bossen forten, zitten er rovers en bandieten, zijn we onderweg op de Mount Everest… En daar horen de verhalen bij over Sir Hillary en zijn sjerpa, over de man die in America alleen aan het klimmen was en met zijn arm geklemd geraakte tussen de rotsen, over bergbeklimmers die met uiterste inspanningen er toch in slaagden om allen samen terug levend beneden te geraken. Veelzijdigheid troef en “quality-time” voor het gezin. Na enkele uren zitten we koekjes te snoepen aan een bergmeer met de 3 pieken van Torres del Paine die boven ons schitteren…

Tot slot gaan we nog een dagje op een andere manier deze streek doorkruisen.We hadden al lang beloofd om nog eens te gaan paardrijden, dat was geleden van Colombië en Peru.Nu we in een streek zijn waar het kan én absoluut de moeite loont voor de mooie zichten grijpen we deze kans. Als elk van onze hoog in het zadel zit, de paarden zich doorheen rivieren waden, langs de oever van Lago Sofia paraderen en wij over de bergen omhoog klimmen zien de in de verte nog de uitlopers van de gletsjers.Meer woorden moeten daar niet voor zijn… Met een rugzak aan ervaringen en fijne herinneringen zullen we de dag nadien doorrijden naar het zuiden, richting Tierra del Fuego !

Tot dan !