Reisverhaal «Same, same, but different»

Vietnam | 0 Reacties 31 Oktober 2006 - Laatste Aanpassing 31 Oktober 2006

We moeten een beetje rekening houden met onze planning en de data van onze visa, dus na 14 dagen Cambodja hebben we maar beslist om door te reizen naar Vietnam. 

We hebben besloten om met een "slow boat" over de Mekong delta in een paar dagen tot in Saigon te reizen.

De ochtend dat we vanuit Phnom Penh vertrekken staan de straten er blank, want het heeft de ganse nacht gegoten. Wat dan volgt is een typisch Aziatisch gebeuren : we vertrekken op een grote bus, rijden een halfuur door de ondergelopen staten van de stad, vliegen met 4 (waaronder wij) van de bus en worden in een mini-busje gestoken, mini-busje blijft nog een kwartier staan wachten en rijdt dan met ons vieren (wij + een Engels koppel) door voor een rit van ongeveer een uur, hetgeen natuurlijk ongeveer het dubbel blijkt te zijn; we worden gedropt in een klein dorpje aan de rivier waar we "5 minuten" moeten wachten; de 5 minuten zijn een halfuur; we krijgen wat papierwerk voorgeschoteld : de grensformaliteiten; er komen uiteindelijk nog enkele andere toeristen aan en dan kunnen we met ons klein, gammel bootje aanzetten; we varen tot aan de Cambodjaanse grenspost waar we aan wal gaan en in een barakje de stempel krijgen om Cambodja te verlaten; nadien is het terug de boot op richting Vietnamese grenspost; daar moeten we 1 of andere quarantaine fee betalen (geen idee waarvoor) en onze paspoort afgeven aan onze "gids", die alle formaliteiten voor ons zal regelen terwijl wij eten; dat blijkt inderdaad allemaal te lukken en een halfuur later hebben we onze pas met stempel terug en kunnen we weer verder ; ons groepje wordt terug opgesplitst en wij en het Engels koppel worden bij andere mensen in een andere boot ingeladen; na nog eens een 2-tal uur varen arriveren we in Chau Doc, 1 van de eerste steden over de grens. Dus je ziet : je komt overal, maar stel je vooral niet te veel vragen en onderga het ganse gebeuren - uiteindelijk komt het toch wel allemaal in orde!

In Chau Doc beslissen we met iedereen op de boot (8 personen) om ons naar hetzelfde guesthouse net buiten de stad te laten voeren. Dat blijkt echter een echte "dump" te zijn, dus niemand wil daar 6 dollar aan geven en we laten ons terugvoeren naar het centrum. Daar worden we afgezet aan het hotel dat ook in de Lonely Planet staat. Daar is het 7 dollar voor een kamer en het is er niet slecht, maar aan de overkant van de straat is er een fonkelnieuw hotel met leuke balkons, en als Kris daar even de prijs gaat vragen, blijken we daar en kamer met alles er op en er aan (TV met DVD, ijskastje, airco, alles spiksplinternieuw) voor 10 dollar per nacht te kunnen krijgen! We twijfelen dus geen seconde! De Engelsen volgen ons, en de volgende 2 avonden delen we heel wat DVD's samen! Leuk om af en toe een beetje luxe te hebben!

De eerste indrukken van Vietnam : het is hier een stuk ontwikkelder en moderner dan Cambodja, ook een stuk drukker en de mensen zijn helemaal anders. Waar ze in Cambodja zeer gereserveerd omgaan met elkaar (mensen raken mekaar daar bijvoorbeeld in het openbaar niet aan, zelfs als koppel loop je niet hand in hand op straat) zijn de Vietnamezen veel losser in de omgang. Ook de taal is helemaal anders. Alles en iedereen is expressiever.

Na een wat teleurstellende 2-daagse over de Mekong delta arriveren we in Saigon. Ik had mij de Mekong delta kleurrijk en pittoresk voorgesteld, maar dat was een beetje een tegenvaller. Saigon is zeker Bangkok niet, maar wel al een stuk meer ontwikkeld dan Phnom Penh. Stel je evenwel geen westerse stad voor. Het is een echt Aziatisch broeinest waar het verkeer hels is : honderden brommertjes razen er kris-kras door elkaar, en als voetganger ben je er letterlijk de zwakke weggebruiker, en het vergt dus stalen zenuwen om de straat over te steken terwijl je van alle kanten brommers op je ziet afkomen. We bezoeken er het War Remnants museum over de Vietnam oorlog en de Cu Chi tunnels waar de Vietcong zich jarenlang heeft in schuilgehouden. Allebei echt wel de moeite waard! Je houdt het niet voor mogelijk dat die mensen effectief jaren aan een stuk in die tunnels geleefd hebben. De meeste tunnels zijn te smal voor westerlingen, maar in 1 ervan  kan je als toerist zelf 90 meter doorkruipen. De tunnel is 65 cm breed en 80 cm hoog. Kris kruipt er door. Ik beslis wijselijk om buiten te blijven. Ik krijg al een paniekaanval van simpelweg aan de ingang te staan! 

We hebben dan wel weer even genoeg van alle stadsdrukte en zetten onze tocht door Vietnam richting noorden verder. We belanden in Mui Ne aan de kust. Een 13 km lange standstrook met het ene hotel naast het andere resort en een paar meter landinwaarts hoge duinen. Je kan je hier zowaar in Blankenberge wanen! We vinden er een hotelletje met bungalows aan het stand voor 10 dollar per nacht. Het is evenwel nog laagseizoen, dus heel veel valt er niet te beleven. Bovendien begeven mijn ingewanden het, met als resultaat dat ik er een ganse dag op bed lig met 38,5 koorts en er 2 rollen WC-papier doorjaag. Kris heeft er een brommertje gehuurd en snort wat rond. Zijn namiddagje strand komt ook hem echter duur te staan : hij blijkt opgegeten door zandvlooien, en as we speak (intussen 5 dagen later) staat hij nog vol met rode, jeukende bollen. 's Avonds steel ik er dan ook nog eens de show in een plaatselijk restaurant. Het eten bevalt er mij zo dat ik er prompt kotsmisselijk wordt en door een ober en Kris moet ondersteund worden richting WC. We houden het aan zee dus maar voor bekeken en vertrekken de volgende dag naar Dalat, het Vietnamese petit Paris (ja, ja, er staat een Eiffeltoren!) in de bergen. Het is een kitscherig bergstadje waar heel veel Vietnamezen op huwelijksreis gaan. Het weer is er op 1400 meter hoogte - voor mij althans - even een verademing, dus we beslissen om er 2 volle dagen te blijven. In het busje er naar toe zijn we aan de praat geraakt met een Belgische, Liane (36 jaar) en een Duitse, Annamaria (50 jaar). Het klikt wel en de volgende dagen trekken we dan ook samen op. Met de uitbater van ons hotelletje maken we een daguitstap langs de niet zo toeristische paden van Dalat. Heel leuke dag, waarbij we koffieplantages, paddestoelenkwekerijen, en een zijdefabriekje bezoeken, watervallen beklimmen en stroomversnellingen trotseren, een leuke junglewandeling maken, "Chicken village" (minority dorpje) bezoeken, ... De dag erna staat een Vietnamese kookles op het programma. Dat wordt een echte giller. We leren er bij de zus van uitbater thuis springrolls en chicken curry maken : heel lekker - ik zal de recepten eens op de site hebben voor de liefhebbers. We eindigen de avond met Vietnamese drinkspelletjes en raken dus allemaal aardig in de wind hetgeen, voor hilarische taferelen en tranen van het lachen zorgt. We hebben er zelf geen foto's van, maar van zodra we foto's van Liane doorgestuurd krijgen, zullen we ze ook op de site zetten.

Na de bergen volgt alweer het strand : we reizen verder naar Nha Trang, de grootste en meest toeristische Vietnamese kustplaats, waar we momenteel nog steeds zitten. Kris snakt na enkele dagen koele berglucht naar zwoele zomertemperaturen en zon. We komen echter bedrogen uit, want het weer valt hier helemaal niet mee. Het is hier wel zwoel, maar het is bewolkt en de zee is woest, en het dus verre van strandweer. Kris en Liane zijn gisteren gaan duiken. 30 dollar voor 2 duiken - ongelooflijk goedkoop! Zichtbaarheid was niet je-dat, maar hij heeft toch wel een aantal leuke vissen en mooie koralen gezien. 
Morgen is het 1 november - niet te geloven! - en Halloween kennen ze hier ook al, al is het dan een Aziatische versie ervan. We hebben ons gisteren laten verleiden om even een stapje in de wereld te zetten en ik heb mij dat deze morgen ferm beklaagd. Ik was nog niet helemaal hersteld van alle darmperikelen en de mengeling van wijn en bier en vodka-tonic heeft er zeker geen goed aan gedaan. Maar enfin, we hebben toch maar eens kunnen dansen!
We vertrekken zo meteen met de nachtbus naar Hoi An. Kuststadje dat tot het Unesco werelderfgoed behoort. Hopelijk kunnen we er wat van genieten, want er komt ergens ter hoogte van Hoi An in de loop van de  volgende 48 uren een tyfoon aan land en die heeft in de Filipijnnen blijkbaar al heel wat ravage aangericht. We zullen ons dus maar schrapzetten!
In een volgende update volgt zeker meer nieuws!