Reisverhaal «Leon : de vulkanen»

Stapje in de wereld deel 1 | Nicaragua | 0 Reacties 17 Oktober 2017 - Laatste Aanpassing 31 December 2017

León is na Granada de tweede populairste stad voor toeristen om te bezoeken. De stad zelf oogt op het eerste zicht iets grauwer dan het kleurrijke Granada, maar daarom niet minder fijn om te bezoeken. Het is bovendien een ideale uitvalbasis voor verschillende activiteiten in de omgeving waaronder vulcano boarden.

We lieten er geen gras over groeien en de eerste dag vertrokken we al richting de jongste en actieve vulkaan van Nicaragua, de Cerro Negro. Een 45minuten rit in de laadbak van een camion bracht ons via een hobbelige weg tot bij de voet van de vulkaan van waaruit we een 30 minuten moesten klimmen met een “slee” op de rug. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht over de omgeving en op de “straat der vulkanen”, want in deze omgeving lagen er 7 grote op ongeveer één rechte lijn. We kregen een beetje uitleg over de vulkaan zelf en wanneer we 5 cm diep groeven voelden we de hitte van het zand. Dit was bijna niet vast te houden, zo warm. Als dat geen indicatie genoeg was dat je op een actieve vulkaan stond, moest je even wachten tot een draaiende wind een vlaag zwavellucht in je gezicht blies. De geur van rotte eieren deed een alarmpje afgaan dat het stilaan tijd was om deze locatie te verlaten. We kleden ons vlug om en gingen met onze slee naar de kraterrand vanwaar we naar beneden zouden racen. Het zag er best wel steil en hoog uit. Met het zandboarden in Peru kregen we eerst opwarmertjes met kleine bergjes, maar hier was het direct alles of niets. We namen plaats op de slee en gleden naar onder over de vulkaan assen. Toen Geert onder aankwam zag hij eruit alsof hij door een schoorsteen gekropen was. Iedereen had de smaak te pakken en was klaar voor een tweede race naar onder. Deze keer hield niemand zich meer in en remmen werd niet meer toegepast. We gleden met een snelheid van ongeveer 50-60km/u recht naar onder.

De 2^e dag zouden we gebruiken om Leon zelf te verkennen. Zo bezochten we oa de kathedraal, op een wel atypische manier: op blote voeten over het dak wandelen. Inderdaad, je leest het goed, we liepen op onze blote voeten over het dak. Is toch eens een andere manier om een kathedraal te bezoeken, niet? Op aanraden van de meter van Maïté zochten we naar het museum over de folteringen, maar we denken dat we uiteindelijk het foute museum hebben bezocht. We kwamen terecht in een oud telecommunicatie gebouw dat tot op de dag van vandaag bezet word door oude revolutionairen. Zij zouden dit gebouw afgenomen hebben van de overheid in de revolutie jaren en nooit vertrokken zijn. Om te kunnen overleven hebben zij hier een klein “museumpje” ingericht met allerlei propaganda materiaal, foto's en relikwieën uit hun hoog dagen. De imkomsten van het museum werden dan integraal gebruikt voor hun onderhoud. De gids geloofde echt in de revolutie en Geert moest op verschillende momenten met hem poseren op de foto.

Als derde activiteit in deze omgeving kozen we voor een tweedaagse trekking naar de actieve Telica vulkaan. Dit zou voor Geert een herkansing zijn om de lava van een actieve vulkaan te zien, want hij was een beetje teleurgesteld door de tour naar de Masaya vulkaan waar je hoofdzakelijk enkel de oranje / rode gloed in de krater kunt zien. De weergoden waren ons goedgezind bij de toch wel steile klim naar omhoog, want er werd voor een wolkendek gezorgd dat het zweten en puffen iets zou doen verminderen. Deze klim in volle zon met een rugzak van om en bij de 17kg zou moordend zijn! Na een dikke 3u stappen kwamen we aan op de top waar we op ongeveer 100m van de kater onze tenten opzetten. Er waren hier twee locals die het slim bekeken hadden en ons op stonden te wachten met een koeler vol ijs met enkele frisse pintjes. Iedereen maakte dan ook gretig gebruik van de service bij het bekomen van de klim en de mannen hun dag was ook gemaakt. Net voor de zon onder begon te gaan wandelde we naar de krater waar we mogelijks, mits wat geluk, de lava zouden zien wanneer het donker is. Bij het naderen van de rand kon je de lava al horen. Vanuit de kater kwam er een fel brommend geluid, precies een jet engine van een vliegtuig dat op de bodem stond. Helaas konden we de lava zelf nog niet zien omdat het nog niet donker was en de kater hing nog vol rook. We kregen toch een beetje stress omdat er wind nodig is om de rook uit de kater te blazen, maar het was momenteel volledig windstil … Fingers crossed voor vanavond en we wandelde verder over de vulkaan op zoek naar een bat cave die hier ergens zou moeten zijn. Onze kersverse gids had al 3 keer een poging gewaagd, maar had de grot nog niet gevonden. De bier verkopende locals waren meer dan vriendelijk genoeg om ons even in de goede richting te wijzen en uiteindelijk vonden we de grot in een kloof. We klommen naar onder en gingen de grot in. Je hoorde de vleermuizen met momenten rond je oren fladderen en her en der waren er plekjes waar ze met honderd samenhokte op één punt. Het was best indrukwekkend om zoveel vleermuizen samen te zien. Verder was het eveneens interessant om te zien hoe ze zich verplaatsen. Ipv chaotisch met zijn allen te vertrekken en tegen elkaar te botsen, vertrokken ze keurig één voor één aan een hoog tempo. De ene liet zich vallen en bij het opendoen van de vleugels liet de andere zich al vallen. Precies alsof er een dirigent staat die dit alles coördineert. Na een 20minuten deze diertjes te hebben geobserveerd, zouden we ze terug met rust laten en verlieten we de grot. We wandelden naar de westkant van de vulkaan waar we een uitgestrekt uitzicht hadden over de omgeving en opnieuw de “straat” van vulkanen. Van hieruit zouden we de zonsondergang kunnen aanschouwen, want we hadden ondertussen een volledig open hemel. We werden getrakteerd op een prachtige zonsondergang op wel een aparte locatie. We konden geen betere dag treffen dan nu! Nu nog hopen op een zuchtje wind zodat we na het avondeten de lava konden zien. We keerden terug naar de tenten om het avondeten te maken en de locals hadden ondertussen een kampvuur gemaakt met het sprokkelhout dat we verzameld hadden tijdens de klim. Dit was voor Maïté genieten, want de scouts herinneringen kwamen allemaal terug naar boven. Na het avond eten was het dan zo ver. Gewapend met een hoofdlampje klommen we in de pikkedonker over allerlei losse stenen richting de kater, op zoek naar de lava. Je hoorde een luid gebrul vanuit de kater en er stond een zwak windje, zou dit genoeg zijn? We bogen ons over de rand en keken recht naar onder de diepte in. We hadden geluk! Je kon duidelijk een grote hoeveelheid lava zien. Het was niet van een dergelijk vloeibaar, borrelend type zoals in de films, maar eerder een hoop steenkool dat net inbrand gestoken is. We legde ons op de grond bij de rond van de kater en genoten van het moment: onder ons een brandend lava meer en boven ons een open sterren hemel met meer sterren dan je u kunt inbeelden omdat hier geen lichtvervuiling is. We konden het niet beter treffen qua omstandigheden, wat een top activiteit!

Nu is het terug tijd voor wat rust. We zouden Leon achter ons laten voor wat het is en maakten onze weg richting de kust.

Groeten

Geert en Maite