Reisverhaal «Pacha Mama»

Peru | 0 Reacties 10 Mei 2010 - Laatste Aanpassing 22 Mei 2010

Vanop een psychedelische Altiplano zakken we af tot in de Atacamawoestijn. In de gezellige oase van San Pedro gunnen we onze ogen, die de afgelopen dagen veel te verwerken hadden, even rust. Ook nu zijn pogingen om al het moois te vatten tevergeefs. Hoeft ook niet.
Vertrouwde geuren, herkenbaar geluid en dat eindeloze zicht... We ruiken, horen en zien eindelijk opnieuw de zee. De zintuigen, die de Noordzee gewoon zijn, hebben dit duidelijk gemist. We genieten er in Arica volop van. Tussen de geweldige golven door worden we op onze surfplank ge-entertained door vissen die dartel uit het water springen, gigantische zeeschildpadden die als duikboten even het wateroppervlak afspeuren en pelikanen die als het ware golfsurfend vlak boven het water in groep synchroon met de golf meevliegen. En ook de zonsondergangen zorgen voor afleiding waardoor we nu en dan een golf missen.
Chili en haar volk zullen we zeker missen. Maar we moeten door naar Peru, naar Cusco, waar we onze moeders opnieuw ontmoeten.

Het weerzien maar ook de plaats waar we ze kunnen omhelzen is geweldig. Cusco straalt nog steeds. Net zoals de vele plazas en tempels van het voormalige Inca-imperium dat 500 jaar geleden dat ook deden. Ook de katholieke laag waarmee de Spanjaarden de stad bedekt hebben is indrukwekkend. Maar vertelt tegelijkertijd een triestige geschiedenis. Van een sterk in de Pacha Mama gelovende Incacultuurdie op een slinkse wijze een katholieke wil en een geloof in een God opgedrongen is. De tempels werden omgetoverd tot kathedralen waarin de Heilige Maagd als Moeder Aarde werd afgebeeld en waarbij aan het Laatste Avondmaal de Inkadelicatesse guinea pig wordt verorberd. En zo gingen traditionele culturen in de Kerk geloven. En is Cusco en haar volk als het ware getroffen door een katholieke vulkaan die de oorspronkelijke stad met een gelovige lavalaag bedekt heeft.

Als er na acht maanden reizen gevaar voor verzadiging of moeite tot verwondering de kop opsteekt moet je maar een keertje midden in de nacht opstaan en Machu Picchu gaan bezoeken. We ontwaken op de trein in de Sacred Valley. Met de zon gaan de schijnwerpers aan voor een vallei vol Inkageschiedenis. Langs hun trail bouwden ze in de vijftiende eeuw her en der steden. Die de Spanjaarden maar al te graag veroverden. Maar Machu Picchu hebben ze nooit gevonden. Het was ook louter toeval dat Hiram Bingham in 1911 de site ontdekte. Een van de buitenwereld afgesloten boertje tipte de archeoloog dat er daar op de flanken van de berg Machu Picchu nog enkele Incaresten te vinden zijn. Maar na het wieden van onkruid en het kappen van bomen kwam een gigantische stad tevoorschijn. De Inca's zijn uit vrees voor Pizarro en zijn conquistadores Machu Picchu ontvlucht. Maar de Spanjaarden hebben de stad gelukkig nooit gevonden. En zo ligt de parel er nog blinkend bij. Op een plek waar je, als je de stad niet weet zijn, lang mag zoeken om ze te vinden. Op een hoogvlakte op 2438 meter, netjes verscholen tussen de hoge pieken Huayna Picchu en Machu Picchu. De meest creatieve stadsarchitect zou geen meer fabelachtige ligging kunnen bedenken. En ook de stad zelf spreekt tot de verbeelding. In het doolhof van terrassen, schuren, scholen, woonvertrekken, zonne- en andere tempels val ik van de ene verbazing in de andere. Na elke hoek of trap ligt de verwondering voor het grijpen. Het verwordt er tot een bewondering van de Inka's die Machu Picchu met hun geloof in de Pacha Mama gerealiseerd hebben.