Reisverhaal «Dolfijnen spotten in Lovina»

Canggu | Indonesië | 0 Reacties 04 November 2016 - Laatste Aanpassing 09 November 2016

4 nov, vrijdag, dolfijnen spotten in Lovina

Net als de zon opkomt wandelen we naar een kleine catamaran die ons opwacht om dolfijnen te spotten. (Een catamaran komt oorspronkelijk uit Zuid-India en betekent "bij elkaar gebonden bomen"). Een Franse toerist, Joël, vergezelt ons. Het water van de Balinese Zee is fantastisch helder maar door het donkerkleurige zand valt dat niet op. Je stapt in dit gedeelte liefst niet op blote voeten door het water want er zijn grote zee-egels. Ze kunnen vervaarlijk lange stekels hebben. Lien heeft daar, lang geleden, haar voet eens opgezet... .

We zien voor het eerst een mooie zonsopgang. Wij zijn van het type die eerder een zonsondergang dan zonsopgang meemaken. Stilletjes aan zie je de grijstinten veranderen, okerkleuren komen de omgeving opwarmen. Alles leeft langzaam op. Met de slaap nog in onze ogen laten we ons meevoeren op zoek naar dolfijnen. De dag voordien heeft Joël al een poging ondernomen, toen heeft hij geen enkele gespot. Twee dagen eerder tientallen. Afwachten dus.

We zijn niet alleen. Tegen de horizon zie je tientallen bootjes die hetzelfde doel voor ogen hebben. Het eerste halfuur zien we er geen. Ik begin al te denken dat het niet voor vandaag zal zijn. Maar de bootsman weet op welke signalen hij moet afgaan. En de eerste zien we een heel eind bij ons vandaan het wateroppervlak bovenkomen. Heel sierlijk, rustig, in een boog laten ze zich even zien. Ze verdwijnen weer even snel als de bootjes hen te dicht naderen. En zo passeert het eerste uur als een spel van opmerken, even zien, naderen en niets meer. Altijd zijn ze met twee, drie of meer. Op een bepaald moment ziet Cathy een babydolfijn die heel mooi het ritme van haar mama volgt. Dat heb ik gemist. Maar we merken veel groepjes dolfijnen op en zijn er stil van, ontroerd. Ook een beetje vertwijfeld want we weten niet welke impact de dagelijkse achtervolging op deze vriendelijke dieren heeft. Natuurlijk zegt de bootsman dat dit geen enkel nadeel met zich meebrengt want het is zijn broodwinning. De catamarans zijn echter vrij lawaaierig en de uitlaten van al die dieselmotoren zal toch inwerking hebben op de omgeving. Wij doen hier aan mee. Het is onmogelijk te reizen, je te verplaatsen, dingen te ontdekken, zonder een ecologische voetafdruk na te laten.

Maar goed, het zien van zo veel dolfijnen geeft ons toch ook het gevoel dat het goed met ze gaat. Ze leven al heel lang in deze buurt en komen elke dag rond hetzelfde tijdstip 'ontbijten'. Het zal dus wel meevallen.

Terug aan het hotel mijmer ik hierover na aan de infinity-pool - wat een naam, wat een uitzicht! - en prijs mezelf gelukkig. Om het ons, verwende toeristen, makkelijker te maken is men ondertussen bezig met de aanleg van een kleine pier. Dan kunnen we, zonder onze voeten nat te maken, in de kleine bootjes stappen. Met man en macht sleurt men betonnen ringen bijeen om die te vullen met grote stenen. Daar wordt dan cement ingegoten. Die grote, zware stenen liggen vooraan, aan de oprit van het hotel. Één man draagt de zwaarste stenen op zijn schouder. Twee vrouwen dragen  twee of drie stuks tegelijk op hun hoofd. Van de oprit naar de pier, trappen af. Van de oprit naar de pier en terug.  Een ganse dag lang. Van de ochtend tot de avond. Dag na dag. Voor een paar dollars.