Reisverhaal «De Peloponessos : van Mystras tot Mycines»
Vijf maanden van huis
|
Griekenland
|
4 Reacties
30 Maart 2019
-
Laatste Aanpassing 31 Maart 2019
Zaterdag 30 maart 2019
Hoe noorderlijker we reisden, hoe hoger de Mani werden. Uiteindeijk vormden ze het Taygetosgebergte met besneeuwde toppen boven de 2000 meter. Een voorgebergte was er niet echt. Vanuit de zee en de Eurotasvallei plooide de aardkorst plots wild. Bovenop een van die strategische heuvels bouwde de Frankische leider Guillaume De Villehardouin een kruisvaardersfort. Keizer Michaël VIII maakte er de administratieve en culturele hoofdstad van Byzantium van. Onder de bescherming van het verdedigingsfort groeide de welvarende stad Mystras. Hier ontmoetten filosofen elkaar, ontstonden toonaangevende kunstscholen en invloedrijke abdijen vestigden zich binnen de stadsmuren. Constantijn XI, de laatste keizer van het 1000 jarige rijk, werd in één van de vele kerkjes gekroond. Het was de mooiste archeologische site die we op de Peloponessos bezochten. De gerestaureerde fresco's in de 700 jaar oude kerkjes waren heel bijzonder en dit alles stond in een adembenemend decors.
De afwisseling in landschappen in de Peloponessos was toch wel uniek. We wandelden door de spectaculaire Paroreiokloof en reden over de bochtige Langadapas opnieuw de Mani in. Ons rustiek huisje lag aan de rotskust van Kardamili. De Golf van Messinia kleurde azuurblauw in de Griekse zon en landinwaarts ging het snel omhoog tot de top van de 2404 meter hoge Taigetos. Langs oude stenen ezelspaden wandelden we naar de Aghia Sofia kerk met een verbluffend 360° panorama. Opnieuw overviel ons de rust. Zowel Grieken als andere reizigers die we ontmoetten, prezen de schoonheid en historische waarde van de streek. We ondervonden het elke dag. Ontbijten deden we 's morgens in het smalle straatje voor ons verblijf en 's avonds keken we naar de prachtige zonsondergang. De Mani was ongetwijfeld het hoogtepunt van onze Griekenlandreis.
De slaapplaatsen met Airb&b brachten telkens aangename verrassingen. Aan de Ionische Zee logeerden we bij wat oudere, bijzonder gastvrij Grieken. We verstonden elkaar voor geen woord maar communiceerden in lekkernijen. Elke ochtend bracht de gastvrouw met een heerlijk gebak en trots voorzag Gianni ons van zelfgemaakte en bijzondere lekkere olijfolie en opgelegde olijven. De dokter van het dorp werd erbij gehaald, zij sprak enkele woorden Engels en kon vertalen. Duizendmaal werden we welkom geheten en gevraagd of we niets tekort kwamen. Gewoon passeren voorbij haar deur was onmogelijk, binnen de kortste keren stak ze een plastiek zak in de handen en stonden we appelsienen te plukken. Het was een intensieve maar hartverwarmende ontmoeting ! Het zandstrand aan de Golf van Kyparissia was verlaten en heel mooi. De zuiderse zon brandde en we zwommen in de Middellandse Zee. We bezochten Olympia, waar een millenium lang om de vier jaar de Olympische Spelen plaatsvonden. Hier vertrekt nog steeds de Olympische vlam. Er was veel verbeeldingskracht nodig om de ruïnes opnieuw tot leven te wekken, het museum hielp ons daarbij. De omvang was indrukwekkend en op een plaats zijn met zulke geschiedkundige waarde, bezorgde ons nog maar eens kippenvel. Wat verder tussen de bergen lag, beschermd onder een gigantische en lelijke tent, de prachtig bewaarde Apollotempel van Epicurean. Na een lange wandeling kwamen we bij het paradijs, de Neda watervallen. De geschiedenis is nooit ver weg, onderweg passeerden we oude Griekse stadswallen en begraafplaatsen en in de mythologie hebben deze plaatsen ook steeds een verhaal.
Het was wat surrealistisch, de ene dag stonden we nog aan tropische watervallen en de dag erna 2200 meter hoog op de skiën. Er zijn niet zoveel plaatsen ter wereld waar dat lukt, maar hier dus wel. We deden ons warmste kleren aan, bonden kousen over de handen en skieden over prima sneeuw met geweldige uitzichten. We waren er haast alleen, het was 25 maart en dan herdenken de Grieken de overwinning op de Turken. Een familiegebeuren rond de tafel zodat de skipiste voor ons was. Skiën en Griekenland was het laatste dat we associëerden maar onterecht dus. Het was een heerlijke namiddag. Het Mont Helmos hotel had een geweldig uitzicht op het massief waar we de dag ervoor met latten bovenop stonden. Vanuit Kalavryta, een dorpje in de buurt, vertrok een treintje door een spectaculaire kloof tot aan de zee, een niet te missen uitstap. De stad heeft ook een wrede oorlogsgeschiedenis. Als vergelding op het Griekse verzet werd de volledige mannelijke bevolking van het dorp door de Nazis geëxecuteerd, de vrouwen en kinderen opgesloten in de dorpsschool en in brand gestoken. Het herdenkingsmonument op de plaats van de slachting stond aandoenlijk in het overweldigende landschap. Het was nog maar eens een gelegenheid om aan Lisse en Jolente uit te leggen waar onverdraagzaamheid en onwetendheid kan toe leiden.
Een laatste archeologische plaats die we niet mochten missen was Mycines. 3000 Jaar geleden het meest invloedrijke koninkrijk van Griekenland. Mythologie en werkelijkheid zijn hier meer dan elders verweven onder de figuur van Agamemnon. De Mycenen bouwden machtige forten en graven, ze kregen zelfs mythische hulp van cyclopen en alweer deed de omvang van de oude stad ons duizelen. De leeuwenpoort kenden we uit de geschiedenisboeken en was in het echt natuurlijk nog indrukwekkender. De omgeving was adembenemend, ook door de harde wind die van over de vlakte de berg over trok. Jordanië en Griekenland gaf naast verbluffende natuur een ongeëvenaarde les in oude culturen.
En zo zijn we terug in ons eerste verblijf in Epidavros. We voelden ons hier drie weken geleden thuis en besloten om er onze reis af te sluiten. We hebben die dagen nodig om alles te verwerken en op een rijtje te zetten voordat we terug richting Zele gaan. We hebben adembenemende dingen meegemaakt en rijke ontmoetingen gehad maar ook schrijnende toestanden gezien. De constante is dat we het samen beleefden. Nog meer dan vorige keer besef ik welke onschatbare waarde dit heeft voor ieder van ons. Ik wil eindigen met dezelfde woorden als op het einde van onze vorige lange reis.
"We zijn blij met het veilige verloop, elkaar dankbaar dat we dit samen hebben gedaan en beleefd. Wat triestig en weemoedig ook, het was zo mooi en onvergetelijk. En het is ook spannend, zoals het was toen we vertrokken. We stappen terug in een wereld die vijf maanden de onze niet was."
Herman
