Reisverhaal «Tongariro»
Nieuw Zeeland
|
Nieuw Zeeland
|
0 Reacties
04 December 2019
-
Laatste Aanpassing 04 December 2019
Eindelijk hebben we een GO! Om 5:00 pikt de bus mij op tenminste als ik op de steenweg sta. Natuurlijk ben ik er al voor de bus, in pikkendonker was ik het huis uitgeslopen om via de bosjes naar mijn datingplaats te gaan. Gisteren zei ik bijna 20 keer tegen mezelf: hopelijk is het morgen beter want het was zo'n stormweer. Als we bijna aan het beginpunt zijn zegt de buschauffeur dat hij slecht nieuws heeft. We mogen er niet in. De Tongariro is een vulkaan die in het oudste nationaal park van NZ ligt, ondertussen werelderfgoed. Het zou de mooiste wandeling zijn in NZ. 19 km stappen beginnen aan 1150m naar 1886m en dan dalen naar 750m. Er zijn verschillende beginpunten maar iedereen neemt dezelfde 'ingang', wij dus niet vandaag. DOC (department of conservation) een agentschap van de overheid die alle parken onderhoud en in stand houdt (een beetje zoals bij ons Natuur en Bos) laat het niet toe om deze ingang te nemen wegens te slecht weer. Boven op de vulkaan waait het tot 100 km/u en het vriest er! Dus nemen we de moeilijkste weg (van 750m naar 1886m), maar wel langs de goede kant van de berg zodat we het grootste gedeelte beschut van de wind lopen. We krijgen toestemming om vier uur op te wandelen en dan moeten we keren. We stappen en stappen steeds maar bergop zonder iets te zien, hoe hoger we komen hoe minder we zien en hoe kouder het wordt. Mijn vingers zijn aan het bevriezen.. na iedere bocht denk ik: het moet hier mooi zijn, als ik terugkom dan neem ik foto's.. en ik bijt door.. nog een hoekje om, kap op, alles flappert, ik hoor geluiden die ik nog nooit gehoord heb, de wind blaast, loeit, piept, fluit en trekt aan mijn kleren. Soms zwiepen mijn stokken in de lucht en soms krijg ik een duw en sta ik plots 20cm dichter bij de rand. Opeens zie ik een mooi blauw meer en de andere kant lijkt ook mooi maar daar is terug een wolk. Je krijgt één minuut om iets te zien en dan trekken ze de gordijnen erover. En als deze keer het gordijn open gaat besef ik dat we voor de krater staan. Waauw.. ik klauter zo dicht mogelijk erbij en dan riskeer ik mijn leven om een filmpje te maken terwijl ik van de berg wordt afgeblazen.. verschrikkelijk.. met moeite lukt het me om het knopje in te drukken, mijn vingers vriezen eraf. Nog enkelen van 'ons groepje' - we zijn niet echt een groep maar we kwamen met dezelfde bus - trekken nog hoger maar deze keer geef ik forfait, de meeste zag ik zelfs nog niet halverwege omkeren.. en ik hoorde van een sportieve gast dat het niet te doen was. Normaal kom je van de overkant, moet je over de krater lopen en langs de andere kant verder. Wij keren dus terug om en nemen dezelfde weg vier uur wandelen terug naar beneden. Deze keer met de camera rond mijn nek want de zon komt erdoor, mijn vingers ontdooien en de wolken zijn wat liever voor ons..
In de bus terug ligt iedereen te maffen. Ik vraag om me in het dorp af te zetten, het is nog te vroeg om al naar mijn villa te gaan, de zon schijnt, het is lekker warm en ik heb wel een ijsje verdient. Daarna ga ik op zoek naar een café waar ze biertjes hebben van microbrouwerijen. Ik wordt er goed onthaald. Ze laten me vanalles proeven zonder te betalen, dus eet ik er maar een pizza.
Daarna ga ik nog wat in het gras liggen met mijn voeten in de zee… het begint druk te worden in Taupo, er zijn al verschillende atleten toegekomen om te trainen.. volgend weekend is het 'Iron Man'.
Terwijl ik dit schrijf zie ik de zon ondergaan in de zee.. door de gigantische vensters van mijn villa. Dit zal ik missen..
