Reisverhaal «Bulungula»

Onze wereldreis | Zuid-Afrika | 1 Reacties 28 September 2013 - Laatste Aanpassing 05 Oktober 2013

Bulungula.

Dit wordt een moeilijk verslag... Het is heel moeilijk om Bulungula te vatten, laat staan de sfeer en de omgeving te verwoorden... Maar ik zal een poging doen.

Ik was zeer opgetogen dat ik Bulungula op het internet gevonden had. Het is een soort ecologisch project van een ervaren reiziger, die dit uit de grond gestampt heeft samen met de lokale bevolking. Naast ecologisch, is het dus ook nog eens heel erg sociaal. Het ligt op 2u rijden van de enige express-weg die dit deel van Afrika kruist, en dit dan vooral op wegen die nog niet van enige tarmac voorzien zijn. Het voornaamste doel van deze backpackerslodge is de mensen het leven van de Xhosa (de plaatselijke bewoners) te leren kennen, met respect voor de plaatselijke bevolking, en de natuur. Die er trouwens ook fenomenaal is, want aan de kust gelegen, en totaal onaangeroerd. Dit deel noemt dan ook ‘de Wilde Coast’.

We waren dus zeer benieuwd wat dit zou gaan geven.

Maggie van Port Edward had ons gewaarschuwd dat het een speciaal volkje is in dit deel van het land, en dat iedereen aan kruispunten gewoon doorrijdt, omdat er nogal wat criminaliteit is. En jammergenoeg hebben we dit ook mogen ervaren. In Mthatha, het stadje die het dichts ligt van Bulungula, en waar Mandela trouwens nog lang geleefd heeft, ervaar je het drukke en het chaotische van het zwarte Afrika. Er is 1 grote straat waar je doormoet, en overal staan auto’s dubbel geparkeerd, de voetpaden zijn overbevolkt met mensen die aanschuiven om winkels binnen te gaan, overal weer straatkraampjes waar ze vanalles en nog wat verkopen, en geen enkele toerist te zien (of toch geen blanke).

En inderdaad, we moeten opeens stoppen aan een kruispunt, en direct komt er een jonge gast eens tasten of mijn deur open kan. Brrr... de kinderen zullen niet veel deugd gehad hebben aan de lelijke woorden die ik daar gezegd heb, maar ik had echt wel verschoten. En in feite is er dus niets gebeurd, want onze deuren sluiten zich automatisch als we lang rijden, maar de poging was er wel, en het geeft dus zeker geen veilig gevoel. En ik weet ook wel dat dit de daad is van 1 gast en dat ik daarmee niet een hele bevolking mag veroordelen, maar het is toch wel treffend dat we vooraf wel gewaarschuwd waren voor deze stad...

Ik dus heel erg blij dat we de drukte achter ons konden laten, en met een diepe zucht reden we verder richting onze bestemming. Want waar we ons die dag vooral zenuwachtig om maakten, moest nog komen: zullen we wel voor donker ons doel halen?

Vanaf de afrit moeten we een plannetje volgen, en moeten we alles precies afmeten. 37km rechtdoor, dan aan een brede boom naar links, dan 9 km volgen, en aan een perzikkleurig hutje met een gele paal naar rechts, en aan de volgende splitsing de rechterweg nemen, enz. enz.... En naast deze uitdaging moet je er ook nog eens de staat van de weg bijnemen. Ok, het moet blijkbaar al verbeterd zijn, maar het is nog altijd de moeite! Pitten en bulten, bergop, bergaf, het is voor ons een voorproefje voor Australië. En daarbovenop moeten we hier dan nog eens zwaaien naar iedere mens die we hier passeren. Heel grappig, want we voelen ons even Brangelina. Maar dan zonder de lippen, en zonder de 8 kinderen.

Maar chapeau voor Bart, heel boelkloedig neemt hij iedere hindernis, en kan hij de auto heelhuids parkeren op de parking van de lodge.

We moeten onze auto hier parkeren, en te voet verder stappen om de lodge te bereiken. Eventjes voor muilezel spelen dus, en helemaal niet in de sfeer van ‘travel light’ gaan we het padje op die naar Bulungula leidt.

We passeren hutjes, en kippen, en varkentjes, en zien dan de zee voor ons opdoemen, en de lodge. Allemaal felgekleurde hutjes, en een blauw hoofdgebouw. Aan een riviermonding. Met koeien, geiten, kippen,... die er vrij rondlopen. Echt machtig om te zien.

We worden hartelijk ontvangen en krijgen een leuk hutje met 5 bedden (en niets meer dan dat) toegewezen. We krijgen ook een korte rondleiding met de uitleg van de toiletten (plassen enkel in het voorste deel, en n°2 en wc-papier enkel in het achterste deel, het vergt wat training) en van de douches (met toiletpapier die je in paraffine drenkt en in brand steekt). Er is een gemeenschappelijke keuken, een neem-het-zelf-bar, een kussen chill-out-ruimte, 1 gemeenschappelijke laptop voor internet, en een muur met allerlei info over de activiteiten hier. En allemaal plaatselijke bewoners die er rondhangen.

Na onze bedden te hebben verdeeld gaan we nog wat drinken, en moeten we toch eventjes een knopje omdraaien. Echt relaxen lukt toch nog niet echt. Er is een groepje aan het drummen, anderen zijn met de radio luide muziek aan het spelen, een ander groepje blijft je gewoon aanstaren, enkele oudere mannen hebben duidelijk al teveel op,... Hmm... toch wel vreemd... We spelen een spelletje Uno, en nodigen een meisje uit om mee te spelen. Wel leuk natuurlijk, maar het communiceren lukt niet echt goed, en het is dus allemaal toch wel wat energie-vretend. Ik begin toch te twijfelen of dit wel het vakantie-oord is waar wij op dit ogenblik aan toe zijn...

Later op de avond loopt de bar wat leeg, en moeten ze de zatte mannen een beetje buitenwerken. We kunnen een beetje bekomen.

We hebben gelukkig eten besteld voor deze avond, zodat we ons daarover al niet meer moeten bekommeren. Enige nadeel is wel dat het pas om 19.30 geserveerd wordt. Weer dus een beetje ons ritme aanpassen... Maar het was het wachten waard! Ze plaatsen enkele grote potten op de toog, en iedereen schuift aan om zelf te nemen. Echte tafels zijn er niet, dus is het een beetje sukkelen met je bord op je schoot, of op de grond zitten zodat je wel aan de tafels past. Maar lekker! We genieten er echt alle 5 van! Het is echt een plezier om vooral de meisjes zo te zien smullen van deze toch wel plaatselijke schotel. Na het eten kan er geen dessert meer bij, en gaan we slapen, het was toch wel een dag met voldoende indrukken...

Er worden allerlei activiteiten aangeboden, en deze worden allemaal geleid door plaatselijke mensen, en allemaal aan hele eerlijke prijzen. De activiteit die ons direct wel aanspreekt is de massage. Voor 100R per persoon. Dit is 7euro. Voor vandaag hebben we dus 4 massages geboekt, enkel Stef moet nog even passen.

Na het ontbijt gaan we eventjes het strand op, de kinderen vinden hier de prachtigste schelpen! Met moeite krijgen we ze toch aan hun leerboeken, met de belofte om nadien terug te gaan.

Na de les dus terug het strand op, en de kinderen zijn weer niet te houden. Hier wel enkel de voetjes in het water (al komt Stef toch helemaal nat terug...), want er zijn rare stromingen.

Om naar het strandje waar we zaten te geraken, moest je een klein riviertje over. Geen probleem, zo hadden wij ook eens onze voeten natgemaakt, maar in het terugkeren was het waterpeil toch wat toegenomen, en komt het water toch al over onze knieën... Wij allemaal lachen natuurlijk, tot Bart ook over het water is. Ik zie zijn doornatte broek en vrees al het ergste... Inderdaad, zijn portefeuille en de kleine kodak zijn door en doornat... Miljaarde... Vlug alles drogen, en alle papieren zijn te redden. De kodak doet echter wel wat vreemd, en al gauw blijkt hij niet meer echt bruikbaar te zijn... Dit zal wel niet onder de garantie vallen zeker? Gelukkig kunnen we wel nog de foto’s en filmpjes die erop staan recupereren...

En gelukkig komt er na het eten (waar we weer veel te lang moeten op wachten, maar wat echt wel weer het wachten waard was) de massages, zodat de dag toch weer de positievere wending krijgt.

Al is er nog ander nieuws die onze tegenslag ook wat relativeert... We horen iemand in half-engels iets zeggen over een verdrinking, en dat ze hem gevonden hebben... Heel luguber allemaal, en je merkt inderdaad dat iedereen samentroept, en naar de rivier kijkt, en wacht,... Voor ons, die dus eigenlijk van niets weten heel erg verwarrend, en toch wel wat beangstigend. Na een hele tijd komt de ‘manager van dienst’ ons toch wat uitleg geven. Er zou blijkbaar een oudere man verdronken zijn.

Heel erg natuurlijk, en het is toch wat vreemd om in deze omstandigheden te gaan genieten van een massage...

Maar wat moet, dat moet, en dus ben ik als eerste aan de beurt om mij over te geven aan de handen van een plaatselijke schone (...) en eventueel wat bij te leren. We gaan naar een hutje dat vrij is, vlakbij de plek waar alle vrouwen van het dorp samen zitten om te rouwen, of te kijken, of te kletsen, ik kan er niet echt een gevoel op kleven...

Voor de masseuse is het natuurlijk ook moeilijk om nu te werken als er duidelijk iets zo ingrijpends gebeurd is...

De massage doet desondanks toch wel deugd, al is het misschien niet wat je in België zou krijgen als je 60euro betaald. Maar hier betaal je 7euro, dus moet je niet echt klagen als ze af en toe stopt om door het raam te kijken, of dat ze misschien nèt ietsje te hard duwt waar het niet echt deugd doet, en ietsje te zacht waar ze wel eens mocht doorduwen. Of dat ze heel de tijd luidop hoest, en zelfs af en toe heel luid haar neus optrekt...Maar het lukt me toch om er heel goed van te genieten, en ik ben eigenlijk heel erg benieuwd hoe de meisjes hier zullen op reageren.

Lotte is na mij aan de beurt. Ik blijf bij haar, moest er iets zijn, dat ik kan vertalen, en terwijl werk ik wat verder aan de blog, zodat ik toch niet op de masseuse haar handen sta te kijken. Lotte is eerst wat onwennig, maar zij heeft wel verstand van genieten, dus kan ze zich helemaal laten gaan. Ze vindt het zaaaalig! De masseuse vindt het ook wel leuk om zo’n blond, blank, bijna melkwit meisje te masseren. Al blijft ze wel vooral de sfeer buiten opvolgen. Zonder gêne trouwens, want af en toe roept ze mij zelfs dat ik ook door het raam moet kijken, als de politie toekomt bv..

Na Lotte wordt Bart onder handen genomen. Daar blijf ik niet bij, maar achteraf vertelt hij dat hij er ook van genoten heeft, al heeft ze precies al wat minder werk ervan gemaakt dan van mij. Er zal juist veel te doen geweest zijn buiten wellicht...

En Ellie mag de rij afsluiten. Ik blijf er weer bij, en merk inderdaad dat 4 uur masseren misschien net iets te veel is. Ze voeren ook net het lichaam weg, dus er is ook weer redelijk wat afleiding... Maar voor Ellie is dit niet zo heel erg, want voor haar is iedere aanraking een kieteling, en ze kan zich met moeite inhouden. Ze geniet er wel van, maar ze heeft toch vooral veel gelachen!

Tijdens haar massage kan ik vanuit het venster goed de dorpsgemeenschap bekijken. Iedereen van het dorp is afgezakt naar de lodge, waar ze nu in 2 groepen samen zitten: de mannen en de vrouwen apart. Ze zitten gewoon in het gras, of op een bak cola, met een deken rond zich (het regent vandaag af en toe) en babbelen wat, of doen een dutje,... Later hoor ik dat de man die verdronken is, de dronken man is die gisterenavond weggestuurd is uit de lodge. Bij het stappen naar het dorp moet hij in het water gesukkeld zijn, en verdronken zijn. De ochtend erna, toen wij op het strand aan het spelen waren, op nog geen 50m van ons vandaan, maar dan aan de rivier, hebben spelende kinderen zijn lichaam gevonden.

Het was een man die een beetje op de dool was, en die geen familie had in het dorp. Maar toch komt heel het dorp dus samen, en ze gaan pas weer weg naar hun eigen hut als het lichaam weggevoerd is. Ik kan er eerlijkgezegd geen uitspraak over doen of ze samenkomen om te rouwen, of uit traditie, of gewoon omdat ze van daaruit een beter zicht hebben. Ik kon dit ook niet echt vragen aan de mensen ginder, want het zou precies toch wat onrespectvol zijn... Toch wel speciaal om net hier zo dicht bij de plaatselijke bevolking te zijn, er hangt een heel vreemd sfeertje.

Het was een beetje een druilerige namiddag en tijdens de massages chillen de niet-gemasseerden in de leefruimte.

‘s Avonds, na een aperitiefje om de lange wachttijd wat te vullen (en omdat een pintje altijd wel verdiend is na een dagje niets doen), eten we weer mee met de lokale keuken: bobotie! Wederom heel erg lekker, en super om zo’n typisch gerecht hier te mogen proeven. Ik weet wel niet hoe ik moet uitleggen wat bobotie juist is, want ik weet begot niet wat er allemaal inzit. Het is een soort stoofpotje met een eiermengsel erbovenop. Heel lekker, wel erg zoet, en het vult ook wel snel. Deze keer krijgen we onze borden niet leeg. Wel wat zonde in deze omgeving...

De volgende dag willen we iets actiever aanpakken.

En we starten vroeg! Ze organiseren hier een sunset with pancakes, wat inhoudt dat je om 5.30u vertrekt om een strandwandeling te maken, en dan op een hoge duin krijg je bij de zonsopgang ontbijt met lekkere pannenkoekjes. Vanop die duin is er dan grote kans dat je walvissen en dolfijnen ziet. Klinkt toch fantastisch?

Om 5u (allé ja, 5.10u om heel eerlijk te zijn) staan we op, en om precies 5.30u staan we paraat. Maar niemand te zien... Beetje wachten, een andere groep die een andere wandeltocht doet zien vertrekken, nog wat wachten,... Niemand te zien. Er zijn al enkele mensen aan het werk, maar niemand die goed engels spreekt, er kan hier enkel in het engels gecommuniceerd worden met de ‘managers’, maar die komen maar toe om 7.30u... We worden er een beetje moedeloos van, temeer omdat de zon intussen al begint te piepen. We beslissen dan maar zelf enkele energierepen te nemen uit onze voorraad en snel zelf op pad te gaan. We doen maar een kort wandelingetje naar de eerste duin die er voor ons al hoog genoeg uitziet en installeren ons daar. Het is redelijk bewolkt, dus van een mooie sunset is er niet echt sprake. En walvissen of ander gedierte hebben we ook niet kunnen spotten. Een beetje ontgoocheld (vooral misschien ik, want de kinderen houden zich alweer bezig met het verzamelen van allerlei strandschatten) keren we dan maar terug om deftig te gaan ontbijten bij de lodge...

Blijkbaar heeft het meisje die deze activiteit begeleidt zelf geen telefoon, en hebben ze enkel de buur verwittigd. Wellicht is er daar dus iets misgelopen. Wel jammer dat het juist een activiteit is waar je zo vroeg uit de veren moet...

Maar geen nood, we hebben nog een andere activiteit gepland, en dit al om 10u. Eerst dus, met wat slaperige ogen, les, en dan ons klaarmaken.

We hebben een kanotocht geboekt. Wel eerst eens gecheckt of we dan over de rivier voor de lodge passeren, want dat zou niet echt gepast zijn...

Maar we moeten eerst nog een stevige wandeling doen over enkele serieuze heuveltjes, en daar ligt een brede rivier waar we heen en terug op varen.

De wandeling op zich is eigenlijk wel al leuk, het gaat dwars door het dorp, langs allerlei hutjes, en langs allerlei dieren, en langs mooie uitzichten.

Bij de rivier krijgen we 3 kano’s toegewezen, Lotte is het schaap dat bij de gids vliegt...

Het is leuk weer op het water te zitten. We nemen heel ons repertoire door van toen we 6 jaar geleden door Zweden vaarden, en zingen op het ritme van onze peddelslagen...ik vermoed dat de gids toch af en toe eens in zijn haar zal geschart hebben...

In deze rivier zitten spring-vissen, en af en toe gebeurt het dat er zelfs vissen in je boot springen. Ik weet niet goed of ik nu blij of ontgoocheld ben dat we geen enkele spring-vis gezien hebben...

Heel veel dieren hebben we niet echt gezien, maar het was gewoon superleuk om dit met de kinderen te doen. Stef stopte praktisch niet met babbelen, hij zag overal vanalles, en hij wist over alles een hele uitleg. Zo’n dingen zou je dan eigenlijk moeten filmen...

Na de kanotocht trekken we naar een lokaal restaurantje... Ze hadden ons al heel de tijd beloofd dat we er zeker pannenkoeken zouden kunnen eten, dus we weten niet goed wat te verwachten... Haha, we komen in een mooi beschilderd hutje, zoals er hier heel wat staan, en zoals we er trouwens ook in 1 slapen, en er staat tegen 1 kant 1 lange bank, dan tegen een andere kant een rek met eieren en bloem en allerlei dozen en bestek en borden enzo... en dat is het. Echt heel grappig. En een heel vriendelijk jong meisje houdt dit open. Ze geeft ons de menukaart, en een boek waarin we onze bestelling moeten noteren. We kunnen kiezen uit een 3tal hartige pannenkoeken, en een 5tal soorten zoetgevulde pannenkoeken. Bart en ik nemen elk een hartige, en de kids gaan -natuurlijk- voor de zoete. Er komt juist een ander groepje toe, die vertrekt naar de kanotocht, en ook hun bestelling wordt opgenomen. We laten ook de gids, en zijn hulpje iets uitkiezen. Anders hadden ze zeker gewoon buiten gewacht, en voor 24R, wat zo ongeveer een anderhalve euro is, kun je toch niet gierig gaan doen hé...

En dan begint het meisje te roeren, en eieren te klutsen, en worden er dus à la minute verse pannenkoeken gebakken. Het bakken gebeurt buiten, dus daar hebben we niet veel van gezien, maar een half uurtje (of iets langer, maar ik wil dat lief meisje niet in verlegenheid brengen...) komt ze terug binnen met een stapel pannenkoeken die ze dan belegt met de gekozen vullingen.

Amai, echt heerlijk! We smullen echt, en al zouden we er zeker nog meer kunnen eten hebben, we hebben echt genoeg. De gids is ook blij dat hij een warme maaltijd heeft, maar deelt dan toch nog zijn portie met een klein meisje die binnengekomen is. Heel erg schattig, wellicht een jaar of 3, en ook al zo’n witte klei op het gezicht, die waarschijnlijk dient als een soort bescherming tegen de zon.

We zijn echt tevreden dat we deze activiteit gedaan hebben. Het doet ons de vreemde dag van gisteren en de ontgoocheling van deze ochtend wat vergeten. Het was een leuke wandeling, een stevige kano-tocht en een heerlijke lunch!
En nog is ons activiteitenpakket nog niet op, want er staat nog douchen op de planning!

En jawel, dat is hier al een soort activiteit op zich! Ze verwarmen hier het water natuurlijk op een ecologische manier, en dit gebeurt door middel van paraffine, die telkens weer gerecupereerd wordt.

In de douche staat een buis, met onderaan een gat in. Daar moet je wcpapier in doen, dit overgieten met vloeibare paraffine, en dit dan in brand steken. Dan kun je de warmwaterkraan aansteken, en na eventjes wachten heb je dan warm water. Als het te warm wordt, kun je dit dan mengen met de koudwaterkraan. Een heel avontuur dus, en samen met Ellie onderneem ik een poging. Het lukt, maar Ellie is niet echt overtuigd. Het water komt niet vlot genoeg, en is ook niet warm genoeg naar haar gedacht... Bij mij lukt het iets beter, maar laat ons zeggen dat ik ook wel al deugdoendere douches genomen heb. De geur van paraffine moet je er ook bijnemen...

Lotte, Stef en Bart zijn na ons negatief verslag ook niet erg happig om te vertrekken, maar komen met een geheel andere mening terug: zij hadden ideaal gedoucht!

‘s Avonds staat er weer een curry op het menu, en moet ik het nog zeggen: het is heerlijk! Omdat het onze laatste avond is nemen we er ook nog een dessert bij, maar dit krijgen we zelfs niet meer helemaal op, we rollen gewoon naar ons bed!

We slapen hier in dezelfde ruimte als de kinderen, en het is echt grappig om hen bezig te zien voor ze gaan slapen. Dan kruipen ze altijd nog dicht bij elkaar om ‘te kletsen’. Dan horen we hen bezig over mama en papa, en over hun liefjes, die ze zeker NIET hebben, en over okselhaar, en over vanalles en nog wat.

‘s Morgens is het ook zalig om wakker te worden. Stef is meestal eerst wakker om verder door Marioland te razen op zijn nintendo, en Ellie volgt een beetje later. De langste slaper is Lotte. Als ik al wakker ben tenminste...

De volgende dag moeten we alweer vertrekken.

Het duurt een tijdje voor de rekening gemaakt is, en we wachten ook nog op de eigenaar om te vragen of we een boek uit zijn collectie mogen ruilen. Bart heeft hier Inferno van Dan Brown ontdekt, in het nederlands, en is er in beginnen lezen. En is blijven lezen en zit nu al halfweg... Maar we hebben een mooie ruil: de Harry Potter van Lotte, die we trouwens toch dubbel hebben thuis (moet je die nog terug hebben Olivier?). We krijgen de eigenaar niet te zien, maar omdat de eigenaar wellicht toch niet te veel leest in het nederlands is het in orde, en gaan we dus met een mooie deal weer verder.

We weten niet goed wat we moeten concluderen van Bulungula. Zouden we het aanraden?

Als je tijd hebt, en de lokale bevolking wil leren kennen, moet je zeker naar hier komen. Dichter dan dit kom je enkel met een homestay.

Maar wil je puur vakantie en genieten en relaxen... dan twijfel ik. Je moet een beetje moeite doen hier. Niemand zal je zeggen waar je best gaat gaan zwemmen, of welke acitviteiten goed geschikt zijn voor kinderen. Je vindt alle informatie wel op panelen langs de muur, maar het echte contact met de mensen miste ik een beetje. Enkel de manager kan basis-engels, en dan vooral het engels dat je nodig hebt om iemand in te schrijven voor een maaltijd of een activiteit. De leefruimte biedt ook weinig comfort en is wat duister... De bijna constante aanwezigheid van jongeren uit het dorp die hier gewoon rondhangen vergt ook een aanpassing.

Maar zoals zoveel kan het echt opbrengen om wat moeite te doen. Na een tijdje vind je het niet erg om met je bord op je schoot te eten. Of om op kussens op de grond te zitten. Of te moeten mikken met je toiletpapier...

Het is echt heel relaxt, en je voelt dat de mensen die hier werken en rondhangen echt zijn. Ze doen niet enkel klei aan hun gezicht omdat de toeristen dat graag zien. Ze dragen niet hun kinderen op hun rug omdat dit leuk staat op de foto’s. De kinderen van het dorp komen zeker al niet om te bedelen met hun lege bidon achter water.

Het is echt het leven zoals het hier is. En het is boeiend. En de omgeving is zo leuk. En zo gevarieerd.

Als ik er zo over nadenk, zou ik het zeker aanraden. Maar je dus misschien wel een beetje voorbereiden...

En we kunnen weer verder. We weten intussen dat het een tweetal uur is naar de grote weg, en hebben er alle vertrouwen in dat het nu wel beter zal meevallen. We weten nu in ieder geval waar we voor staan.

Maar plots beginnen we toch te twijfelen. Zijn we hier wel al gepasseerd? We wijten de twijfel aan het omgekeerd rijden, en aan de spanning in het toekomen waardoor we niet echt heel veel rondgekeken hebben. Maar opeens zijn we het redelijk zeker, we hebben ergens toch een afslag gemist. Je moet dus niet enkel de kilometers bijhouden als je naar Bulungula rijdt, best ook als je het weer verlaat...

We beslissen even door te rijden en te zien waar we uitkomen.

Maar signalisatie kennen ze hier niet echt en de enige mensen die we passeren zijn mensen die hier wonen en zeker geen engels kunnen.

Gelukkig zijn er dan de wegenwerkers, die hier in Zuid-Afrika (en elders) tot de slimste laag van de bevolking moeten behoren, omdat ze engels kunnen èn weten dat er ook wegen buiten hun eigen dorp bestaan. De vrouwen die met de vlaggetjes zwaaien om de mensen te verwittigen dat er werken bezig zijn (jobcreatie is hier een vak apart) behoren niet tot de echte wegenwerkers, die kijken vooral zeer verbaasd dat er iemand stopt om iets aan hen te vragen! Het valt hier trouwens op dat er heel wat vrouwen aan de wegen werken! Helemaal in overal en met de helm op, en hetzelfde werk als de mannen! Chapeau!

Maar de slimme wegenwerkers wisten ons dus te vertellen dat we op de goede weg zaten, en dat we gewoon nog wat geduld moesten hebben, en doorrijden op dezelfde, niet-geasfalteerde weg.

We zullen wel wat extra afstand afgelegd hebben, maar zo hebben we weer een ander gebied gezien (die er trouwens wel helemaal hetzelfde uitziet, hutjes met loslopende dieren errond), en weer geconstateerd dat alle wegen naar Rome leiden...

We moeten nog een klein beetje off-road rijden, en een stoffige grasberm oversteken, om dan gewoon op de juiste weg uit te komen. We hebben dan wel geen officiële oprit genomen, we zitten op de ‘autostrade’ en zijn content dat we eindelijk weer asfalt onder onze banden hebben, en dat we weer sneller dan 40km/uur kunnen rijden.

Intussen is het bijna middag, en moeten we weer op zoek naar een plek om iets te eten.

In een klein stadje is het weer een drukte van jewelste. We beslissen hier niet te stoppen, omdat we het gewoon al niet zien zitten om hier onze auto te moeten parkeren...

Maar net over het dorpje is er een tankstation, waar er ook een hamburgerketen bij is. Weeral vettig eten, maar alles beter dan de KFC, en beter dan een appel. Het is er ook erg druk, en enkele hele vriendelijke vrouwen weten ons te vertellen dat het in het stadje inderdaad redelijk gevaarlijk is. Maar we kunnen niet klagen. Iedereen is heel erg vriendelijk, en de frietjes smaken wonderwel super. We zijn toch content als we allemaal weer veilig en wel in onze auto zitten en onze laatste kilometers richting East Londen aanvatten.

Maar daarover meer in een volgend verslagje... Al kan ik vertellen dat er dromen uitgekomen zijn, en dat we er een supertijd gehad hebben!